Who believes in love..

Met stevige zelfverzekerd passen liep de trotse hengst het bos in. Nu moest hij gaan uitkijken, het was er donker en je kon je vijand amper zien. Maar met dezelfde pas stapte hij, al bomen ontwijkend, verder. Nadat zijn ogen aan de overgang van licht naar donker gewend waren zette hij een stevige draf in. De 3-jarige eenhoorn hengst wist goed waar hij mee bezig was en wat hij wilde. Macho, dat was de naam van de eenhoorn die door het bos draafde. De stevige draf veranderde in een steeds langzamere draf en ging uiteindelijk over in een stap. Eigenlijk was hij opzoek naar Sterren of Engels, of andere Eenhoorns. Maar die waren niet echt te vinden in het bos, maar toch wilde hij even kijken wat hier wel te doen was, en wie weet kwam je wel iets tegen? Zijn stappassen waren weer stevig en zelfverzekerd en hij stapte goed door, hij hielt de pas erin terwijl hij uitkeek dat hij niet tegen de bomen aanbotste die op zijn pad stonden. Het bos was duister, maar had iets betoverends, vond hij. Hopend dat hij iets of iemand zou tegenkomen, want hij verveelde zich aardig in dit godverlaten oord. Hij kwam op een apart pad, die gecreëerd was door andere paarden die hier hadden gelopen, hij ging het volgen om te kijken waar het naartoe leidde.. Naar de andere kant van het bos? Of misschien naar de kern? De kern, de boom die verbonden is met het hele bos, de belangrijkste boom ván hethele bos. Hij zette weer een draf in, een rustig drafje was snel genoeg om de bomen te kunnen ontwijken die ook op dit pad wel in de weg stonden. Zoals hij had gedacht kwam hij uit bij de kern, een levensgrote boom stond voor zijn neus.

[only Odessa & Macho]

Witte vleugels werden ingeklapt zodra haar hoeven de grond raakte, een sierlijk lichaam werd door 4 spierwitte benen terwijl die haar lichaam weer droegen in een sierlijke galop terwijl vleugels weer tegen haar lichaam aan werden gedrukt. Een luide bries was te horen, Odes was onderweg naar de kern van het bos, de grootste boom van het hele bos met daar achter een klein meertje waarbij de merrie kon drinken, vliegend kon je er überhoud niet komen omdat het bos daar behoorlijk begroeid was. De witte staart sloeg tegen de witte flanken aan terwijl een wit sierlijk hoofd met een neus die licht geknikt was sierlijk gedragen werd en manen door de snelheid naar achtere werden gedrukt en haar schouder en been reikte. Lange manen had de witte eenhoorn wel. Blij met die rang was Odes, om een eenhoorn te mogen zijn die een kudde leide, eigelijk zocht Odes iemand die met haar de kudde wilde leidde, maar wat was dat nou voor iemand ?! Iemand waarvan Odes natuurlijk hield, maar wat was nou houden van ? De woorden waren simpel en kort maar het echt doen en geloven was veel moeilijker dan het leek. Odes haar galop werd uiteindelijk een draf waarbij haar benen zich sierlijk strekte, de kern van het bos de aller grootste boom werd zichtbaar waarvoor aan haar kant zich een meer openbaarde. Meteen stopte Odes en werd het hoofd met de lange hals naar beneden gedrukt terwijl enkele stappen het meer in werden gedaan en het als laatst tot en met haar knieén reikte, ondertussen dronk Odes tergelijk van het meer terwijl haar vleugels zich strekte en zich wijd uitspreidde,

