Angels place

Samen met de ster Amber kwam hij aanvliegen. Hij zocht een plek om rustig te kunnen landen en ging door zijn knieën zodat ze van zijn rug af kon gaan. Toen ze er eenmaal af was, kwam hij weer overeind en draaide zich naar haar toe. 'Viel best mee.. Toch?' Vroeg hij aan haar. Hijzelf had genoten van de tocht. Het deed hem zoveel denken aan vroeger, maar dit was beter dan vroeger.. Dit was nu, en nu had hij een goed gevoel in zijn buik. Hij keek rond. Deze plek zou goed zijn. Er was genoeg ruimte. Nu moest hij de natuur om hulp gaan vragen. Hij ging in het midden van de open plek staan en zorgde ervoor dat hij contact kreeg met de bomen. Hij vroeg ze om een waterdicht huis te creëren met hun takken, bladeren en wortels. Hij legde zijn hand op de grond en stuurde ongelofelijk veel kracht de grond in. Er kwamen enorme lichtstralen uit de grond, de bomen gebruikte deze kracht en groeide, de takken schoven onder, boven, langs en in elkaar door. De bladeren groeidde enorm. Ze schoven over de takken heen en zorgde ervoor dat regen naar benede liep en niet het huis in. Vanuit de lucht was er niets bijzonders te zien zo. Toen het klaar was, maakte hij een krachtveld om het huis heen. Een veld waardoor alleen goede mensen/sterren/engelen konden komen. Het huis was groter geworden dan dat hij had gedacht. Het had de omvang van een villa, maar dan van natuur. Hij liep door de deur naar binnen. Hij keek rond. Er stonden zelfs meubels, ook gemaakt van takken en bladeren, maar allemaal ontzettend steving. Een grijns ontstond. Het was totaal geslaagt. Hij richtte zich weer op Amber. Hij was benieuwt of zij er hetzelfde van vond als hij.

Rustig stapte ze van zijn rug af toen ze geland waren. Ze had een raar gevoel in haar buik, half door de eerste keer in haar leven dat ze vloog in plaats van zweefde, maar ook voelde ze wat anders. Iets dat ze nog nooit eerder had gevoeld. Ze zette het gevoel maar uit haar hoofd, ze zou er toch niet achter komen wat het nou zou zijn. 'Het was mooier dan ik had verwacht.' Zei ze eerlijk, ze glimlachte naar hem. Ze keek naar wat hij ging doen en bekeek wat de natuur vervolgens deed, betoverd gewoon! Ze keek met grote ogen naar de verschijning van het huis, aan alles was gedacht: waterdicht en niet zichtbaar voor de mensen van boven. Ook zag ze dat Tristan er een krachtveld omheen maakte, ze snapte niet waarom (ze is niet zo slim), maar dat zou ze later wel vragen. Langzaam liep ze achter hem aan het huis in, zou het huis wel stevig genoeg zijn? Stel je voor dat het instort! ging door haar hoofd, snel zette ze ook die gedachtes weer uit haar hoofd en liep verder. Er waren zelfs meubels in het huis gemaakt, wonderbaarlijk. Vond ze. Toen Tristan zich weer omdraaide stopte ze met lopen en keek hem aan. Ze zag dat hij wilde weten wat zei ervan vond. 'Wauw,' Zei ze eerst alleen terwijl ze naar de goede woorden zocht. 'Nooit geweten dat dit mogelijk was..' Eindigde ze haar zin terwijl ze het huis van wat je vanaf hier kon zien bekeek en weer eindigde bij de goude ogen van Tristan.

Een glimlach van vrolijkheid ontstond op zijn gezicht bij het horen van haar woorden. Maar wat hij in zijn buik voelde, was niet alleen maar vreugde. Er zat een ander gevoel bij, eentje die hij nog nooit had gevoeld. Maar ergens had hij sterk het gevoel dat het door Amber kwam. Hij had gehoord over liefde tussen jongen en meisje. Iets wat hij nooit had kúnnen voelen aangezien er daarboven geen vrouwelijke engelen waren. Hij wist niet echt wat hij nu ervan moest denken. Hij was ligt uitgeput geraakt aangezien de kracht die hij in de grond stopte, bij hem wegging. Hij keek naar de bank en ging erop zitten. Er lag een afstandsbediening op het tafeltje voor zich. Aan de andere kant van de tafel stond iets wat op een tv leek, maar het vertoonde geen beeld. Hij liep ernaartoe en legde zijn hand erop. Hij wilde wel eens weten of dit kon. Het beeld was van een enorm blad gemaakt. Hij schrok zich dood toen hij ineens een shock kreeg en schoot achteruit. Zijn hart bonkte in zijn keel. Hij pakte de afstandsbediening en drukte op het aanknopje. Hij kon zijn ogen niet geloven toen de tv daadwerkelijk aansprong. Hij keek er vol verbazing naar.

