The falling Angel is here

Uit de goude lucht viel een gedaante. Het was een jongen met grote gouden vleugels. Hij was de krachtigste van alle daarboven. Daarom had hij de taak gekregen om de sterren en mensen te beschermen. Met veel kracht werd hij door de zwaartekracht naar de grond getrokken waar hij met een harde klap neerkwam. De pijn was hevig en zijn arm was bebloed en pijnlijk. Hij stond moeizaam op en keek ernaar. Hij hield zijn hand erboven en zorgde dat het genas en de pijn verdween. Hij keek rond en voelde zich klein aangezien hij altijd van boven toekeek hoe het hier was. Maar om er zelf te staan voelde niet zo prettig als dat hij gehoopt had. Hij vloog aan met zijn grote gouden vleugels. Ze gaven licht en lieten hem stralen. Hij vloog rond. Hij zorgde dat hij onzichtbaar was voor gewone mensen. Hij landde bij het water. Hij keek naar de zon die erop schitterde. Hij liet zijn vleugels verdwijnen en ging rustig zitten. Het water was zo mooi, zo vreedzaam. Zijn ogen keken rond. Hij voelde sterk de aanwezigheid van iets anders. Hij zag een jager lopen met een groot geweer op een gewond hert. Het had veel pijn. Boos keek hij ernaar. Hij stond op en rende er vliegensvlug naartoe. Binnen 3 seconden stond hij achter de jager die zich al minder op zijn gemak voelde door de pure liefde die de jongen uitstraalde. Hij pakte het geweer uit de handen van de jager en boog hem zo klein dat het een klein hoopje was. Hij zag de jager doodsbang kijken aangezien hij niet zag dat het Tristan was die het deed. Hij keek naar de jager, duwde hem op de grond en zorgde dat deze bleef liggen. Hij keek vlug naar het hert dat verging van de pijn. Hij knielde erbij neer en bekeek de wonden. Hij genas het hert en stuurde hem kracht. Ook zette hij een krachtveld om het dier heen zodat deze beschermt zou blijven. Toen richtte hij zich weer op de jager. Hij legde zijn hand op de borstkas van de man. Hij stuurde hem pure liefde die het kwaad in de man verdreef en zijn geheugen deels wistte. Hij stond op en sloeg zijn vleugels uit waarna hij aanvloog. Hoog in de wolken. Terug naar huis. Maar eenmaal daar aangekomen, moest hij terug omdat hij zijn taak moest volbrengen. Hij wilde weg van deze wereld vol haat en pijn. Terug naar de vrede die er hoorde te zijn. Zijn ogen stonden treurig. Waarom was het hier allemaal zo uit de hand gelopen? Vroeger was alles zo mooi en vredig, maar wat was er van over.. Hij vloog terug naar de aarde met tegenzin. Hij landde weer bij de vallei. Hopend dat hij hier ooit de vrede kon herstellen.

De stilte en de vredige goude lucht werd verbroken door een ster die naar beneden kwam zetten, een grote windvlaag werd meegestuurd en er kwam daardoor een een boel lawaai meezetten. Met een harde klap belandde Amber op de aarde, al die tijd had ze vredig in de lucht gezeten, ver van de haat en pijn van de wereld vandaan. Maar ook zei wist dat er voor iedere ster een keer de dag kwam dat ze zouden vallen, en op de aarde terecht zou komen. Ze was door de klap bewusteloos geraakt maar een paar secondes na de val kwam ze weer bij. Ongemakkelijk keek ze om zich heen en krabbelde snel overeind, haar lichaam was op een paar schrammetjes na niet echt beschadigd geraakt. In deze wereld moest ze uitkijken voor de Heksen, die op haar jaagden, en op zoek gaan naar een engel en later een eenhoorn. Maar echt zorgen maakte ze zich niet, ze zag niemand in de buurt, nog niet. Opeens hoorde ze een stukje verderop een geluid, rustig liep ze erop af. Toen ze dichterbei kwam zag ze dat het een jongen was, rond de 21/22 jaar, gokte ze. Rustig liep ze erop af, ze had de kans dat de jongen haar wilde vermoorden, maar gokte het erop. Toen ze een meter van hem afstond schraapte ze haar keel. 'Wie ben je?' Vroeg ze snel, dat wilde ze eerst weten. Voordat ze haar identiteit als ster openbracht, ze moest zeker weten dat degene voor zich haar niet wilde vermoorden. Zeker voor het onzekere.

