The sunset, so peacefull

Met zijn ogen rustig op de zee gericht genoot hij van het moment. Hij had nu eindelijk een paar dagen vrij. De rest van zijn leven bestond uit mensen redden. Iets waarvoor hij zijn vleugels had opgegeven. Hij kon ze gewoon niet houden, aangezien hij bij teveel spanning, ze niet in kon houden. En wanneer dit bij een van zijn reddingsactie's zou gebeuren, zou hij een probleem hebben aangezien de gewone mensen het niet mochten weten, dat hij een engel was. Maar hij had wel geluk, hij had zijn vleugels niet nodig om te kunnen vliegen. Wanneer het nodig was zou het kunnen, alleen was het een stuk zwaarder. Zijn gouden ogen tuurde naar de zonsondergang. Hij zat nogsteeds op het strand. Na een tijdje liet hij rustig zijn bovenlijf naar achteren zakken zodat hij uiteindelijk met zijn rug op het zand lag. Hij keek naar de lucht. De zee was op dit moment van de dag en op deze plek zo rustig, maar hoe verder je kwam, hoe hoger de golven. Hij had echter maar een paar maanden vrij gekregen. Een paar dagen even geen zout zeewater of trainingen. Nouja, dat was niet waar. Hij trainde alsnog. Als hij niet wilde verdrinken, moest hij in topconditie blijven. En zijn plek verdedigen. Hij had op de A school alle records die er mogelijk waren. En dat al op een van zijn eerste dagen bij de kustwacht. Na een tijdje zo gelegen hebben, kwam hij weer overeind. Hij had nu al een kwartier zo rustig gelegen. Hij klopte het zand van zijn kleren en wierp nog een rustige blik op de zee. Hij zette zijn petje weer op maar stond gelijk stil toen hij iets hoorde. Hij keek in de juiste richting. Hij liet zijn gouden ogen meteen veranderen naar zwart. Zijn gouden ogen zouden hem verraden. Hij bleef kijken en zag na een tijdje iemand tevoorschijn komen. Zijn ogen gleden over het mens heen waarna ze weer stopte bij de ogen. 'Hee' Zei hij als begroeting. Hij voelde aan dat de persoon voor hem, geen kwaad iemand was. Dus dat zat hem wel goed.

Een tijdje geleden had Amy deze plek mogen betreden, veel had ze over Stardus mogen horen maar er zelf zijn ? Het was een werkelijke droom eigenlijk voor Amy, een glimlach sierde haar mond terwijl het Star zijn voor haar nog moeilijk was hier, hierop Stardust om het eigenlijk te moeten verbergen voor de overige mensen die niet wisten wat hun waren omdat hun de mensen beschermde maar ook elkaar natuurlijk. Met haar blote voeten strompelde het slanke meisje met blonde haren door het water heen waaronder een grote zandbak lag die strekte over de gehele omgeving voor haar doen als je het Amy vroeg. Kort haalde Amy haar handen door haar haren die door de wind heen en weer werden gegooit omdat de wind nogal krachtig was aan de kant van de zee en het water natuurlijk. Na een tijdje hoorde Amy verschillende dingen, eigenlijk zag ze dingen. Een jongen, erg gespierd was zichtbaar en lag eerst in het zand waarna hij was opgestaan en toen weer opstand. Na een tijdje kwam ze dichterbij en liep Amy maar gewoon op hem af waarna een begroeting van "Hee" Haar kant op werd gegooit. Een glimlach was te zien op Amy der gezicht waarna de witte rij tanden van Amy zichtbaar werden "Heejj, Ik ben Amy" Waren de vriendelijke woorden die Amy naar hem toe wierp met een vriendelijke klank, een glimlach maar ook natuurlijk lief, iets wat Am ook was natuurlijk. Als ze eerlijk moest zijn was de onbekende jongen voor haar eigenlijk nog best knap maar dat wilde Am niet toegeven, niet nu direct en wie weet was het niet wederzijdes en nog meer dingen die haar hoofd overspoelde natuurlijk.