Het gevoel in haar buik werd erger zodra ze naar hem keek, daarom wende ze haar ogen naar de grond en probeerde aan iets anders te denken. Aan hoe ze de wereld konden veranderen, maar steeds gingen haar gedachtes over naar Tristan, was dat een teken? Dat ze haar gedachtes niet van hem af kon houden? Of was dat gewoon zo omdat ze hem al enigste hier kende? Boven had ze wel eens gehoord over "liefde" maar wat het nou was wist ze niet zeker. Iets tussen een jongen en een meisje, dat ze van elkaar hielden. Maar wat betekende "van elkaar houden"? Dat was een goede vraag, dat je alles voor elkaar over had, kreeg ze altijd als antwoord. Maar dan vroeg Amber zich weer af wat ze met "alles" bedoelden. Dat je voor de ander door het vuur zou gaan, zou willen doodgaan voor de ander, kreeg ze dan als antwoord. Maar Amber wilde doodgaan voor iedereen, als dat betekende dat iemand die de wereld beter kon verbeteren dan zei kon blijven leven en de missie voort zou zetten, had zei er geen problemen mee om ervoor dood te gaan. Dus alsnog snapte ze het concept van "liefde" en 'houden van" niet. Onder de sterren bestonden ook geen jongens, dus voelen had ze het nooit eerder. En als de sterren eenmaal naar beneden waren gegaan, kwamen ze niet meer terug, dus er was niemand die het écht goed kon beschrijven. Ze schudde haar hoofd om de gedachtes weer weg te krijgen en keek weer naar Tristan, het gevoel in haar buik werd erger en erger. Ze wendde haar blik weer af, als je haar zo zou zien zou je vast raar opkijken. Ze keek alle kanten op, schudde een paar keer haar hoofd en keek danweer naar tristan waarna ze weer alle kanten opkeek en weer haar hoofd schudde. Ze keek naar de "tv" die daar stond en die het op wonderbaarlijke wijze opeens deed. Ze keek er ongeloofwaardig naar, dit kan niet.. Dacht ze.. Dit kan gewoon niet! Gingen haar gedachtes weer verder. Haar mond was nog net niet opengevallen van verbazing..

De shock die zijn lichaam had gehad was inmiddels verdwenen en hij had er ook geen last meer van. Ondanks dat hij moe begon te worden, wilde hij dát beleven waarvan hij altijd al had gedroomt. Al van klein jongetje wilde hij dit. Uitgaan in de stad. Kijken wat daar nou eigenlijk te beleven viel. Van boven zag je alleen maar de mensen lopen, met enorme tassen, soms wel 10 verschillende als het er niet meer waren. Maar wat er nou allemaal in zou zitten was ook een raadsel. En daarbij, de grote gebouwen, de groepen die zo overal stonden die altijd flesjes of zakjes met sigaretten bijhadden, maakte hem nieuwschierig. Zou zij dat ook willen? Dacht hij. Hij besloot hem maar gewoon te vragen. 'Zou jij ook wat meer van deze wereld willen zien? Wat er in die steden te doen en te zien valt?' Vroeg hij aan haar. Hij wist wel dat het er enorm gevaarlijk kon zijn. Maar hij had genoeg kracht om Amber en hijzelf te beschermen. En bovendien was er nog altijd een krachtveld voor in nood. Al mocht het niet zo opvallen dat zij anders waren. En nu maar hopen dat zij niet zou gaan stralen tussen al de mensen in. Maar wat was een leven zonder risico?

