The sunset, so peacefull

"Doet er niet toe, vertel nou godverredomme hoe het zit, want je zit hier net zolang totdat ik een antwoord heb waar ik nog wat mee kan." waren de chagerijnige woorden van hem. "Ben je doof ? Ik weet het niet.. Als ik het wist had je het allang gehoord want ik wil hier niet zitten en vooral niet met jouw met wat je me geflikt hebt, mij gewoon ff neer slaan om een vraag ?!" Waren de chagerijnige woorden van Amy. Chagerijnig en zeker waren de woorden. Amy voelde zich hier gewoon niet veilig.

Bij het horen van die brutale chagrijnige woorden van haar flipte hij bijna. Hij stond nu echt op het randje van overslaan. Nog net optijd wist hij te kalmeren en in te houden. 'Klop maar op de deur als je je bedacht hebt bitch' Zei hij kwaad waarna hij de kamer uitliep. Hij deed de deur opslot. Er zat een extra slot op. Hij deed het licht uit wat je van buiten kon regelen en hij liep naar de tv. De adrenaline gierde door zijn lijf en wilde zich uiten in agressie. Maar dat kon nu gewoon even niet. Hij keek wel naar de tv maar niks van de beelden drong in zijn hoofd door. Hij was moe geworden en wilde nu het liefst gaan slapen. Maar hij wilde zijn antwoord. En wel nu.. Hij keek op zijn horloge voor de tijd. Half één s'nachts al. Geen wonder dat hij moe was. Hij was nu al vierentwintig uur wakker. Bij alleen die gedachten al gaapte hij.

"Klop maar op de deur als je je bedach hebt bitch" waren zijn kwade woorden. Amy keek hem een beetje nutteloos na waarna ze zich op het bed neer liet fploffen en lang uit ging liggen.. "Dan niet, ik weet het toch niet sukkel.." waren haar laatste woorden waarna ze zich op haar zij parkeerde en als een blok in slaap viel. Dood op was ze zeker wel geworden na alles van vandaag.

De woorden die ze nog had gezegt had hij niet gehoord. Zijn ogen staarde doelloos naar de tv. Waarom had hij niet eerder geslapen..? Zijn ogen werden steeds zwakker totdat ze na een tijdje dichtvielen en hij in slaap viel. Vroeg in de morgen werd hij weer wakker en keek of die bitch weer wakker was. Hij draaide de deur van het slot en opende de deur, hij keek om het hoekje en zag dat ze nogsteeds op bed lag. Hij sloot de deur weer en ging eerst maar eens eten. Hij besloot een ei te gaan bakken. De geur drong door het hele huis. Hij pakte een bord maar liet deze perongelijk vallen. Het gaf een enorm lawaai en hij schrok er zelf gewoon van. Hij pakte een nieuw bord en legde daar zijn ei op. Rustig pakte hij er bestek bij en begon met eten.

De ochtend was gekomen, niks was te horen of te merken. Geen zonlicht en geen vogels die je hoorde fluiten of al die dingen. Een hard geluid van iets wat kapot leek te vallen wekte haar aandacht en zorgde ervoor dat ze wakker werd. Een geur van een gebakken ei maakte haar honger nog erger.. Misschien moest ze vertellen wat er gister was gebeurd misschien begreep hij het ? Amy stond op en liep naar de deur en klopte er maar op.

De verveling liep hoog op terwijl hij at. Hij wilde het gewoon weten. Toen het op was bracht hij zijn bord naar de keuken. Zou hij ook maar voor haar maken? Nee toch maar niet.. Dacht hij. Hij wilde ook weer niet dat ze zou gaan verhongeren want dat had hij er niks meer aan en was alles voor niets geweest. Hij brak nog een ei doormidden en bakte deze ook. Hij deed een ander shirtje aan terwijl hij wachtte tot het klaar was. Hij legde het op een bord en legde er bestek bij. Net toen hij de sleutel vastpakte hoorde hij het geklop. Hij schrok zich echt dood niet normaal. Hij draaide de sleutel om en opende de deur waarna hij naar binnen liep en de deur achter zich sloot. Hij bleef tegen de deur aan hangen terwijl hij het bord aan haar gaf. 'Der zit niks in ofzo' Zei hij voor het geval dat ze zou denken dat hij er weet ik veel wat voor vergif er in had gedaan ofiets. Nu pas besefte hij dat ze geklopt had op de deur wat wilde zeggen dat zij wat wilde zeggen. 'Vertel..' Zei hij. Hij was nog erg slaperig, hij kon wel omvallen van moe-heid.