Zijn blik was gericht op het meisje. Hij voelde iets aparts bij haar. Ze was niet zoals de gewone mensen op deze wereld. De energie was anders. Ze moest dus wel een ster zijn, aangezien hij een witch wel zou herkennen. Zijn hoorde haar woorden, vriendelijk uitgesproken tussen de witte tanden van haar door. 'Jake, aangenaam' Zei hij met een glimlach. Hij had wel geleerd om manieren te tonen. In tegenstelling tot de meeste jongens in deze buurt. Hij onderdrukte de goude gloed in zijn ogen nogsteeds. Aangezien je nooit wist wie je nogmeer in de gaten kon houden. De zee stal zijn aandacht weer even. Hoe kon iets dat er zo rustig en mooi uitzag zo vals en gemeen worden? Een vraag die hij zich vaak afvroeg maar er bij niemand een antwoord op kon vinden. Hij genoot wel van de rust die hij nu had. Nu zou hij lekker uit kunnen gaan slapen en doen en laten wat hij wilde. Hiij hoopte vaak op iemand waarmee hij zijn liefde kon delen, maar hij vond het moeilijk om een ralatie aan te gaan met iemand. Hij vond het erg om diegene zovaak alleen te laten zitten. En stel dat hij niet terug zou komen van een van zijn missies, hij moest er niet aan denken iemand zoveel pijn te geven. Hij vestigde zijn blik weer op Amy. Ze zag er leuk uit, niet zo sletterig als de meeste meiden die hij tegen was gekomen. Zou ze overleeft hebben zonder een engel om haar te beschermen? Dacht hij plotseling. Dan moest je wel heel erg veel geluk hebben wilde dat je lukken.

"Jake, Aangenaamd" Waren de vriendelijke wooden die met een glimlach werden uitgesproken tegen Amy. Kort knikte Amy eens naar hem waar naar haar blik langzaam maar zeker ook naar het water trok en langzaam daarna naar boven ging en de zonsondergang bekeek, het was werkelijk prachtig om zo te zien.. Amy was het enigste kind geweest maar nu ze hier op de aarde was, was alles werkelijk prachtig en perfect geworden. Waar ze eerst woonde had Amy altijd ruzie, Nooit mocht Am met jongens afspreken, nooit shoppen in der eentje en al dat soort dingen maar nu ze hier was ! Amy zou alles kunnen don wat ze wou doen maar wel nadenkend natuurlijk. Am wilde andere meiden en jongens ontmoeten, vrienden maken en misschien wel de liefde van haar leven tegen komen ? Misschien wel de jongen naast haar ? Rustig werd de hand van Amy door haar lange blonde stijle haren heen gehaald die daarna weer naar beneden hingen zoals daarvoor. Haar blauwe ogen werden weer op de jongen gericht ergens voelde ze zich gewoon op haar gemak bij hem iets wat Amy niet bij andere mensen had gedaan. "Alles goed ?" waren weer simpele woorden die vriendelijk klonken waarbij haar witte tanden weer zichtbaar waren. Rustig liet Am zicg door haar knieén zakken waarna ze met een zachte plof terecht neer kwam op het droge zand.