De verbazing was weer voorbij en ze keek weer normaal, naar hem, waardoor het gevoel in haar buik weer begon op te spelen. Ze keek snel naar de grond, van het hele gebeuren van vandaag was ze best uitgeput geraakt. De klap op de grond had een deel van haar energie afgepakt, maar ze kon het nog wel even volhouden. Toen zijn woorden haar oren binnendrongen keek ze hem weer aan. 'Deze wereld..' Zei ze bedachtzaam. Ze wilde best uitgaan, naar disco's of wat dan ook. Maar ze was bang dat ze zou gaan stralen, aangezien ze daar nog steeds de meeste moeite voor deed en ze dat niet even kon opgeven, want dan was ze de pineut. Dan wist iedereen wat ze voor iets was en kon ze zich nooit meer in steden vertonen. Maar toch was ze nieuwsgierig, en ze had nog genoeg energie om het stralen tegen te houden en toch nog een tijdje op te blijven. 'Ik wil wel..' Zei ze aarzelend. 'Maar wat nou als ik ga stralen? Dan kan ik me nooit meer ergens vertonen..' Zei ze daarna een beetje hulpeloos terwijl ze weer van Tristan wegkeek naar haar handen die een beetje met haar nagels aan het spelen waren. Ze had geen magie, dus kon zichzelf niet verdedigen. Wat nou als er een heks was, en zei ging schijnen. Dan kon ze haar leven wel gedag zwaaien..

Zijn ogen keken haar aan. Het gevoel werd maar erger en erger, maar hij moest zich er maar overheen zetten vond hij, netzoals hij altijd deed bij gevoelens die hij niet kon plaatsen. Normaal ging het altijd wel, dan hielt het ook echt op, maar dit gevoel.. Het bleef gewoon, wat hij ook deed, wat hij ook dacht, het ging niet weg. Hij werd weer uit gedachten gehaald bij het zinnetje wat ze zei. Het klonk niet zo overtuigend. Hij keek haar vragend aan, want er zou nog wel meer komen. Hij luisterde naar wat ze zei. Hij dacht erover na. Het was haar tot nu toe nog allemaal gelukt. 'Ik kan een soort krachtveld om je heenmaken. Dat magie en wapens afstoot.. Maar mensen kunnen je dan nog wel aanraken en dus ook pijndoen met lichamelijk geweld. Misschien werkt het ook tegen de straling. Maar dat weet ik niet zeker, we kunnen kijken of het werkt?' Zei hij tegen haar. Ze moest ooit toch gewoon naar buiten kunnen..? Dacht hij.

Toen hij met het voorstel kwam keek ze wat zelfverzekerder, als het werkte..! En mensen moesten haar kunnen aanraken, anders viel het alsnog op dat ze anders was. Ze keek weer naar Tristan en het gevoel kwam weer terug, ze probeerde het te laten verdwijnen, te verdringen. Maar het lukte niet, het bleef maar komen, en telkens als ze wegkeek van Tristan, bleef het gevoel ook achter. Maar ze moest Tristan toch aan kunnen kijken, ze wílde Tristan aan kunnen kijken. Ze besloot het aan Tristan te vragen, misschien dat hij wist wat het was? 'Ehm, voordat we dat gaan proberen..' Zei ze aarzelend. 'Ik moet je wat vragen.' Vervolgde ze waarna ze weer stopte en ging mat haar ogen snel heen en weer langs de grond. 'Ik.. Ik heb zo'n gevoel in mijn buik.. Elke keer als ik naar je kijk.. Eh, weet jij wat het is?' Stamelde ze een beetje, ze had het gevoel dat het een domme vraag was. Straks vond hij haar dom en wilde niks meer met haar te maken hebben? Dat wilde ze zowieso niet hebben.. Ze zuchtte diep, normaal had het haar niks uitgemaakt wat anderen van haar vonden.. Waarom hij wel?Ze snapte niet wat er zo anders was aan hem dan aan anderen? Ja, hij was een jongen, en hij was een Engel. Maar dat gevoel kon ze toch niet bij elke jongen en bij elke Engel hebben? Dan pleegde ze nog liever zelfmoord..