Terwijl de machtige hengst naar de boom voor zich staarde hoorde hij iets aan de andere kant, hij werd nieuwsgierig naar wat er aan de andere kant van de brede boom was. Terwijl hij om de boom heen liep verdronk hij in gedachtes. Hij had een rang gekregen, die van de eenhoorn hengst die de kudde mocht leiden. En hij wist dat er nog een merrie was die die rang ook had gekregen, ook al moest hij haar nog ontmoeten. Hij wist niet wat voor merrie het was, en misschien klikte het wel helemaal niet, hij was bereid zijn rang als leider dan op te geven. Want hij wilde de kudde alleen leidden met degene van wie hij houdt. Optimistische blijven, ging er een stem door Macho's hoofd. Want misschien was de merrie wel fantastische aardig, en mooi. Ook al vond de hengst bijna iedereen aardig, hij moest wel hét gevoel hebben. Het gevoel dat hij zijn leven met de merrie wilde delen. Als dat gevoel er niet was, zou het nooit gelukkig aflopen. Eenmaal aan de andere kant van de boom aangekomen stond hij versteld van wat hij zag, niet alleen het mooie meer maakte indruk op hem, ook de witte eenhoorn die in het water stond. Haar krachtige vleugels waren gespreid over het water terwijl ze water dronk. Hij schraapte een paar keer met zijn hoef zodat ze niet zou schrikken als hij het water in zou stappen. Wat hij daarna deed, voorzichtig liep hij het water in op haar af.

Dit was het enigste meer waar Odes meestal naar terug keerde om te gaan drinken, het water was hier gewoon simpel wegst op z'n heerlijkst. Een korte bries was te horen waarna haar witte oren die strak naar voren stonden gericht een nieuw geluid opvingen. Een zwarte hengst schraapte over de grond met z'n hoef waarna hij op haar af kwam stappen in een rustige stap door het water. De witte vleugels werden rustig in geklapt en tegen haar lichaam aan geduwd, ergens hadde die dingen wel nut voor, Odes kon er natuurlijk door vliegen maar dat niet alleen, je kon je lichaam er ook mee warm houden dus het had nog meerdere plus punten dan gedacht of verwacht. Haar ouders hadden haar uitgeloot aan een hengst, een zwarte hengst die zo gespierd was als het kon maar nooit had Odes die hengst nog nooit gezien maar misschien was dit hem ? Haar hoofd werd opgetild en haar blauwe ogen ookwel maanogen genoemd werden op de donkere hengst gericht terwijl haar manen sierlijk langs haar hals hingen en de puntjes van haar manen in het meer hingen terwijl haar staart er al voor de helft in zat. Sierlijk werd het witte hoofd geschud en krulde de witte hals rond terwijl Odes haar ogen geen ogenblik van de zwarte hengst werden afgehaald. Een zwarte eenhoorn, speciaal en apart was het zeker weten. "Hallo,, hengst ? Wie ben je ?" Haar stem was ijzig maar ergens klonk er we vriendelijkheid in, Odes had nog nooit van een witte eenhoorn gehoord tenzij gezien en nu stond er ineens een onbekende voor haar neus ? Haar ogen bleven vriendelijk op hem gericht.

Hij stopte toen hij voor de merrie stond. De merrie liet geen een keer haar ogen van hem af. Hij wist dat hij behoorde tot een witte eenhoorn, maar daar waren er meer van, of was het deze merrie? Ze was mooi, dat zeker. Ze had mooie, sierlijke, lange manen. Alleen 1 ding viel hem op, ze had geen hoorn op haa hoofd. Hij krulde zijn hals waarna hij zijn hoofd schudde. Langzaam bracht hij zijn neus naar het water en proefde hoe het smaakte, het had een lekkere, zuivere, schone smaak. Een smaak die je niet vaak tegen kwam in een verlaten bos als deze. Toen de ijzige, maar ergens toch vriendelijke stem, zijn oren bereikte keek hij weer op, recht in haar ogen. 'Hallo merrie. Ik ben Macho. En wie ben jij?' Vroeg hij met zijn vriendelijke, zachte en toch warme stem. Sommige hengsten hadden een stem waar al veel paarden snel bang voor waren, maar Macho had een rustige, geruststellende, warme stem. Maar in een gevecht of tegenover zijn aardsvijand veranderde die stem in een kille, koude, harde stem waar toch de meeste paarden wel bang voor waren. Zijn ogen gleden over de merrie, ze had vleugels, maar waar was de hoorn? Het plaatje klopte niet in zijn hoofd. 'Je bent een eenhoorn toch? Waar is je hoorn, als ik vragen mag?' Vroeg hij gelijk met de deur in huis, hij was te nieuwsgierig om de vraag langer binnen te houden. Hij briesde een keer kort terwijl hij weer terug ging met zijn ogen naar de ogen van de merrie, de ogen stonden vriendelijk in zijn richting. Hij keek vriendelijk terug in haar ogen.

