hopeless life..

Rustig liep Avantio door de grote stad. Ookal zag hij niets van wat er om zich heen gebeurde, hij wist wat het was. Zijn oren en gevoel waren zo sterk ontwikkeld dat hij alles als het ware toch kon zien. Een computerspel kon hij ook spelen, voetballen kon hij gewoon, maar toch zou hij graag de dingen weer willen zien, zoals vroeger in de hemel. Die ene nacht, die vreselijke nacht zou hij nooit vergeten. De dag dat zijn hele wereld op de kop ging staan. Eerst viel hij uit de hemel, eenmaal weer hersteld was er zo'n groep stronken gasten.. De pijn, het bloed, hij herrinnerde het zich nog als de dag van gistere. Hij kon het bijna weer voelen. Een beetje in zijn eigen wereldje levend liep hij verder. Toen hij ineens tegen iemand aanliep omdat hij zo diep in gedachten was, zette hij vlug een stap opzij. 'Kan je niet uitkijken loser!' Zei de gast aangevallen. 'Nee inderdaad' Zei Avantio droog terug en liep door. Toen die achter hem aankwam, trapte hij hem in een snelle beweging weg waarna hij doorliep. Hij wilde niet vechten, zo was hij gewoon niet. Hij keek rond. Ondanks dat het wel goed met hem ging, was hij toch verdrietig diep van binnen. Hij had graag zijn taak hier op de aarde willen vervullen. maar toch deed hij dat wel, hij hielp mensen, wanneer ze het waard waren dan.. Rustig liep hij door. Nergens had hij nu zin in aangezien al zijn dagen zo ongeveer hetzelfde gingen. Hij stond op, ging eten, ging naar buiten, verveelde zich dood, ging weer naar huis en ging slapen. Toppunt van leukheid. Zijn duistere zonnebril verbergde zijn ogen aangezien iedereen het zo vreemd vond als hij hen niet bepaald diep in de ogen keek. Dat was ook de reden dat hij nooit meer aan een vriendin wilde beginnen. Telkens als hij er voor uit kwam dat hij blind was, werd hij weer gedumt omdat die wilde dat hij complimentjes zou maken overhun uiterlijk, dat hij hen diep in de ogen zou kijken, allemaal van die dingen die bij hem onmogelijk zouden zijn. Een diepe zucht verliet zijn mond. Hoe zou ware liefde voelen? Op de vraag zou hij nooit antwoord krijgen, hij durfde het niet meer aan om vriendschap te sluiten. Daarom zonderde hij zichzelf zo af, liet hij niemand tot zich doordringen. Nooit meer wilde hij gekwetst worden, en aangezien bijna al die bitches en tjappie's in deze buurt niets anders konden, was er geen andere optie voor hem.

Er was even een grote lichtflits en toen een doffe klap in de aarde waar ze opbelandde. Michelle was net op aarde gekomen. Even bleef ze liggen, tot ze realiseerde wat er was gebeurd en krabbelde overeind. Ze zag dat ze naast een paar gebouwen stond, en er liepen veel mensen. Dus liep ze daarop af, eenmaal daar zag ze ziek veel mensen, allemaal mooi gekleed,en schoon. Kwam zei aan, in wat oude kleren die nou best vies waren door de klap in de natte aarde van net. Alle mensen waren met zijn allen daar, niemand liep alleen. Totdat ze die ene jongen zag, hij week voor iedereenuit en had een zonnebril op, maar liep alleen. Praatte zo te zien tegen niemand.. Ze zag het niet zo zitten om tegen zo'n groep mensen te gaan praten en dus liep ze naar hem toe, hij stond alleen. 'ehm, sorry. Weet jij waar ik precies ben?' Vroeg ze twijfelachtig aan de aparte jongen, met de zonnebril op.

Rustig liep hij door, niet uitmakend waar hij heen zou gaan aangezien hij toch alle tijd van de wereld had. Na een tijdje voelde hij iets bij zijn rug. Het waren zijn vleugels die hem een sein gavan dat er iets was. Dit was de derde keer dat hij het meemaakte. Aan de trillingen van de grond kon hij merken dat er iets recht op hem afkwam. Direct keek hij op en bleef zo goed als vestijft staan. Laat het goed zijn.. Dacht hij. Toen het mens begon te praten merkte hij op dat het een meidje was, of een jongen met een wel erg meisjesachtige stem.. xD Die vraag van haar liet hem in de war raken. Hoezo waar ze was? 'In de stad..?' Zei hij twijfelend, hoe moest hij het anders omschrijven? Dacht hij xD

De twijfel in zijn stem was wel duidelijk te horen, tja, alsof haar vraag zo normaal was.. 'Ehm ja, sorry. Benhier ehm.. net aangekomen, zegmaar.' Zei ze snel, ze kon niet aan zomaar een vreemde gaan vertellen hoe ze hier was gekomen, wat ze werkelijk was, etc. etc. Ze hoopte maar dat de jongen geen magican was, dan had ze nu best een aardig probleem..