Een zelfverzekerdere blik verscheen in haar ogen waardoor er een glimlach op zijn gezicht verscheen. Hij keek op toen ze aarzelend begon iets te vertellen. Hij keek haar vragend aan totdat ze haar verhaal vervolgde. Wat zij omschreef, was hetzelfde als wat hij voelde. Het gevoel dat hijzelf ook niet kon plaatsen, iets wat hij nooit had geleerd. Hij keek even naar de grond. Wat moest hij antwoorden? Hij zou haar graag verder willen helpen maar dat ging zo moeilijk als je het zelf ook niet weet.. Hij richtte zijn ogen weer op haar. Hij besloot het maar gewoon te zeggen. 'Ik weet het niet.. Ik heb hetzelfde gevoel bij jou, maar ik kan het niet plaatsen.. Heb het nog nooit eerder gevoeld, en weet ook niet of het normaal is' Zei hij tegen haar. Hij hoopte dat ze het zou begrijpen. Hij was iniedergeval niet de enige die het voelde, en niet de enige die het niet wist. Om zijn gedachten op andere gedachten te krijgen, besloot hij maar van onderwerp te wisselen. 'Wanneer gaan jullie eigenlijk nou precies stralen..?' Vroeg hij aan haar. Dat vroeg hij zich ook allang af. Hij wist dat ze straalde, maar dat deden ze niet altijd, en waardoor kwam het als ze wel straalde? Hij hoopte dat ze het wist, dan konden ze gelijk testen of het krachtveld werkte.

Toen hij als antwoord gaf dat hij het ook niet wist voelde ze zich meer opgelucht, ze was niet de enigste die het voelde en ook niet de enigste die het niet wiste de plaatsen. Toen hij op een ander onderwerp overging greep ze gelijk de kans en vergat snel waar ze het net over had. Nou, deed alsof, want ze wist het natuurlijk wel. Wanneer ze straalde, ja in de lucht altijd als ze niet sliep. Hier alleen als ze niet sliep of geen moeite deed om de straling tegen te houden. Maar als ze teveel aan haar kop kreeg, te weinig energie over had, in een rare situatie kwam, kon ze waarschijnlijk de concentratie niet genoeg houden op het niet stralen waardoor de straling waarschijnlijk wel los zou komen. 'Ehm, zover ik weet.. Als ik slaap straal ik niet, en als ik me erop concentreer zoals nu de hele tijd.. Maar als ik teveel aan me kop krijg, te weinig energie heb, of in een rare situatie kom kan ik me niet genoeg concentreren om niet te stralen en dan zal ik wel gaan stralen.' Legde ze uit. 'Ohja, uberhaud praten en over andere onderwerpen nadenken is best moeilijk nu, moet aan 2 dingen tegelijk denken.. Zal later wel beter gaan maar moet er nog op oefenen, vroeger boven maakte het niet uit of ik straalde of niet..' Eindigde ze haar verhaal terwijl ze zich geen houding wist te geven en ook niet waar ze naartoe moest kijken..

Toen hij naar haar keek merkte hij wel aan haar dat ze het niet erg vond dat hij over een ander onderwerp begon te praten. Gelukkig maar.. Dacht hij en luisterde naar de woorden die ze sprak. Hij knikte bedenkelijk. Dan was de manier om te kijken of het krachtveld werkte, overduidelijk. Ze zal meerdere dingen aan haar hoofd moeten hebben, zoveel dat ze haar straling niet zou weten te beheersen. Hij focuste zich en maakte een ongelofelijk sterk krachtveld net om haar heen. Zodat het niet op zou vallen als je langs haar afliep. Daarna deed hij een paar stappen achteruit. Hij wist geen betere oplossing dan datgene wat hij nu in gedachten had. Dus hij besloot dit maar te doen. Hij focuste zich volkomen om datgene en maakte drie lichtballen die haar omsingelde en afleidend om haar heen beweegde. Hij keek toe. Hij had om haar hoofd geen veld gezet, zodat het zou ofvallen wanneer het werkte, en wanneer het niet werkte. Hij hoopte maar dat het werkte.. Afwachtend keek hij toe wat er zou gebeuren, of ze zou gaan stralen bij haar hoofd.

