What happened to this place?

Hij was zo langzaam maar zeker de wereld aan het verkennen. Na lang vliegen kwam hij hier terecht. Een donker bos, de bomen waren zo zwart dat ze wel afgebrand leken, gras was er niet te bekennen en struiken waren dor en dof. Doordat hijzelf een en al licht was op dit moment, kon je al van kilometers afstand zien dat er iets was. Aangezien het een groot deed om hem heen verlichtte. Zijn gouden ogen keken treurig naar de bomen. Hij liet zich rustig op de grond landden. Hij liet zijn handen tegen een boom rusten. Hij sloot zijn ogen en focuste zich. 'Wat is hier gebeurd?' Vroeg hij zacht in gedachten. Hij luisterde. 'De duistere wezens, ze willen steeds meer natuur verwoesten' Kreeg hij als antwoord in gedachten. Hij keek naar de boom. Hij stuurde kracht, leven en liefde naar de boom die daardoor weer bruin met groen werd, rode appels groeidde eraan. Hij keek op toen hij ineens iets hoorde. Iets naderde, en vlug ook. Vlug spreidde hij dreigend zijn vleugels om zo groter te zijn. Hij keek ernaar en zag dat het een eenhoorn was die aankwam. Hij keek ernaar en klapte zijn vleugels weer in. Hij straalde weer pure liefde uit, iet wat goede wezens een fijn gevoel gaf, maar slechte voelde zich er ongemakkelijk bij.

[En een van de eenhoorns]

Met stevige passen kwam Macho het bos ingedenderd, waarna hij overging in een stap. Aangezien het bos duister was en hij zwart, was hij moeilijk tot niet op te merken. Ookal kon je zijn hoefstappen natuurlijk wel goed horen, alle doden takjes op de grond branken terwijl hij langsliep. In het duistere bos vol dode dingen, geen gras, geen struikjes, zag hij 1 boom.. 1 boom die nog in tackt was, zelfs met appels erin. Hij ging eropaf maar aarzelde even toen hij er iemand voor zag zitten, iemand met vleugels. Zo te zien had de jongen hem gezien want zijn vleugels klapte weer in. Als het een slecht persoon was geweest had hij nu weggerent, aangezien eenhoorn's op hen jagen. Hij voelde de pure liefde die de jongen voor hem uitstraalde en liep daarom verder op hem af. Een meter voor hem stopte hij, hij hielt zijn hoofd machtig omhoog en zijn hoorn stak schuin naar boven. Recht in de gouden ogen van de jongen keek Macho, deze was goed, dat wist hij zeker.

Toen de eenhoorn voor hem stopte en hem aankeek, keek hij terug. Hij had vaak toegekeken naar deze wezens vanuit de hemel. Eenhoorns waren eigenlijk de enige wezens op deze wereld die al zo ver waren dat ze geen geweld en pijn voor niets gebruikte. Ze vielen niet zomaar iemand aan, alleen wanneer deze slecht is en anders andere pijn zou gaan doen. Hij hielt zijn hand open onder de boom. Hij keek even naar de boom waarna een appel viel, rechtstreeks in zijn hand, hij strekte zijn hand uit naar de eenhoorn zodat de eenhoorn de appel kon pakken. 'Hoe heet je?' Vroeg hij kalm aan hem. Hij vond het zo mooi. Hij had nooit verwacht er zo snel een te zien te krijgen.

Zijn ogen gleden langzaam over het lichaam van de jongen, en stopte bij zijn hand. Die hij uitgestrekt had onder de boom. Waarna hij naar de boom keek en de appel die viel volgde. Toen hij de appel aangeboden kreeg at hij hem gelijk op, wie wist wanneer hij hier weg zou gaan? Hier was niet zoveel te eten verder. Nadat de appel opwas keek hij weer met diezelfde blik naar de jongen voor hem. 'Macho.' Zei hij zacht en zelfverzekerd. 'En jij, hoe heet jij?' Kaatste hij de vraag terug naar de jongen voor hem. Even tilde hij zijn voorbeen op waarna die met een klap weer op de doden takken terecht kwamen. Zijn staart schudde zo nu en dan naar links en rechts en zijn manen danste mee als hij weer eens met zijn hoofd schudde.

De lippen van de eenhoorn raakte zacht zijn hand toen hij de appel ervanaf pakte zodat hij hem op kon eten. Hij luisterde. Macho, sprak de hengst zacht maar zelfverzekerd. Hij dacht even na over de naam. Het paste wel bij zo'n krachtig dier als hij. Toen de woorden van de hengst zijn oren weer bereikte, werd hij uit gedachten gehaald. 'Tristan, aards-engel' Zei hij tegen hem. Hij keek naar hem. Het was leuk om eens zo'n dier van zo dichtbij te zien. Van boven leken het net mieren, en als je dan iets dichterbij ging, waren ze nog maar heel klein. En nu, nu waren ze groot niet normaal. Hij keek naar de hoorn. Hij had altijd gedacht dat de meeste eenhoorns wit waren, dat zwarte niet bestonden, maar het bewijs stond nu toch echt voor hem.