Zijn ogen waren gericht op haar nu, voor zover hij wist dan. Gelukkig zou het meisje het niet merken door zijn donkere zonnebril. Die woorden van haar zette hem echt aan het twijfelen. Was ze een ster..? Hij besloot het maar niet te gaan vragen aangezien ze dan zou weten dat hij een engel was en dat durfde hij niet aan. Hij zou dan behoorlijk voorschut staan aangezien een engel andere hoorde te kunnen vliegen, en ja, hij had wel vleugels, maar zonder de grond aan zijn voeten was hij volledig gedesörienteerd. 'O oke.. In dat geval.. Hier zijn winkels enzo waar je dingen kan kopen als je geld hebt..' Zei hij, normaal had hij het gesprek allang afgekapt maar iets voelde een beetje vertrouwt, iets wat hij sinds zijn val niet meer had gevoeld. Maar door zijn onzekerheid hielt hij zichzelf zo afstandelijk.

Geld.. Geld.. Ging door haar hoofd, dat woord had ze nog nooit eerder gehoord, apart woord. Het zal dan wel een betaalmiddel zijn aangezien hij het woord 'kopen' gebruikte. Ze keek een beetje om zich heen, weer zag ze al groepen, waren er nietmeer mensen die eenzaam waren ofzo? Ze besloot het maar te vragen. 'Waarom lopen iedereen hier in groepen, en jij alleen. Niet persoonlijk bedoeld hoor!' Het eerste deel was vragend, maar het tweede deel zei ze extra snel erachteraan omdat het best lullig klonk. Even keek ze naar haar kleren, die zo vies waren als het maar zijn kon door die natte aarde. Dat hij er nog geen reactie op had gegeven vond ze nog apart, eigenlijk had ze wel verwacht dat ze daar als eerste over begonnen..

Na een tijdje liep de nerveusheid toch wel aardig op. Aangezien hij bijna nooit zo met iemand praatte, al maanden niet meer. Bij die vraag van haar raakte hij nog stiller.. Maar snel herstelde hij zich. 'Ik wil niet bij zulke mensen horen' Zei hij toen tegen haar. Hij begon zich nu wel erg ongemakkelijk te voelen. Wat als ze erachter zou komen en het tegen iedereen zou gaan vertellen..? De meeste mochten hem al niet omdat hij niet van vechten hield en zij niets anders wilde. Laat staan dat ze dan ook nog wisten dat hij blind was, dan zouden ze zeker weer van die klote dingen met hem uithalen, en dan was de dood de volgende stap voor hem.

Toen hij dat als reactie gaf was ze wel even verbaasd, maar snel herstelde ze zich. 'Ze zien er ook niet echt bepaald vriendelijk uit ofzo.. Maar is er echt niemand die je wel mag hier?' Vroeg ze toch voor de zekerheid, anders was het een leuke toekomst voor haar. Ze mocht mensen niet snel ofzo, niet als ze rare dingen deden. Ze wilde een normaal leven, geen slecht leven. Weer keek ze een paar keer om zich heen. xd

Bij dat antwoord van haar knikte hij zacht. Hij had er geen idee van hoe ze eruit zagen, behalven dan die paar van toen die ervoor hadden gezorgt dat hij was zoals hij nu was. Die vraag van haar zette hem wel aan het denken. Zou hij het dan maar gewoon zeggen? Dacht hij twijfelend. Maar hij kreeg de woorden gewoon niet uit zijn mond. Stel dat ze het wel door zou lullen? 'Kheb wel eens contact proberen te leggen, maar die laten je gewoon vallen als je niet aan hun eissen voldoet' Zei hij. Hij zei er maar niet bij wat er bij die eissen hoorde.