Zijn blik werd weer afgeleid door de zee. De zon weerkaatste in zijn donkere ogen. Hij hielt ze zwart, aangezien het nog altijd onzeker was of ze een vijand zou zijn. Dat had hij al eens meegemaakt en hij wilde het zeker niet nog eens meemaken. De laatste keer had het bijna zijn leven gekost. Het was een ster, maar een of andere duistere kracht had het meisje wel zo behekst dat het hem bedroog en zo in de val lokte. De rillingen liepen over zijn lijf bij alleen de gedachten er al aan. Hij vestigde zijn aandacht weer op het meisje toen deze begon te praten. Twee woorden, maar het voelde als duizend woorden. Hij wist niet wat het was, een raar iets gewoon. 'Ja hoor, met jou?' Vroeg hij. Hij keek een beetje verbaast op toen ze opeens door haar knieën zakte. Maar toen kwam hij erachter dat ze gewoon was gaan zitten. Hij had geen zin om te gaan. Hij wilde wel gezelschap. En het kon geen toeval zijn dat hij haar hier zomaar was tegengekomen. Dit was een gebied van het strand waar niemand kwam. Echt helemaal niemand. Voor zover hij wist was hij de enige die überhaupt van het bestaan van deze plek afwist, maar het meisje kende het ook blijkbaar. Hij liet zich daarom ook op de grond zakken en legde zijn armen over elkaar heen op zijn knieën voor hem. Zijn schoenen waar nu lichte druk op kwam zakte een beetje weg in het droge zand van het strand. Hij keek naar de zon. Het zou niet lang meer duren of de zon zou in de zee zakken en daarbij verdwijnen. Vannacht zou er storm komen. Hij was blij dat hij vrij was. Anders zou de kans groot zijn dat hij weer de zee in kon. De zon weerspiegelde in zijn zwarte ogen. Maar hij was zo in gedachten dat hij de kleur vergat en de irissen weer van goud werden. Het viel gelukkig amper op omdat de zon ervoor zorgde dat zijn ogen zowiso goudachtig kleurde. Hij kwam uit zijn gedachten. Hij vestigde zijn aandacht weer op Amy. Hij kwam er nu pas achter dat hij zijn oogkleuren vergeten was. Hij liet ze vlug weer zwart worden. Hij hoopte maar dat het haar niet was opgevallen.

"Ja hoor, met jouw?" Was de vraag die Jake stelde op de vraag die zij had gesteld daarvoor. Een glimlach sierde haar lippen weer en mondhoeken werden omhoog getrokken terwijl haar ogen weer op de zee gericht werden en dus het niet opmerkte van de verandering vn zijn irissen. Haar handen werden achter haar neergeleggd en Amy liet zich neer komen met haar rug in het zand. Het weer was nu nog lekker warm, een voorteken dat de storm zou komen. "Met mij gaat het ookwel goed hoor" Waren weer haar vriendelijke woorden terwijl haar ogen zich op de donkere lucht richtte en eventjes naar Jake gingen. Eigenlijk was hij best knap, zelfs Amy moest dat wel toegeven.. Was ze verliefd ? Nu al ? Nu ze hier pas was en Ams niemand kende hier, misschien was hij wel slecht ofzo.. Het teken op haar heup werd zichtbaar, een klein pijltje in de form van een soort van litteken getekend voor het leven was dat, iets wat haar moeder op haar rug had gehad en Amy op haar heup had.. Nu lette ze der niet eens meer op, gekker moest het niet worden, meestal droeg Amy lange shirts en andere dingen zodat het niet zichtbaar hoefde te worden voor de buiten wereld eigenlijk maar nu lette ze er niet eens op. Amy knikte even.. "Ben je al lang hier op aarde ?" was de volgende vraag die eigenlijk haar tong uit rolde voordat Amy er zelf erg in had gehad..

Goed lette hij op haar. Maar toen ze nergens van opkeek of een opmerking maakte ging hij ervan uit dat het haar niet opgevallen was. Gelukkig maar. Niemand mocht weten dat hij engel was. Ookal werd hij vaak zo genoemd door de mensen die hij uit het water gered had. Maar die mensen die zouden natuurlijk nooit verwachten dat hij écht een engel was. De woorden van haar drongen zijn oren binnen en hij knikte met een glimlach. Wantja, iets erop te zeggen had hij niet. De zon was zo rustgevend dat hij wel in slaap zou kunnen doezelen. Maar hij hielt zijn gedachten erbij om dat te voorkomen. Hij checkte zijn mobiel. Gelukkig had hij nog geen oproep gehad. Het kwam namelijk wel eens voor dat hij ondanks dat hij vrij had, hij toch weg moest omdat ze zwemmers tekort hadden. Daar had hij echt een pesthekel aan. Wanneer hij vrij was, wilde hij gewoon niet bang hoeven zijn dat hij toch weer zou moeten gaan werken. Dan wilde hij gewoon kunnen relaxen zonder zorgen. Alles lekker relaxt. Hij keek verbaast op van de vraag die ze stelde. Of hij al lang hier op de aarde was? Wist ze dat hij een engel was? Had ze zijn irissen dan toch gezien? Duizende vragen schoten door zijn hoofd heen. Hij besloot het maar gewoon te ontkennen. Het risico was gewoon te groot. Maar toen drong hem iets binnen. Hij kon het ook anders opvatten. De zee was geen aarde.. Maar zo zou ze het niet bedoeld hebben waarschijnlijk. Tenzij ze wat wist van zijn school, dan zou ze kunnen weten dat hij kustwacht was. 'Eh, ja?' Zei hij alsof hij de vraag niet echt begrepen had. Hij wist gewoon even geen betere oplossing te bedenken voor deze situatie.