Kijkend naar wat hij aan het doen was probeerde ze het gevoel in haar buik te onderdrukken. Het krachtveld kwam dicht op haar huid, maar niet bij haar hoofd. Ze staarde naar Tristan, wat was die verder van plan? Want ze straalde nog steeds niet.. Het gevoel in haar buik bleef maar zitten, zolang ze naar Tristan keek, maar ze wilde niet nooit meer naar hem kunnen kijken dus probeerde ze het gevoel gewoon te vergeten, maar dat was makkelijker gezegt dan gedaan. Ze had nu dus al 2 dingen aan haar hoofd: Niet stralen en het gevoel vergeten/negeren. Toen Tristan begon met hetgene wat hij ging doen: 3 Lichtballen maken. Ze zette twijfelend een stap naar achteren, ze wist niet wat de ballen deden en of ze gevaarlijk waren. Ze had totaal geen ervaring met magie.. Ze probeerde alle 3 de ballen tegelijk in de gaten te houden waardoor ze het gevoel wel vergat maar ook vergat dat ze niet moest stralen. Haar hoofd straalde fel en de rest van haar lichaam ook, onder het krachtveld. Door het veld werden de stralen teruggekaatsten zo dus niet zichtbaar voor de rest van de mensen om haar heen. Ze kreeg door wat de opzet was van de lichtballen die Tristan had gestuurd en lachte. 'Werkt het?' Vroeg ze hoopvol omdat ze het zelf niet kon zien. Ze keek naar Tristan en vergat de ballen weer, maar deed ook geen moeite meer om niet te stralen.

Terwijl de ballen haar afleiding bezorgde, merkte hij dat ze het eng vond. Hij vond het echt niks om haar angst te bezorgen, maar het was wel nodig nu. Ze begon enorm te stralen, maar alleen bij haar hoofd was het te zien. Na een tijdje had ze het blijkbaar doorgekregen waarom hij het gedaan had. Hij liet de ballen de bomen inschieten zodat het geen verspilde energie zou zijn. Hij keek naar haar stralende hoofd toen ze vroeg of het werkte, een vrolijke glimlach ontstond op zijn gezicht. Hij maakte nu ook bij haar hoofd het krachtveld af. Waardoor ze dus helemaal niet meer zou stralen, en geen kwade invloeden van buitenaf kon oppikken. En daarbij, pijn zou ze ook niet voelen door bijvoorbeeld een trap of iets dergelijks. Hij was blij dat het gelukt was, en dat zij nu veilig over straat kon.

(sorry voor korte post maar weet nie wanneer me ouders trug zijn..)

Zijn vrolijke glimlach antwoorde haar vraag of het was gelukt, ja dus. Nu kwam er ook bij haar hoofd een krachtveld en hoefde ze niet meer na te denken over het stomme stralen. Aangezien het krachtveld onzichtbaar was en zeizelf de lichtstralen niet kon zien was alles nu goed. Ze wist niet zeker of het ook hielp tegen lichamelijk geweld, zou wel makkelijk zijn, maar dat wist ze niet. 'ehm.. Kunnen mensen nou alleen het krachtveld aanraken of ook mij?' vroeg ze uiteindelijk, het leek haar namelijk wel apart dat als iemand haar aanraakte het niet direct op haar huid zat omdat er nog een krachtveld tussen zat.. Weer keek ze naar Tristan en het gevoel in haar buik kwam weer erg opzetten, ze verzette haar gedachtes maar die gingen telkens weer terug naar Tristan en dus ook weer naar het gevoel, ze werd er gek van. Was het dan toch meer dan alleen vrienschap wat zei voelde? Ze wist het niet, ze had het nog nooit eerder gevoelt, in ieder geval niet bij meisjes. (goed teken i guess.. xd) Ze draaide zich om en keek in een spiegel, ze wist nooit hoe ze eruit zag, daarboven had je geen spiegels. Ze veegde haar blonde haren uit haar gezicht. Snel zocht ze een borstel, want het haar zat zo erg in de klit dat het er gewoon niet meer uitzag. Ze borstelde haar halflange blonde haar waar ietwat slag in zat, net zolang tot er geen klit meer te bekennen was. Ze veegde haar gezicht schoon die nog vies was van de val vanuit de atmosfeer. ook zag ze dat haar kleren niet bepaald schoon meer waren, maar ze nam aan dat hier geen andere kleren voor meisjes zouden liggen. En dus draaide ze zich weer om naar Tristan waarna haar buik weer moeilijk begon te doen.

