The star who's fallen

Een harde knal. Pijnlijke rug. au! riep Yvaine hard. Met een pijnlijk gezicht probeerde ze op te staan en wreef met een door pijn verwrongen gezicht over haar rug. Met één blik achterom zag ze de pijndoenet al: ze was op een steen gevallen. Boos shopte ze tegen de steen en greep vrijwel direct daarna naar haar voet. au! zei ze nog een keer, maar dan veel zachter dan de eerste keer. Eindelijk kreeg Yvaine door wat er gebeurd was: ze was gevallen. Een ster, gevallen op de aarde. Langzaam liet ze haar voet los, tot die weer de grond raakte, en deed een paar stappen vooruit. Ze was bij een soort van meertje. Ze had het al eens eerder gezien vanuit de hemel en had er eigenlijk altijd al van gedroomd om hier te lopen. Een glimlach verscheen op haar gezicht en ze begon te stralen, zoals sterren het beste doen. Het licht dat van haar af kwam, was fel, maar dat gebeurde nou eenmaal als ze gelukkig en blij was. Plots was daar een geluid. Met een ruk draaide ze zich om. Hallo?

Rustig zat hij in het bos, te wennen aan zijn leven hier op aarde nu. Diep ingedachten was hij verzonken, maar ineens trok een licht zijn aandacht. Het was een vallende ster. Hij moest zo snel mogelijk erheen, aangezien een witch of magician haar niet eerst mocht vinden. Hij liet zijn vleugels weer verschijnen en vloog direct aan. Vliegensvlug ging hij eropaf. Hij hoorde vanuit de verte twee keer au, hij ging hierdoor nog sneller vliegen om er optijd te zijn. Zou er al iemand bijzijn? Dacht hij. Hij zag haar al staan. Hij landde bij haar en liet zijn vleugels verdwijnen. Hij maakte een paar lichtballen met zijn handen, hij liet deze de omgeving in de gaten houden zodat hij zich kon focussen op het meisje. 'Heb je ergens pijn?' Vroeg hij aan haar. Zijn gouden ogen keken diep in de hare.

Vanuit de verte zag de ster, tenminste dat was ze, een soort van vliegende man op haar afkomen. Ze had zo iets nog nooit vanuit de hemel gezien en keek er daarom ook verbaasd naar. Toen hij op de grond landde en zijn vleugels weer insloeg maakte hij een soort lichtbak. Waar die voor nodig was, wit Yvaine niet, maar heg zou vast wel nut hebben. "heb je ergens pijn?" vroeg hij bezorgt aan haar en keek daarbij diep in gaar ogen. Het leidde het meisje af waardoor haar antwoord er niet helemaal gelijdelijk uit kwam. ehh.. begon ze en wreef weer over haar rug, waarmee ze op de puntige steen was beland. Ze onderbrak het oogcontact met hem en keek naar de grond. mijn rug is een beetje pijnlijk, maar het gaat wel hoor zei ze ten slotte. Yvaine zei ze tegen hem bedoeld als begroeting en stak haar hand uit, om de zijne te schudden. Hij leek haar wel oké, dus ze schonk hem een lieve glimlach. Een beetje aadig zijn tegen onbekenden was toch niet zo verkeerd?

Ik ben niet echt heel inspiratievol zo laat op de avond..

Zijn ogen waren nog steeds op haar gericht. Hij zag dat ze over haar rug wreef, vast en zeker op iets terecht gekomen.. Dacht hij. Het meisje wendde haar blik naar de grond. Hij kwam er nu pas achter hoe diep hij haar had aangekeken. Eigenlijk deed hij het gewoon automatisch, gewoon zonder erbij na te denken.. Hij besloot er maar eens beter op te gaan letten, hij wilde tenslotte niet dat andere zich ongemakkelijk bij hem voelde. Hij luisterde naar wat ze zei. Hij knikte en hoorde haar naam, tenminste, hij nam aan dat het haar naam was. 'Tristan' Zei hij met een vriendelijke glimlach en schudde lichtjes haar hand. Hij stuurde gelijk energie naar haar zodat de pijn en eventueel de wond zou genezen en ze er geen last meer van zou hebben. En aangezien ze waarschijnlijk ook nog wel wat energie kon gebruiken, was het alleen maar in haar voordeel. Rustig liet hij haar hand los en keek haar expres kalm aan, en niet zo doordringend. Hij keek naar haar glimlach, hij vond het er zo lief uitzien dat er ook een glimlach op zijn eigen gezicht ontstond.

(moet afsluiten. die ouders van me zijn boos en willen dat ik m inlever. chago's:S)