Diep in gedachten zat hij weer bij het water. Uiteindelijk ging hij achterover liggen en keek naar de hemel. Zo vredig en mooi. Hij schoot direct overeind toen hij ineens de ster zag vallen. Zijn vleugels verschenen direct en zijn ogen kleurde goud. Hij vllog op volle snelheid eropaf. Maar hij wist niet of er al een slecht iemand bij haar zou zijn. Hij landde optijd en liet zijn vleugels verdwijnen waarna hij zorgde dat zijn ogen donkerbruin werden. Hij zag het meisje op hem afkomen. Ze stopte op een meter afstand van hem waarna ze de vraag stelde. Een geruststellend glimlachje verscheen op zijn gezicht. Hij hielt zich nog even stil. Hij maakte lichtballen met zijn handen en zorgde dat deze de omgeving in de gaten hielden voor het geval dat er een slecht iemand meeluisterde. Toen het duidelijk was dat ze hier alleen waren keek hij weer naar haar. 'Ik ben Tristan, Aards-engel' Zei hij terwijl zijn ogen weer veranderde naar goud. Hij keek naar de schrammetjes die ze had. Hij raakte licht haar schouder aan en zorgde dat de schramen verdwenen en het bloed oploste. Hij zond haar gelijk wat kracht om ervoor te zorgen dat ze fit genoeg zou zijn in geval van gevaar.

De jongen voor haar bleef nog stil, maar glimlachte wel. Ze verwachtte nu niet dat hij slecht zou zijn, want dan zou je dat niet zo snel doen, dacht ze. Toen hij lichtballen maakte met zijn handen schoot ze even achteruit, ze wist niet wat ze deden, en aangezien ze er alleen maar vanuit ging dat hij goed was, kon het nog altijd zijn dat hij slecht was. Ongemakkelijk bleef ze naar de lichtballen staren, maar toen die waren verdwenen zuchtte ze opgelucht. Nu ging ze er al helemaal vanuit dat hij goed was, anders had hij allang toegeslaan. Tristan dus.. Dacht ze nadat hij zich had voorgesteld, een aards-engel, die waren goed! Nogmaals zuchtte ze opgelucht, je wistmaar nooit wat je hier tegen zou komen.. Ze volgde zijn hand terwijl hij haar schouder aanraakte, maar zag alleen dat de schrammen weggingen en het bloed verdween, en ze kreeg meer kracht. 'Ik ben Amber, ster, maar dat had je vast al door.' Zei ze lachend, ze wist nu dat hij te vertrouwen was, vandaar dat ze haar identiteit wel durfte te vertellen. Ze keek even naar de grond, de sneeuw had al een tijd geleden weer plaats gemaakt voor gras. Ze had nog nooit sneeuw in het echt meegemaakt, alleen gezien, vanaf boven. Vanaf het gras keek ze naar de schoenen van de jongen, Tristan, voor haar. En zo ging ze via zijn broek en shirt naar zijn hoofd. Zijn ogen waren van goud, het was zo mooi om te zien! Ze kende de gevaren op de aarde, en hoe erg je leven kan zijn als je hier neervalt, maar sommige dingen zul je alleen op de aarde kunnen zien, en niet in de hemel.

Het meisje voor hem had naar de lichtballen gestaard. Hij hoopte maar dat ze ze niet al te eng vond. Aangezien ze alleen maar aanwezigheid van andere dingen zochten. Zijn ogen stonden kalm en rustig terwijl ze in de hare keken. Hij luisterde naar wat ze zei. Amber.. Zijn eerste ster, en dan ook nog zo'n leuke. Hij had haar graag wat meer geboden, maar hij was ook nog maar net hier op deze wereld. Hij had wel een idee. Ergens een plek maken, een huis, voor hem en iedereen die onderdak nodig had. Maar daarvoor zou hij hulp moeten hebben. Van de natuur. Hij moest eerst een plek vinden waar de grond vruchtbaar genoeg was. Hij dacht aan de plek die hij van boven altijd al bewonderde. 'Aangenaam' Zei hij en besloot maar even te zeggen wat er was. 'Ik ben ook pas net op de wereld, en ik moet nog een plaats zien te krijgen waar iedereen veilig is. Ik ben van plan in de bossen te starten' Legde hij haar uit. 'Als je wilt mag je dan daar ook blijven, totdat je aan het ritme van hier gewend bent. Aangezien jullie normaal overdag slapen. En iedereen die kwaad wil, kan niet bij je' Stelde hij voor. Het zou nog altijd haar keus zijn wat ze wilde, maar in het begin was het wel verstandig om bescherming te hebben.