Haar ogen waren even gesloten geweest geweest waarna ze zich weer na een tijdje opende toen Jake begon met spreken. "Eh,ja?" Waren de een beetje verwarende woorden van Jake. Iris kwam weer overeind en klope haar rug uit en trok snel haar shirt over het litteken heen, eigenlijk had Amy het niet eens door gehad dat het zichtbaar was geweest en eigenlijk hoopte ze dat Jake het niet had gezien want voor zo ver Amy het nu begreep was dat Jake normaal was, een gewoon mens zonder krachten ofzo. Haar armen werden om haar knieën heen geslagen terwijl haar ogen zich op de zon richtte die bijna geheel onder was gegaan. Het werd misschien tijd om te vertrekken en een onderdak te zoeken, Amy had helemaal geen onderkomen voor de nacht ofzo meer maar dat boeide haar eigenlijk niet zoveel, Amy wilde gaan trainen om sterker en krachtiger te worden zodat ze net als engels mensen kon helpen als het ware.. Ook een van de redenen dat Amy eigenlijk bijna niet werd aangevallen, njaaa.. wel vaak maar meestal vechtte ze zo veel mogelijk terug er tegen. "Oh, Laat ook maar.. Maar ik denk dat ik maar weer is ga.. Het word donker en ik moet de weg naar huis nog maar is zien te vinden" Ze wilde hem natuurlijk niet vertellen dat ze dakloos was ofzo.. Eerst zou ze het antwoord afwachten waarna ze weg zou gaan ofzo

Vanbinnen zei iets in hem dat dit meisje wel betrouwbaar was. Maar dat gevoel had hij toen ook. Misschien konden ze vrienden worden, wanneer hij haar echt zou vertrouwen kon hij het wel zeggen. Het litteken van Amy was hem niet opgevallen omdat hij te druk bezig was in gedachten. Hijzelf had ook een soort litteken. Nouja, echt litteken kon je het niet noemen. Eerder een soort tatoeage. Het zat tussen zijn schouderbladen in. Een gouden teken wat elke beschermengel had. Vele herkende het niet, aangezien gewone engelen het niet hadden. En er maar weinig beschermengelen waren. Voor zover hij wist waren alleen zijn 7 broers het. Hij miste zijn broer Tristan nog elke dag. Met hem had hij het meeste op van allemaal. Hij keek op toen ze begon te praten na een tijde stilte. Hij voelde dat er iets niet helemaal klopte. En bovendien wilde hij liever nog geen afscheid van haar nemen. 'Wil je anders mee naar mijn huis, of gaan stappen ofzo? Ik betaal' Vroeg hij met een glimlach. Hij had niet bepaald geld tekort door zijn baan. Het verdiende goed. Maar het vergde ook veel risico. In een fractie van een seconde was het helemaal donker. De zon was in de zee verdwenen en elk licht wat er was, was weg. Hij zag de contouren van haar nog wel. Hij viste zijn mobieltje uit zijn broekzak en zette het licht erop aan. Een fel licht verscheen waardoor er een groot deel verlicht werd.