"Hallo merrie. Ik ben macho en wie ben jij?"Sprak een stem vol vriendelijkheid,zachtheid en een warme klank tegen haar. het duurde even voordat z'n stem weer tegen haar sprak.. "Je bent een eenhoorn toch? Waar is je hoorn, als ik vragen mag?" vroeg Macho gelijk met de deur in huis. Een luide bries was te horen terwijl haar blik van hem afweek en deze liet weer kaatsen op het meer. Een grijns liet haar mondhoeken omhoog brengen, "Wie ik ben macho ? Mijn naam is Odessa ookwel Odes genoemd.. Waarom m'n hoorn niet te zien is ? Meestal is ie ontzichtbaar, niet iedereen hoeft te zien wat ik ben en wie ik ben." Hard brieste Odes waarna het hoofd werd gescuwd en een lange witte hoorn zichtbaar werd, nu was Odes gewoon een echt plaatje, een echt prachtplaatje zoals echt hoorde maar wat boeide het nou eigenlijk ? "Vertel, waar zijn jouw vleugels dan ?" Was te laatste vraag waarna Odes weer naar Macho keek.

De merrie briesde en haar blik weekaf van hem. Hij keek naar de weerkaatsing in het water waardoor hij haar alsnog kon zien. "Wie ik ben macho ? Mijn naam is Odessa ookwel Odes genoemd.. Waarom m'n hoorn niet te zien is ? Meestal is ie ontzichtbaar, niet iedereen hoeft te zien wat ik ben en wie ik ben." Verliet haar keel soepel. Waarna een harde bries volgde en ze haar hoofd schudde. De manen van de merrie dansden sierlijk mee waarna de puntjes weer in het water eindigden. Nog geen seconde later verscheen er een mooie lange witte hoorn op haar voorhoofd. Het zag er fantastische uit, witte hoorn, wit lichaam, 4 spierwitte benen en witte vleugels. Het was een plaatje zoals iedereen een eenhoorn voorsteld. "Vertel, waar zijn jouw vleugels dan ?" De blik van de merrie kwam weer terug naar hem waarna hij glimlachte. Hij schudde met zijn lichaam, hij hoefde het niet persé zo te doen, maar wel als er geen gevaar was. De vleugels verschenen ingeklapt en klapte ze helemaal uit waarna hij ze ook weer inklapte. Hij keek naar de merrie, die blijkbaar Odessa heette, voor hem. 'Denk je niet dat als mensen je vleugels zien, ze al weten wat je bent?' Vroeg hijvoorzichtig terwijl hij haar aankeek.

"Denk je niet dat als mensen je vleugels zien, ze al weten wat je bent" Waren z'n eerder voorzichtige woorden. Kort knikte ze dat was inderdaad waar, je moest nou eenmaal voorzichtig zijn met dingen met als voorop je zelf natuurlijk. Je wilde niet dood gaan omdat je aan iets verkeerds dacht ofzo. Kort week haar blik weer af naar het water terwijl er een slok van werd genomen. Haar oren stonden strak en vriendelijk naar voren terwijl haar blik gewoon was, gewoon van vriendelijkheid terwijl haar houding er ontspannen en rustig bij stond. Odes voelde zich volkomen op haar gemak en waarom ? dat wist ze echter niet eens maar wel dat ze gewoon kalm was en zich op haar gemak voelde. Misschien kwam het door de zwarte eenhoorn voor haar neus, De vleugels van hem waren behoorlijk sierlijk en het was gewoon een pracht gezicht om de zwarte hengst zo te zien. Stiekem hoopte Odes enkele tellen dat dat de hengst was aan wie de merrie was beloofd, de hengst waarbij ze hoorde, als ying en yang gewoon als een koppel.. Als partners. Hoofd schuddend keek ze hem weer vrienelijk aan. "Ben je al lang hier ?" waren de simpelde woorden die vriendelijk gezegt werden, woorden die je als een vraag stelde maar ook kon opbleren natuurlijk..