Zijn gedachten gingen alweer helemaal uit naar de stad. Wat zou er allemaal te beleven zijn? Hij keek in de spiegel, naar hoe hij eruit zag. Boven was je gewoon licht, keek je naar iemand, zag je amper contouren. En toch herkende je elkaar van kilometers afstand, omdat je de energiën van de rest gewoon wist en herkende. Hij keek naar zijn kleren, hij had ze boven al aangedaan. De tranen sprongen in zijn ogen toen hij er naar keek. Hij zorgde dat ze snel verdwenen, maar het gevoel bleef. Het waren kleren van zijn broer, die had dezelfde taak gekregen, Toen hij terug kwam, had hij deze kleren bij. Hij mocht ze hebben. Dat was de laatste keer dat hij hem gezien had. Het licht in hem was gedooft, en hij was niet teruggekomen, dood. Hij had zijn licht gedooft. Hij vroeg zich af waarom ze het allemaal, stuk voor stuk gedaan hadden. Waarom niet hun taak afmaken? En daarbij, zijn broers waren niet een paar van de zwakste. Integendeel. Terwijl hij aan het denken was, herrinneringen naar boven haalde en afwezig keek, schudde de vraag van Amber hem eruit. Hij moest er even over nadenken aangezien hij er echt niet bij was met zijn hoofd nu. 'Ze kunnen je aanraken, het voel gewoon alsof je jou aanraakt, maar wanneer ze hard doen, zul je het niet ervaren als pijn. Gewoon alsof ze je normaal aanraken.. Maar wanneer jij wat terug doet, komt het veel sterker aan' Zei hij tegen haar. De gedachten aan zijn broer keerde terug. Van hem had hij alles geleerd. Het fijnste was nog wel hoe hij zijn vleugels en ogen moest regelen. Hij deed het dunne witte jasje met de zwarte strepen en stukje verder open. Hij had het bloedheet. Gelukkig was zijn broek ook niet bepaald van dik spul.

Even keek ze naar Tristan en liep toen naar iets wat op een badkamer leek. Ze waste haar gezicht beter dan dat ze net had gedaan en maakte het schoon. Ook haalde ze de meeste weg te krijgen vlekken uit haar kleren. Ze veegde haar gezicht weer droog en begon haar haar opnieuw te borstelen. Nog even keek ze in de spiegel en vond het toen wel weer genoeg. Ze liep de badkamer weer uit en keek naar Tristan die daar nog steeds stond, ze was best moe door de hele gebeurtenis van vandaag maar wilde graag iets terugdoen voor Tristan omdat hij haar zo had geholpen, dus liet ze er niks van merken en deed ze gewoon mee. Ze keek weer naar Tristan en veegde een paar keer onder haar ogen langs om de wallen die ze had zo min mogelijk te laten opvallen. 'Je wilde nog naar de stad?' Ze zei het als een vraag maar het was meer als opmerking bedoeld om hem uit zijn gedachten te krijgen. Want hij was dus zeker niet met zijn gedachten op de aarde. 'Is er iets?' Vroeg ze voorzichtig, ze wist niet of hij het wilde vertellen of voor zichzelf wilde houden. Dat moest hij wel zelf bepalen, maar als hij het wel wilde vertellen maar niet wist hoe had hij nu de kans om het te vertellen. Hij had maar 1 kans, als hij het nu niet vertelde moest hij er later ook niet meer aankomen want dan had hij zijn kans gehad.

Terwijl Amber vanalles in de badkamer aan het doen was, dwaalde hij weer af in gedachten. Hij werd er gewoon in meegesleurd. De gedachten maakte hem echt gek. De woorden die Amber sprak drongen tot hem door en haalde hem dus uit gedachten. Hij knikte kort als antwoord. Hij sloot zijn ogen even en zorgde dat de gedachten nu wegbleven uit zijn hoofd. Hij opende ze weer en hij hoorde de vraag. Twijfel ontstond in hem. Erover praten zou gevaarlijk kunnen zijn voor zijn broers, als het uit zou lekken hadden zij een probleem aangezien de witches en magicians op hen jaagde, omdat ze vonden dat ze moesten boeten voor het dwarsliggen. Maar aan de andere kant hielt iets hem tegen om wat te verzwijgen voor haar. Uiteindelijk besloot hij toch maar om het gewoon te zeggen. 'ik moest denken aan mijn broers..' zei hij en keek even voor afleiding naar een vogeltje dat bij het raam zat. Aangezien het bijna zeker was dat ze nu zou gaan vragen wat er dan was met zijn broers, besloot hij het maar uit zichzelf te vertellen. 'zij hadden dezelfde taak als mij, aardsengel. Zij moesten zorgen dat de aarde weer liefdevol zou worden.. Maar ze hebben het allemaal opgegeven, hun licht gedooft waarbij hun krachten en vleugels opgegeven werden. Ze zouden hier ergens nog moeten zijn. Maar ik denk niet dat ik ze nog eens zal spreken. Ik was de jongste van allemaal, ik heb. Ze allemaal zien vertrekken. Maar ik vraag me af waarom ze allemaal gestopt zijn..' zei hij tegen haar. Misschien was het nu allemaal ook wat duidelijker voor haar. Hij keek naar de bomen, hij wist dat ze meeluisterde.