Tristan, dacht de hengst. Hij had die naam nog nooit gehoord, maar die zou vast wel vaker voorkomen. Aards-engel, had de jongen, Tristan, voor hem daarna gezegt. Hij wist al dat Tristan goed was, maar dit had het nog even bewezen. Hij kromde zijn hals waarna hij hem uitstrekte en briesde. Hij vond het niet nodig om erbij te zeggen dat hij een eenhoorn was, want dat had de jongen natuurlijk ook wel door. De meeste eenhoorns waren wit, maar Macho was zwart geboren en zwart gebleven. 'Hoelang ben je al op de aarde?' Vroeg macho's warme, vriendelijke en zachte stem. Macho's stem was erg laag, zoals een hengsten stem ook hoorde te zijn, hij praatte meestal zacht, vriendelijk en warm, zodat degene voorzich zich op zijn gemak voelde met de machtige eenhoorn. Maar als hij een slecht persoon voor zich had was zijn stem hard, kill en koud, zijn ogen waren dan net vuur en dan was hij gevaarlijk, maar zo op rust, met deze stem, was hij zo ongevaarlijk als het maar zijn kon. Ook waren de meeste bang voor zijn hoorn, die uit zijn voorhoofd stak. De hoorn zag er dan puntig en scherp uit, maar dt betekende nog niet dat de eenhoorn hem ook zo gebruikte. De hoorn zat er vooral voor tovenarij, je kon er wel iemand mee doormijnen, maar dat deed de hengst alleen bij puur haatvolle mensen, niet zomaar..

Zijn ogen keken nogsteeds naar de hengst. Hoe mooi deze was, en vooral hoe groot. Hijzelf was dan ook wel groot, maar tegenover deze hengst voelde hij zich toch wel klein. Zou deze jonger zijn dan 3 jaar? Dacht hij omdat de hengst geen vleugels had, en deze pas kwamen bij de 3 jaar. Of zou de hengst, net als hem, de vleugels kunnen laten verdwijnen om niet op te vallen. Hij liet zijn vleugels verdwijnen, aangezien deze niet nodig waren bij de hengst en hij zo alleen maar opviel voor slechte mensen, en wanneer er toch gevaar zou ontstaan, zou het secondewerk zijn om ze weer te laten verschijnen. Hij luisterde naar de vraag die de hengst stelde. De toon en de houding van de eenhoorn stond hem wel aan, gewoon zo.. Geruststellend. 'Ik ben vandaag voor het eerst op de aarde.. En jij?' Vroeg hij aan hem. Zijn stem was rustig en kalm, zeker niet bedreigend.

Tristan, de jongen voor hem, had zijn vleugels ingeklapt. Net zoals zijn vleugels, niet alle eenhoornen konden hun vleugels inklappen, gelukkig hij wel. Hij wilde er niet mee te koop lopen, ookal wist iedereen het al wel, vanwege de hoorn op zijn kop. Hij was nu 3,5 jaar oud, en had dus al een half jaar zijn vleugels. Aan het begin ging het allemaal nog moeilijk en onwennig, maar hoe meer hij oefendende hoe beter het ging, en nu had hij ze al bijna 100% onder controle. Hij luisterde naar de woorden van de jongen die zijn oren bereikte, hij hoorde ongeveer 10x zo goed als een normaal mens, maar hij wist niet hoe dat zat met Engelen. In ieder geval hoorde hij heel veel geluiden, normaal, maar in dit verlaten, dode, bos.. Hoorde ook hij amper iets, er was geen levend wezen te bekennen. De stem van de jongen, een van de enigste geluiden die er te horen waren, stond hem wel aan. Rustig, kalm en niet bedreigend. Hij wist hoe hij moest reageren op goede wezens. 'Ik leef hier al m'n hele leven, alleen meestal verschuild. Want eerst kon ik me niet goed verdedigen. Maar op een gegeven moment kom je op een leeftijd dat je de wereld moet helpen en moet beschermen. En die leeftijd heb ik een half jaar geleden bereikt.' Antwoorde hij met dezelfde, rustige, stem. Terwijl hij de jongen aan bleef kijken.

Kalm keek hij in de ogen van de hengst. Ze waren erg rustgevend wat een prettig gevoel gaf om er in te kijken. De gedachten aan zijn broers bleven maar terugkeren in zijn hoofd. En vooral de vraag hoe ze eruit zouden zien na al die jaren. Als ze nog leefde dan.. Hij had zich afgesloten voor de stemmen van de natuur, de bomen en de struiken bleven maar smeken om ze te helpen. Maar in zijn eentje was dat onbegonnen zaak helaas. Hij had eerst hulp nodig om mee te helpen, het deed hem pijn dat hij niet kon helpen. Hij werd uit gedachten gehaald door de stem van Macho, hij luisterde naar wat hij zei. Hij knikte een keer. 'Vroeger ging ik wel eens met mijn broers stiekem naar benede, dus ik weet wel hoe het hier zit met die zwaartekracht, dat maakt het wel een stuk makkelijker om hier zo snel mogelijk te beginnen' sprak hij tegen de hengst. Hij vond het fijn dat hij de hengst ontmoet had. Aangezien eenhoorns krachtig waren, en beschermde. Hij zou deze hengst beschermen beschermen met zijn leven als het moest.

(Is kort, maar ik zit op bb van me vader dus typen is irri en ik moet pissen xD)