Ze glimlachte naar hem toen hij begon te praten. Terwijl hij het verhaal vertelde luisterde ze aandachtig terwijl ze hem aankeek in zijn goude ogen. Bossen, dacht ze. Die plek had ze wel kunnen zien vanuit de lucht, maar echt goed niet, want de bomen belemmerde je zicht. Dus was het een ideale schuilplaats. Ze had nog geen antwoord bedacht toen hij weer verder ging praten. Ze luisterde weer naar hem, overdag slapen, dat was waar. In de lucht kon je slapen wanneer je wilde, en wij sliepen altijd in het licht. Nattuurlijk zou je hier wel in het donker moeten slapen en in het licht dingen doen, want nu was ze een mens, en geen echte ster meer. Nattuurlijk bleef ze altijd wel een ster, maar ze zag eruit als een mens. Ze knikte. 'Goed idee, dankje!' Zei ze hartelijk, ze wist dat het zijn taak was haar te beschermen, maar dat betekende niet dat hij het ook persé hoefde te doen. Je merkte aan hem dat hij het graag deed, maar of het was vanwege haar, vanwege dat het zijn taak was of dat zei zijn eerste ster was bleef een raadsel. Maar wat maakte haar het ook uit? Hij hielp haar omdat hij het wilde, en de reden waarom maakte haar niks uit, zolang ze maar geholpen werd.

Een glimlach ontstond op zijn gezicht bij haar woorden. Hij keek naar haar. Natuurlijk zou hij haar ten alle tijden beschermen, niet alleen omdat het zijn taak was, maar ook omdat ze zelf gewoon een bijzonder meisje was. Bovendien vond hij het erg knap dat ze niet straalde. Meestal duurde het lang voordat je het een beetje onder controle had als ster. Nu maar hopen dat dat niet alleen voor dit moment gold. 'Ik ben even kijken welke kant het bos op is vanaf hier' Zei hij terwijl zijn vleugels tevoorschijn kwamen en hij meteen ophoog schoot. Door de zon schitterde het goud aan zijn vleugels, en bevondien straalde het witte ook. Daarom zag je niet dat het een jongen was die daar vloog, je zag wanneer hij zo hoog was gewoon een lichtbal. Hij keek rond. Hij zag de vallei langzaam overlopen in een enorm bos. Daar moesten ze dus heen. Hij ging weer naar benede en landde bij haar. 'Het bos ligt langs deze vallei.. We kunnen erheen lopen, maar als je wilt kunnen we ook vliegen' Zei hij tegen haar. Hij vroeg zich af wat ze zou zeggen. Zijn vleugels waren krachtig genoeg om het gewicht te houden en dezelfde snelheid te kunnen halen.

Even schrok ze van de vleugels die opeens uitklapte, omdat ze dat niet had verwacht. Ook al had ze het kunnen weten, welke engel kan nou niet vliegen? Opgelucht zuchtte ze terwijl ze langzaam Tristan volgde terwijl hij verdween naar boven, met zijn glinsternde gouden vleugels, het was een mooi gezicht om te zien hoe de jongen veranderde in een witte bal. Waarna hij weer veranderde in een engel en eenmaal op de grond weer in een jongen. Glimlachend keek ze naar hem terwijl zijn woorden haar oren bereikte. 'Ik hou niet zo van lopen.' Zei ze als smoes om met hem mee te kunnen vliegen, aangezien dat hetgene was wat ze graag wilde. En daarnaast, het lopen ging haar nog niet al te best af, telkens die voeten op het goede moment optrekken.. Was nog erg moeilijk voor iemand die haar hele leven al in de atmosfeer zweefde. Ook al had ze zolang daarboven gezweefd, echt gevlogen had ze nog nooit. Beetje zweven, kijken waar je naartoe gegooit werd in de loop der jaren, en dan een keer naar beneden storten en je leven voorzetten als een mens. Ook het stralen tegenhouden vond ze echt heel moeilijk, en dat was ook hetgene waar ze zich elke seconde op concentreerde, ze wilde zich niet voor lul zetten bij Tristan.

Lichtjes schoot hij in de lag om die woorden. Het leek hem leuk om eens te vliegen met iemand erbij. Aangezien de laatste keer was geweest met zijn broer.. Hij hoopte hem nog ooit tegen te komen, om te vragen wat de reden was, waarom hij zijn licht had gedooft en daarmee zijn krachten en vleugels had opgegeven om een normaal mens te worden.. Met die vragen zweefde hij al tijden door de lucht, maar hij wist zeker dat er een reden achter moest zitten. Hij keek naar haar, het beste kon ze gewoon op zijn rug, aangezien ze er anders zo onderaan bungelde als een bungelende ster. Hij draaide zijn rug naar haar toe en ging omlaag, zodat ze niet op zijn rug hoefde te springen maar gewoon alles rustig kon doen. Hij zorgde dat zijn vleugels niet in de weg zouden zitten en wachtte totdat ze zich goed had vastgeklemt.