Ze luisterde naar wat hij vertelde. 'Ik denk dat ze dachten dat deze wereld toch niet meer te redden was..' Zei ze rustig, want zoals de wereld er nu uitzag. Nou ja, sommige plekken dan. En hoe de mensen hier met elkaar, dieren en de natuur omging was echt wreed. 'Je zal ze vast wel een keer spreken, je weet toch hoe ze eruit zien? Dan vind je ze vast wel..' Zei ze gerustellend, terwijl ze een stap dichter naar hem toe deed om hem een knuffel te geven. Dat hij nu een soort van verdrietig was gaf haar een goede reden om hem te knuffelen, en dat vond ze totaal niet erg.. Ze dacht zelf ook wel eens aan haar zussen, ze was opgevoed door haar zussen. Maar toen die het lot hadden gekregen om te vallen was ze altijd bij haar vriendinnen, die dat zelfde hadden gehad. Maar echt over nadenken deed ze niet, haar zussen waren vast nog niet dood, maar zouden wel gevangen genomen zijn, ze leefden al zo lang op de aarde. En zelfs vanboven had ze eerst altijd haar zussen van de rest kunnen scheiden. Maar op een gegeven moment kwamen ze nooit meer, wat er gebeurd was wist ze niet. Maar haar zussen zou ze nooit meer zien. Anders had ze ze wel vanboven herkent. Een paar seconde nadat ze Tristan was gaan knuffelen liet ze hem ook weer los en zette een stap van hem vandaan. De gedachtes verdwenen weer uit haar hoofd, wat ook de bedoeling was. Ze wilde er niet aan denken, en dat had ze al zo'n 10 jaar volgehouden. Wat had je aan verdriet? Het was niet dat je je beter voelde daarna ofzo, en ook niet dat degene om wie je verdrietig bent weer terug komt zodra je maar verdrietig genoeg bent of iets. Dus wat had je er dan aan? Ze keek Tristan aan en glimlachte vaag.

Terwijl Amber dat zo zei, gingen er weer duizende gedachten door zijn hoofd. Maar bij het tweede wat ze zei.. 'Daarboven zie je elkaar niet zo als mensen elkaar zien.. Maar gewoon.. Als licht zegmaar. De laatste keer dat ik mijn broers heb gezien in deze wereld.. Toen was ik negen, en hun dus ook een stuk jonger. Als mijn energie veranderd is, zouden ze me niet eens meer herkennen, en ik hen misschien ook niet..' Zei hij terwijl hij erg veel moeite moest doen om zijn emoties onder controle te houden. Hij voelde hoe ze haar armen om hem heen legde. Het liefdesgehalte in zijn lichaam steeg. Plotseling kwam hij erachter wat het gevoel in zijn buik hoogstewaarschijnlijk was. Hij voelde haar armen al weer van hem afgaan. 'Dat gevoel he.. Ik denk dat ik weet wat het is..' Zei hij en wende zijn blik van haar ogen af. Een lichte verlegenheid trad in hem op. 'Ik denk dat het verlieftheid is..' Zei hij en keek haar weer aan. Zijn ogen weerspiegelde de liefde die hij in zich voelde hier bij haar. Een warme glimlach ontstond op zijn gezicht. Door haar kon hij de gedachten aan zijn broers uit zijn hoofd laten.