"Wil je anders mee naar mijn huis, of gaan stappen? Ik betaal" Vroeg hij met een glimlach, ergens voelde het wel vertrouwd maar aan de andere kant, ze was hier pas en kende hem pas. Nog een beetje bedenkelijk zat Am zo voorzich uit te staren naar de duisternis, moeite deed Am ervoor om te voorkomen dat Am begon te schijnen, een beetje doelloos haalde Amy haar handen door haar haren waarna Amy weer naarJake keek, "Ik ga denk ik niet stappen en om meteen mee naar je huis te gaan is misschien ookwel riskant, ik ken je nog maar pas en weet eigenlijk helemaal niks van je.. Behalve je naam dan maar het zou kunnen natuurlijk.." Een rilling liep even over haar rug heen terwijl haar ogen gericht waren op hem.

[insp loos xD]

Zijn ogen waren gericht op haar. Hij vroeg zich af waar ze naar keek, want aan de omgeving zag je niets. Toen ze hem weer aankeek, luisterde hij naar de woorden die ze uitsprak. Daar had hij ook eerder aan kunnen denken.. Welk meisje zou zomaar meteen met een jongen meegaan? Behalve eentje waarbij het om andere dingen zou gaan. En bovendien, ze was een ster, en die liepen al meer risico dan gewone meiden. Misschien had ze ooit wel hetzelfde meegemaakt met een magician? Dacht hij. 'Oke, ik snap het wel. Maar kijk wel uit onderweg. Er lopen zo laat echt creeps rond in deze.. buurt' Zei hij en zorgde ervoor dat de bezorgdheid niet te horen was. Hij wilde bijna wereld zeggen inplaatsvan buurt maar hij had zich optijd kunnen hervatten. Ondanks dat het zo donker was, kon je haar ogen nog wel zien. Zo helder blauw. Hij zou er wel uren in kunnen blijven kijken. Er in kunnen verdrinken. Ergens vond hij het maar niets dat ze nou alleen naar huis zou gaan. Zou hij zich onzichtbaar maken en vanaf boven toekijken? Of zou dat te erg opvallen. Hij ging voor het laatste. In zijn hoofd probeerde hij vanalles te bedenken om haar veilig te krijgen. Hij kreeg ineens een idee. Hij maakte onopvallend een krachtveld om haar heen. Een mes, een kogel of zwarte magie zou niet meer tot haar doordringen maar afgestoten worden. Hij was blij dat hij alleen zijn vleugels miste en niet de kracht. Met vleugels kon hij een snelheid bereiken van 300 km/u, maar nu nog maar 200 km/u. Maarja, het was te riskant om met zijn vleugels verder te gaan. Jammer genoeg..

"Oke, ik snap het wel. Maar kijk wel uit onderweg. Er lopen zo laat echt creeps rond in deze.. buurt" waren de wooreden van Jake, Iris knikte kort waarna ze zich omhoog wierp en haar kleren afklopte, haar broek maar ook haar shirt en al die andere dingen. [color=black]"Dan ga ik maar weer is, het was gezellig en we komen elkaar vast wel weer een keer tegen,denk ik.." waren de laatste woorden van Amy terwijl de wind streelde haar gezicht en slanke lichaam gleed verder naar het zand en andere delen van het strand. Een glimlach werd weer zichtbaar waarna Ams nog kort zwaaide en er vandoor ging in een rustig loop tempo, kilometers liep ze misschien nu al toen tijd verstreken leek te zijn.

[erg kort] :P

In een rustig tempo liep hij door het bos. Hij liep in een t-shirtje wat al bloedheet voor hem was. Het was gewoon niet te houden die hitte, maar hij wist er geen magie tegen te gebruiken. Hij was een keertje zonder zijn groepje. Even tijd voor zichzelf. Hij hoorde iemand zo'n kilometer verderop aankomen. Damn, laat het geen engel zijn.. Dacht hij. Hij had een bloedhekel aan engelen. Altijd zorgde ze ervoor dat hij zijn vriendin kwijtraakte. Het was voor hun veiligheid zeiden ze dan als hij bijna dood lag te gaan na een gevecht. Wie maakte het nou uit wat die bitches voelde? Gewoon even lol hebben en dan dumpen, Life's wanderfull.. Dacht hij. Hij zag het silhouet naderen in het maanlicht. Aan het figuur te zien was het een meisje. Hij liep rustig door. De maan weerkaatste in zijn zwarte ogen.