"der zit niks in ofzo" waren zijn woorden terwijl een boterham met een gebakken ei haar in de handen werd geduwd. "Ik ga ff zitten, das makkelijker vertellen" Waren haar woorden. Amy liep naar het bed toe en ging zitten. "Ik hoop dat je te vertrouwen bent.. Ik weet niet wat ik heb gedaan oke ? Ik was gister bij het strand en kwam daar voor jouw een andere jongen tegen. Daar heb ik een tijdje mee zitten babbelen en kletsen en toen namen we afscheid en ging ik weg en kwam ik jouw tegen dat is er gebeurd.. Ik weet niet wat er gebeurd is. Voor die tijd was ik hier nog niet.. Ik weet niet of je er iets mee kan.." waren haar woorden waarna ze hem bedenkelijk aan keek.

Hij knikte rustig toen ze vertelde dat ze wilde gaan zitten. Hij ging ook zitten en hielt zich enorm groot aangezien hij hier moeilijk ineens kon gaan liggen. Het liefst zou hij nu hier gaan liggen en direct in slaap vallen voor eeuwen. Hij luisterde naar de woorden van haar. Hij dacht diep na wat moeilijk ging doordat hij zo slaperig was. Een jongen waarna ze dit had.. Dat kon toch niet.. Dacht hij verward. 'Was hij een engel?' Vroeg hij aan haar. Als dat was, zou het dit wel verklaren. Zijn krachten konden het niet opnemen tegen een engel. Zijn ademhaling ging sneller bij de gedachten aan engelen. Hij had al zoveel meegemaakt dankzij hen, allemaal nare herinneringen. De pijn, die nare, vreselijke pijn.. De spanningen in zijn lijf liepen hoog op. Het werd wazig voor zijn ogen. Vlug wreef hij door zijn ogen en hield zich overeind met zijn armen. Rotspanningen.. Hij was niet bestand tegen spanningen. Al van kinds af aan niet. Wanneer er teveel spanningen door zijn lijf gingen kon hij zomaar flauwvallen. Echt beroerd in situatie's waar je moest maken dat je wegkwam. Zijn beeld werd weer scherper en hij kon de kracht weer van zijn armen afhalen. De rust keerde terug in zijn lichaam. Beter.. Dacht hij.

"was hij een engel?" was de volgende vraag aan haar.. Voor de rest lette Amy daar niet eens op, rustig begon ze te eten van wat hij klaar gemaakt voor haar. Skylar mocht dan misschien wel gemeen zijn, door haar neer te slaan en haar hier op tesluiten talent voor koken of bakken had ie wel. Het smaakte werkelijk heerlijk. Toen ze het op had zette Ams het bord op het nachtkastje waarna Amy Skylar weer een soort van aan keek met haar blauwe ogen. Haar schouders werden opgehaald voordat ze begon met spreken, "Ik weet niet of hij een engel was daar rapte hij geen woord over tenminste.. Dus dat kan ik je ook niet vertellen, Exuses muah :P" Waren de iets vriendelijkere maar wel serieuze woorden van Amy terwijl haar benen opgetrokken werden en haar armen om haar knieén werden geslagen. Afwachtend wat er zou gebeuren, zou Sky weer zo boos worden ? Het had Amy verbaasd dat Sky niet helemaal uit z'n dak was gegaan eigenlijk en dat Sky ook niemand had geprobeerd te slaan, voor zo ver Amy het wist waren ze ook maar met z'n tweeén in het huis maar je wist het natuurlijk nooit..

=D

Het duurde een aardig tijdje voordat hij antwoord kreeg. Maar hij was nu kalm genoeg om zijn zelfbeheersing en rust te houden. Hij keek op van het geluid van het bord dat het nachtkastje raakte waar Amy het opzette. Net op het moment dat hij zijn blik weer af wilde wenden naar voren begon Amy wat te zeggen. Hij keek haar zo fit mogelijk aan. Hoe kon hij na al dat slapen nogsteeds moe zijn? Niet dat hij zo geweldig had geslapen. Maar vijf en een half uurtje, als het niet korter was.. De woorden van haar deden er even over om tot hem door te dringen. Hij knikte rustig. 'Dan geloof ik je maar..' Zei hij terwijl hij zijn blik afwende naar de muur waar hij een tijdje naar staarde. Hij kon haar moeilijk nu op straat zetten. 'Als je wil mag je hier blijven.. In een betere kamer. Maar ik kan je ook wel ergens naartoe brengen, naar je huis of zoiets.. Zeg het maar' Zei hij rustig terwijl zijn blik al die tijd nogsteeds op de lege muur gericht was. Het leek alsof hij ergens heel diep over nadacht. Maar eigenlijk, ging er nu helemaal niets in zijn hoofd om. Gewoon een grote leegte gevuld met niets.. (Intelligent)

"Dan geloof ik je maar.." Waren zijn woorden waarna zijn blik op de muur werd gericht. Na een tijdje sprak Sky weer, "Als je wil mag je hier blijven.. In een betere kamer. Maar ik kan je ook wel ergens naartoe brengen, naar je huis of zoiets.. Zeg het maar" waren zijn kalme woorden. "Lief dat je me wilt geloven, Nee ik denk dat ik maar weer verder ga reizen.. Ik wil je niet ten laste zijn of je over last bezorgen. Dus ik denk dat we dat beter niet kunnen doen, of eigenlijk ik dan, je snapt het wel" Waren de een beetje verwarde woorden van Amy, eigenlijk had ze die vraag helemaal niet verwacht en een huis had ze niet dus dat was gewoon geen optie.