Ze voelde zich een beetje uitgelachen, maar zette die gedachte uit haar hoofd. De gedachte dat ze met iemand mee zou vliegen vond ze al eng zat. Ze hoopte maar dat alles goed zou aflopen, want 1 keer met zo'n knal op de aarde terecht komen was genoeg. Dat hoefde niet in herhaling te komen. Een beetje benauwd keek ze wel naar de lucht, ze had er dan altijd wel ingezweefd, maar dat was toch anders dan vliegen.. Zweven was rustig en vredig, vliegen was veel sneller en was echt met pure kracht. Ze zuchtte diep en keek in de richting waar het bos moest zijn, het was zo ver weg dat je het vanaf hier niet eens kon zien. Dus een reden geven dat ze toch wilde lopen was niet van toepassing. Want hoe eng ze het toch vond om te vliegen, dat stuk lopen wilde ze zeker niet. Net was ze nog zo vastberaden dat ze wilde vliegen, en nu kreeg ze dus toch twijfels. Het verhaal in haar hoofd werd snel aan de kant gezet, wat had ze eraan? Ze moest toch wel vliegen, ze kon nu al niet meer terug. En daarnaast; ze wilde het toch zo graag? Try before you die.. Ze legde haar handen op zijn schouders terwijl ze haar benen om hem heen klemde. Daarna klemde ze ook haar handen beter, maar wel zo dat hij het amper voelde. 'Ga maar.' Zei ze zacht, aangezien ze het een beetje eng vond, maar ook omdat ze dicht bij zijn oor zat en dus niet hoefde te schreeuwen.

Geduldig wachtte hij totdat ze zou gaan zitten. Hij merkte dat ze nerveus was, wat wilde je als je nog nooit gevlogen had.. Vroeger met zijn broers als jongetjes van 12 gingen ze wel eens stiekem dichterbij naar de aarde. Dan konden ze wennen aan de zwaartekracht die hier heerste waardoor hij nu er niet lang aan hoefde te wennen. In die paar keer vandaag dat hij gevlogen had, was hij er alweer aan gewend. Ookal was het hier zwaarder dan in de hemel. Hij nam zich voor om niet zo snel te gaan, gewoon even rustig aan zodat het minder eng zou zijn voor haar en ze ook nog van het uitzicht kunnen genieten. En hij zou haar langer tegen zich aanhebben waar hij totaal geen bezwaar tegen had. Hij voelde hoe ze haar handen op zijn schouders legde en haar benen om hem heen klemde. Zolang ze maar goed vast zou zitten. En al zou ze vallen, zou hij haar wel weer op kunnen vangen. Hij hoorde de woorden en vloog rustig op. Hij had een topsnelheid van 300km/u maar nu vloog hij daar nog geen tiende van. Hij ging niet al te hoog zodat ze niet het gevoel had dat als ze zou vallen opslag dood zou zijn. Hij vloog over de vallei, over het water, recht naar zijn doel. Er kwamen steeds meer bomen waar ze overheen vlogen.

Rustig vloog Tristan met haar op zijn rug weg. Ze merkte dat hij express langzamer vloog en laag bij de grond, wat ze erg lief vond. Toen ze over het water vlogen zag ze hun spiegelbeeld, nou spiegelbeeld.. Het was meer een glinstering van de gouden vleugels van Tristan. Hoe verder ze vlogen hoe meer ze ontspan, en toen de eerste bomen onder hun door schoten zuchte ze het laatste beetje spanning weg. Ze vertrouwde Tristan er 100 % op dat hij niets geks zou doen of haar laten doodgaan. Nu ging ze ook meer om zich heen kijken, naar het uitzicht. Je kon veel zien, niet alleen het bos waar ze overheen vlogen maar ook het meer van net en de vallei erachter, een stukje verderop was het dorpje en weer aan de andere kant zag ze het verlaten dorpje. De snelheid waarmee ze vlogen bleef hetzelfd waar ze wel blij mee was. Haar greep bleef wel even strak, maar op een ontspannen manier, in plaats van de gespannen manier waarmee het mee begon. Het vliegen was leuker en mooier dan ze had verwacht, je zag het uitzicht van de plaats waar ze vandaan kwam, maar dan mooier, groter, realistischer en.. Dichterbij. Nu was het zo'n kleine afstand dat je er dus naartoe kon, nou ja, Tristan ernaartoe kon. Amber was nu afhankelijk van Tristan, maar ze vertrouwde hem daa 100 % in.