[Ispiloos]

Amy had het niet eens in de gaten dat een nieuw iemand haar naderde of eigenlijk dat ze elkaar naderde maar dat boeide Amy eventjes niet. Na een tijdje besloot ze toch maar weer te gaan zitten en even tot rust te komen, alle gedachtes op een rij te zetten en rustig na te kunnen denken, die jongen van daar straks was zeker leuk geweest maar wat dan nog ? Wie zag haar nou staan ? Niemand dus, met haar lelijke blauwe ogen en te lange blonde haar. Rustig liet ze haar rug weer neerkomen in het doffe zachte zand waarna haar ogen gesloten werden en gedachtes op een rijtje werden gezet.

Steeds dichterbij kwam het silhouet totdat het tegen een boom aan ging zitten. Waarom ging ze zitten? Dacht hij. Hij liep rustig door met zijn handen in zijn broekzakken. Een grijns verscheen op zijn gezicht toen hij dichtbij genoeg was om het meisje beter te zien. Hij besloot maar weer eens lol te gaan hebben. Hij ging ernaartoe en leunde tegen de boom aan waar ze tegenaan zat. 'Hee' Zei hij met zijn stem die zoals gewoonlijk cool klonk. Alles chill, altijd relax. Zijn stem paste zijn zijn uitstaling, gewoon chillax. Hij besloot zich maar gelijk voor te stellen. 'Skylar' Sprak hij uit. Zijn ogen bekeken eens even de omgeving. Alles zag er zo kil uit. Niet dat dat zo erg was. Het was wel leuk. Hij keek naar benede, naar het meisje. Benieuwt wat haar naam zou zijn. Hij gaf toe, ze was leuk genoeg om zijn vriendin te zijn. Dus zou dat ook gaan gebeuren. Vandaag nog.

Het duurde niet lang toen ze tege de boom zat toen er ineens een jongen aan kwam lopen en tegen de boom aan leunde, "Hee" sprak een chille stem waarna het naar enkele tellen weer sprak "Skylar" Amy keek hem even aan.. "Hoooii,, Amy aangenaamd" Waren de vriendelijke woorden van Amy terwijl een rij parelwitte tanden zichtbaar werden voor hem waarna Amy hem even bestudeerde. Eigenlijk vond ze hem best wel een beetje op elvis lijken als ze eerlijk moest zijn maar wat dan nog ? Lb..

Zijn ogen gleden nogsteeds over de omgeving terwijl hij wachtte op antwoord. Hij luisterde naar wat het meisje zei. Amy dus, dat was wel te onthouden, zelfs als hij wat ophad qua drank of drugs. Hij wist nog wel hoe boos er een wrd toen hij haar naam was vergeten. Kon hij er wat aan doen dat ze een te moeilijke naam had? Die naam kon hij amper onthouden als hij nuchter was, laat staan toen hij dronken was! Maargoed, hij kon wel beter krijgen. Hij vond dit echt te langzaam gaan. Dat leren kennen en haar zijn vriendin maken. Hij besloot het maar wat te versnelllen. Hij gebruikte de spreuk in zijn gedachten op haar. Eenje die haar van hem liet houden. Hij wachtte af.