Met zijn blik een betje afwezig naar de muur gericht luisterde ze naar wat ze zei als antwoord op zijn vraag. Hij knikte een keer terwijl hij na ging denken(Ja dat kan hij, goed he?) 'Reizen..?' Vroeg hij een beetje verward aangezien hij dat niet helemaal snapte, en volgens hem lag het niet aan zijn afwezigheid. 'Maareh mij maakt t nie uit hoor, zou wel leuk zijn om weer eens gezelschap te hebben' Zei hij terwijl zijn ogen al die tijd nogsteeds zo afwezig op hetzelfde punt van de muur waren gericht.

Kort werd de hand van Amy door haar lange blonde haren gehaald terwijl terwijl er wat werd gezegt tegen haar, verward was het wel "Reizen..?" Amy knikte kort maar kon niet spreken omdat Skylar haar voor was, "Maar eh mij maakt het niet uit hoor, zou wel leuk zijn om weer eens gezelschap te hebben" was het enige afwezige wat gesproken werd terwijl ogen naar een zelfde punt van de muur bleven kijken. Uhm,, intressante muur zeker. "Jep reizen, ik ga meestal van hot naar her, om aan geld te komen maar ook voor een slaap plaats hier en een slaap plaats daar.. Maar dat is dat, ik zou het wel gezellig vinden, zolang je me maar niet weer opsluit hier !" Waren de woorden die kort uitgesproken werden terwijl haar armen zich om haar knieén wierpen en ze vast hielden.

En zoals gewend nu, staarde hij nogsteeds naar hetzelfde punt op de muur, wachttend op antwoord. Toen ze begon te praten deed hij zijn best om alles goed op te pikken. Na even wat herhaling in zijn hoofd knikte hij omdat hij het wel begreep. Hij stond op waardoor zijn blik niet meer op de muur gericht was. Hij keek om naar Amy. 'Kom je?' Vroeg hij toen waarna hij zich een weg naar een andere kamer baande waar ze dan kon blijven. Hij opende de deur en bleef bij de deur staan aangezien hij daar nu zijn steun aan had. De kamer was veel beter dan de andere, deze had zelfs een balkon en licht genoeg. Plus een 2persoonsbed en andere dingen die normaal waren in een kamer x'D

Rustig werd het hoofd van Skylar geknikt, dus een teken dat hij het had begrepen, misschien had hij ergens dan toch wel een goed hart, of het hart op een goede plek zitten. Wat je er natuurlijk kon invullen dat was ieder voorzich. Eindelijk keek hij ook niet meer naar de muur maar naar haar, niet dat je daar mee blij moest zijn maar toch altijd beter dan een starende jongen naar de muur "Kom je?" was de vraag die werd gesteld waarna Amy kort knikte en hem volgde naar een andere kamer, rustig liep ze de kamer in terwijl hij bij de deur opening bleef staan kijken, de kamer had veel meer licht dan de andere doordat deze belicht werd door het balkon en een lampje maar ook was er een groot 2 persoonsbed met een blauwe overtrek. Op zich dus een normale kamer die er nog is modius uit zag op het eerste gezicht, niet te meisjes achtig en ook niet te jongens achtig. Dus over het algemeen was het dus gewoon een coowle kamer, ingericht door waarschijnlijk Skylar zelf dus dan had hij dus wel een goede smaak, ergens dan. "Bedankt Skylar, dat je me in je huis wilt hebben, dat ik je hopelijk niet te erg van last ben en je me niet meer opsluit" Waren de zachte woorden terwijl Amy haar armen kort om zijn nek sloeg en daarna snel weer los liet.

Hij merkte dat Amy de kamer wel oke vond, gelukkig maar aangezien dat toch de bedoeling was. Hij viste de sleutel van de kamer, die ook op de balkondeur paste, uit zijn broekzak. Hij had hem nog in zijn hand toen ze begon te praten dus wachtte hij even met geven. Verward keek hij op toen hij haar armen ineens op zijn nek voelde. Hij was al bijna achteruit gedeinst maar had optijd door dat het niks gemeens was. Hij vertrouwde het allemaal nooit zo snel. Niet dat hij ooit iemand echt had vertrouwd. Maar nu hij er niet zo bij was met zijn hoofd, was het nog minder dan normaal. De spieren in zijn lijf kalmeerde weer en hij keek naar haar. Hij gaf de sleutels aan haar. Het gaf haar waarschijnlijk een veiliger gevoel als ze zelf de sleutels had van het huis en haar kamer. Hou je gedachten erbij.. Dacht hij vlug.