Wat hij zei was wel waar, echt haar zussen herkennen deed ze niet. Ze wist wie het was door de soort licht die ze uitstraalden, zoals Tristan uitlegde.. Toen hij over het gevoel in hun buik begon keek ze geïnteresseerd naar hem, ze wilde het nu echt graag weten. Toen hij nadat hij het had gezegt zijn blik afwende snapte ze het niet, was het iets om voor te schamen? Ze werd een beetje onzeker en keek naar hem, nu wilde ze persé weten wat hij bedoelde. Verliefdheid? Dacht ze onzeker, dus toch. Nu wist ze hoe het voelde. Terwijl zei hij aan bleef kijken keek hij ook weer op, in zijn ogen zag je gewoon pure liefde. Was dat de liefde die hij voelde voor haar? Of gewoon de liefde die hij voelde voor het redden van de wereld of iets? Vroeg ze zich nog steeds onzeker af. Ze was nog nooit eerder verliefd geweest, ze had geen andere keus gehad. Dus wist ze niet hoe ze erop moest reageren. De glimlach op zijn gezicht liet haar warm van binnen woren, en haar zussen waren alweer verdwenen als de wolken voor de zon. Haar armen had ze over elkaar heen gevouwen en ging een paar keer onzeker met haar hand langs haar arm, met haar ogen zocht ze iets om naar te kijken waardoor die een paar keer heen en weer gingen maar toch eindigde bij Tristan's ogen. Ze waren ook gewoon zo mooi.. 'Denk je?' Vroeg ze alsnog onzeker waardoor ze naar de grond keek en daarna weer naar Tristan.

Zijn ogen keken nogsteeds in de ogen van haar. Die mooie ogen.. De onzekere woorden die ze sprak, lieten hem een beetje twijfelen. Misschien was het wel helemaal geen verlieftheid, dan stond hij mooi voor paal. Maar dat had hij ervoor over. Iets in hem vertelde hem dat het gewoon wel zo was. Het kon gewoon niet anders meer in zijn ogen. Hij dacht aan iets. Iets wat de spanning in hem aanzienlijk verhoogde. Iets waar hij over gehoord had, het zou geweldig moeten zijn. Zijn broer had hem erover verteld, dat als hij ooit de lliefde van zijn leven tegen kwam, hij het eens moest doen. Zijn hartslag miste een paar slagen bij de gedachten. Maar misschien wilde zij dat wel helemaal niet, wat dan..? Ik zeg.. Doen! In zijn hoofd was het een grote chaos. De strijd tussen wel doen, en niet doen. Was het te vroeg..? Of kon het al wel? Dat had zijn broer er niet bijverteld. Maar hij was er zeker van dat het beeldschone meisje voor hem, echt de liefde van zijn leven was. Hij besloot ienemienemutte te doen. Wel.. Niet.. Wel.. Niet.. WEL! Het kwam uit op wel, dus hij besloot het gewoon te doen. Hij zette een stapje dichterbij waarna hij zijn armen om haar middel legde en zijn lippen de hare liet raken. Een warm gevoel trad in hem op. Het hele huis werd verlicht. Hij keek op en merkte dat het niet Amber was die straalde door het veld heen. Zijn vleugels waren ontwaakt en schenen fel. Hij liet ze snel verdwijnen. Zijn wangen kleurdde ligt roze. Het warme gevoel werd erger en erger. Hoe langer hij in haar ogen keek. Zijn broer had gelijk. Het was geweldig..

ze zag dat hij even twijfelde, ze wist niks over verliefd zijn en alles wat het met het meebracht. Tristan was in gedachte verdwenen, dat was wel duidelijk. Maar het was ook duidelijk dat hij wat wilde doen, maar ze wist niet wat het was. Een beetje gespannen bleef ze Tristan aankijken. Toen hij een stap naar haar toe zette was ze helemaal verward, wat wilde hij nou? Dacht ze gespannen, ze wilde niet voor lul staan. Het gevoel in haar buik die ze de hele tijd had werd erger toen hij zijn armen om haar middel legde en haar kuste. Ondertussen had ze haar handen op zijn bovenarmen gelegd terwijl ze hetzelfde deed. Toen ze haar ogen weer open deed liet ze hem ook weer los, ze zag zijn vleugels die het hele huis verlichtte. Ze was al bang dat het zeizelf was, door het veld heen. Ookal kon zei niet zien dat ze scheen, ze kon wel het gevolg zien op de omgeving, dus dat alles verlicht werd. Zijn vleugels verdwenen weer en zo ging het licht ook weer weg waardoor het huis weer donker was. Ze keek naar Tristan, zijn wangen waren roze geworden, schaamde hij zich? Dacht ze.. Ik moest me eerder schamen, dacht ze daarna. Want ik ben degene die niks over dit weet, en hij wel. Dacht ze daarna weer.
Ze keek om zich heen en zocht iets om over te praten, want tegen die stilte kon ze niet, niet na dit. Maar ze vond niet iets om over te beginnen..