Amy keek naar hem toen er niks meer te horen was van hem, het leek wel alsof hij gewoon stil leek te vallen maar wat dan nog. Haar handen gingen door Amy haar lange stijle blonden haren heen terwijl haar blauwe ogen recht voor zich uit keken, naar donkere lucht en water wat het strand op en af rolde met de golven die groot en klein waren, verschillende lengtes waren er kwa golven maar wat boeide het ? Njaa, wat boeide het voor nu ? "Alles goed ?" Vroeg de vriendelijke stem van Amy maar na een tijdje toen het echt helemaal stil leek te vallen,

Ongeduldig wachtte hij op resultaat van zijn spreuk, maar toen ze aankwam met een alles goed raakte hij verward. Dit werkte bij alles er iedereen! Nog nooit had de spreuk hem in de kou laten staan. Hoe was dit mogelijk? Dacht hij totaal verward. Zijn ijzig licht grijze ogen veranderde van verward naar geirriteerd. Dit kon gewoon niet. Wat had dat mens? Al zou ze een ster zijn klopte dit gewoon niet. Zijn oogleden waren neergeslagen naar voren. Diep in gedachten over wat dit kon zijn. Maar toen hij op geen oplossing kon komen, besloot hij maar gewoon te antwoorden. 'Goed, met jou?' Vroeg hij op zijn zoals gewoonlijk relaxte stem, maar vanbinnen was hij alles behalve relaxt. In de knoop in gedachtes over dit alles. Hij probeerde nog een aantal spreuken, maar geen een van ze had resultaat. Hij kon haar wel vermoorden zo chagrijnig was hij. Maar als hij dat zou doen, zou hij er nooit achterkomen wat dit was. Hij besloot haar thuis maar eens te ondervragen. Want op straat hadden ze allemaal wel praatjes, maar als ze ineens ergens binnen waren en niet wegkonden, luisterde ze wel. Hij gaf haar een enorme klap tegen haar slaap zodat ze knock out zou zijn en hij haar zonder irritatie naar huis kon brengen.

Uilen maakte hun laatste avond geluiden, geluiden die je bang zouden moeten maken als je het Amy vroeg. De hand van Amy ging kort en krachtig door haar haren heen, de blonde haren die stijl langs haar gezicht hingen en er als decoratie hingen als het ware. Het maakte haar mooier, haar ogen en haar waren haar presentatie plaatje zo ongeveer dan.. "Goed, met jouw?" Waren de relaxte woorden van hem, "Ja, gaat wel goed.." Waren de laatste woorden die Amy kon uitbrengen. Haar ogen keken voorzich terwijl daarna een enorme klap te voelen was, een korte schrelle schreeuw verliet de keel van het jonge meisje terwijl haar oogleden dichtvielen en Amy als een blok steen omviel..

De laatste woorden van het meisje genaamd Amy bereikte zijn oren nog net voordat ze neerviel. Een grijns verscheen op zijn gezicht. Gelukkig maar dat hij sterk genoeg was om haar in een klap neer kon hebben. Zou best lullig voor haar zijn als ze tienduizend klappen moest krijgen voordat ze buiten bewustzijn raakte. Zelfs hí'j vond dat zielig en dat wilde wat zeggen. Hij tilde haar op van de grond en gebruikte een spreuk om zijn auto hier te krijgen. Hij legde haar achterin waarna hij de deuren daar sloot, hij wist niet hoelang het precies zou duren voordat ze bij zou komen. Maar aan de sterkte van de klap merken zou het nog wel even duren. maar gewoon voor de zekerheid. Hij stapte achter het stuur en scheurde aan. Hij reed rechtstreeks naar zijn huis waar hij zijn garage inreed en stopte. Hij stapte rustig uit en nam haar mee naar binnen waar hij haar in een kamer op een bed legde. In de kamer waren geen ramen, alleen een bed en een kastje. Perfect dus. Hij deed de kamerdeur opslot en liep naar de keuken voor wat eten. Hij zou zo nog wel even gaan kijken, hij had geen zin om uren in die kamer te ghaan wachten namelijk.

Amy maakte niks mee van het verhuis tavereel. Eigelijk ookwel logisch als je bewusteloos lag maar dan toch. Er leken uren verstreken te zijn toen ze iets zachts leek te voelen in haar rug, voorzichtig knipperde Amy met haar ogen waarna het felle licht pijn deed en haar ogen zich weer dichtknepen en zich daarna toch voorzichtig opende... "Wa.. Waaaa.. Waar ben ik ?" Waren de zachte woorden van Amy die onzeker en bang klonken.. Bang was ze zeker in deze kleine ruimte zonder ramen. Voorzichtig klom ze overeind waarna een verwarde blik omzich heen keek.

Rustig ging hij naar de woonkamer met een appel. Hij zette de tv aan en zapte wat. Het was enorm saai zo en hij kon zijn ongeduld niet op. Hij wilde persé weten wat er met haar was dat zijn magie niet tot haar door kon dringen, het kon haar gewoon niet bereiken. Na een heel uur ongeduldig gewacht te hebben terwijl hij tv zat te kijken maar geen beeld ervan tot hem doordrong, besloot hij maar eens te gaan kijken of het meidje inmiddels al bij was gekomen. Hij gooide het laatste stukje van de appel in de vuilnisbak waarna hij op zn dooie gemakje naar de kamer liep. De deur piepte aangezien hij nooit gebruikt werd, althans, bijna nooit. Hij liep naar het bed toe en keek ernaar. De ogen van het meidje waren gesloten en haar ademhaling was nog regelmatig. Een zucht ontsnapte uit zijn mond. Waarom had hij nou zo hard geslagen? Iets minder hard en ze zou waarschijnlijk weer bijkomen zijn nu. Hij ging op een stoel in de hoek zitten terwijl hij verzonk in gedachten. Wat was het nou.. Wat had dat meisje wat normale meisjes niet hadden? Hij werd uit gedachten getrokken toen er beweging kwam in het lichaam van het meisje. Zo te zien had ze last van het licht. Achja, ze zou er wel aan wennen, dacht hij onverschillig. De onzekere bange woorden bereikte zijn oren. Een grijns verscheen op zijn gezicht. Gelukkig was ze bang, dan zou ze eerder wat loslaten. Hij zou haar gewoon net zolang hier laten zitten totdat ze het zou vertellen. 'Je bent hier' Zei hij droog waarna hij opstond en naar het bed toeliep waarna hij op de bedrand ging zitten. 'Oke, vertel. Waarom werkt mijn magie niet op jou?' Zei hij terwijl hij haar doordringend aankeek met zijn ijzig grijze ogen omringt door zijn donkere wimpers. Alle duizende gedachten bande hij uit zijn hoofd en hij richtte zich nu helemaal op deze vraag.

"Je bent hier" waren de droge woorden waarna Skylar op haar af kwam lopen en zichzelf op het randje van het bed wierp. "Oke, vertel. Waarom werkt mijn magie niet op jou?" was de vraag terwijl een doordringende blik van ijzige grijze ogen haar aankeken. Wat was dit dan weer voor vraag ? "waar ben ik Skylar ? Waarom sloeg je me neer ? Waarom bracht je me hier heen.. En hoe moet ik nou weten waarom jouw magie niet op mij werkt ? Ik wist niet eens dat je magie gebruikte.." waren de vragen van Amy terwijl haar blauwe ogen gericht waren op Skylar.

De chagrijnigheid in hem liep hoog op bij het horen van de woorden van het meidje. Godver. Hoelang ging dit duren voordat ze het zou zeggen?! Dacht hij boos. Het liefst sloeg hij haar nu direct neer maar dan kon hij weer gaan wachten en dat zocht hij niet. 'Doet er niet toe, vertel nou godverredomme hoe het zit, want je zit hier net zolang totdat ik een antwoord heb waar ik nog wat mee kan' Zei hij chagrijnig terwijl zijn ijzig grijze ogen haar nogsteeds doordringend aankeken. Waarom waren die meiden ook altijd zo lastig. Gewoon antwoorden en het was klaar en ze kwamen er heel misschien zonder pijn vanaf. Maar doodgaan liet hij ze niet. Hij wilde geen problemen hebben met de wouten om moord.