Ze snaptte wel wat hij zei en zuchtte begrijpelijk. 'Okee.. Maar ehm, wat bedoel je met eisen?' Vroeg ze toen, hij leek haar wel aardig, ookal was hij erg terughoudend en hij leek verlegen.. Of was dat schijn om zoveel mogelijk mensen bij hem weg te houden? Hij had iets te verbergen en ze wilde weten wat, maar als hij het niet wilde vertellen werd dat moeilijk.. xd

Foute woordkeuze.. Dacht hij balend. Lul je er maar uit.. Dacht hij en ging dus aan het verzinnen. 'Erg aggressief en gewoon andere zonder reden in elkaar gaan slaan enzo' Zei hij. Dat was natuurlijk ook een van de eisen, maar niet degene waar hij in het begin aan dacht. Ookal had hij dan wel het gevoel dat zij anders was, dat dacht hij ook van die andere..

'Owhjah..' Ze ze een beetje teleurgesteld, ze wist wel dat dat niet hetgeen was wat hij bedoelde. Maar hij wilde het blijkbaar niet vertellen, maar ook dat het vast wel de waarheid zou zijn was erg, zonder reden in elkaar slaan. Hoe kan je dan ooit nog veilig over straat? Dan ben je gewoon bang voor je eigen vrienden, wat heb je daar nou aan?

Hij hoorde de teleurstelling in haar stem, hij was bang dat zij ook het vertrouwen in andere kwijt zou raken, grote kans in deze buurt helaas. 'Misschien zijn er nog wel leuke mensen te vinden, maar laat je niet veranderen in hoe zij zijn..' Zei hij. Hij wist nu gewoon dat zij wel anders moest zijn. Hij hoorde luchtveranderingen zo'n 10 meter achter hem.. Het kwam recht op hem af merkte hij. 'Bukken!' Zei hij direct tegen haar terwijl hij zelf ook direct naar benede ging. Dalijk kreeg zij het vliegende voorwerp tegen haar hoofd en dat wilde hij niet..

Met de woorden die hij sprak tegen haar wilde ze haar alsnog vertrouwen inspreken nu, maar ach, ze wist wel hoe mensen waren. Wrede, gemene, domme wezens. 'Mensen, ze zijn gewoon dom, raar, apart. Ben blij dat ik dat niet b..' Snel slikte ze het einde van de zin in, maar waarschijnlijk was ze nu al te laat. Versproken! Gek, je bent wel een mens, nu wel, en dat moet hij toch geloven. Maar toen hij ineens bukken zei stopte de stem in haar hoofd en deed ze maar wat hij zei, niet veel later zag ze iets boven haar hoofd vliegen. 'wat?' Vroeg ze verbaasd. 'Maar hoe? Je keek niet eens.' Zei ze verward. xd

De woorden van haar waren wel de waarheid, maar die laatste zin zette hem weer aan het denken.. Was ze geen mens..? Of was ze gewoon niet zoals de meeste? Wat bedoelde ze?! Dacht hij verward. Die woorden die ze toen verward uitsprak had hij wel kunnen verwachten.. Lul je er weer uit.. Zei een stem in zijn hoofd, maar het probleem was, hij kon er niks op bedenken. 'Eh.. Gewoon geluk..?' Zei hij hoopvol. Hopend dat ze hem zou geloven..

Ze was wel blij dat hij niet verder in ging op haar verspreking, gelukkig maar! Gelukkig ging hij verder over iets anders en verdiepte zich snel in dat gesprek zodat hij het vorige vergeten zou. 'Dus ehm, jij bukt zo om de zoveel minuten voor ALS er een keer iets over vliegt en deze keer was dat heel toevallig wel zo?' Vroeg ze verward xd.

Damnit! Dacht hij bij het horen van haar woorden. Het kwam nou ook niet bepaald geloofwaardig over. Het liefste zou hij nu wegrennen maar dat kon hij niet maken tegenover het meisje. 'Blijkbaar..' Zei hij twijfelend. Hij wist gewoon niet meer hoe hij zich hier nog uit kon lullen:O Maar als hij niets had gezegt was zij geraakt door dat ding.. Opeens kreeg hij een idee. 'Gewoon goed gehoor ofzo..' Zei hij. Dat had hij ook, maar wat de oorzaak ervan was zei hij er gewoon niet bij:D Problem solved:D

Shit, weer niet achter zijn geheim gekomen. Hij was goed in smoesjes bedenken, want je kon horen dat het een smoesje was. Maar ze ging er niet verder op in, kwam nogal lullig over als ze hem nu al niet vertrouwde. 'Ik geloof je.' Zei ze daarom maar, ookal was dat niet zo, ze kon gewoon goed liegen. Toen ze om zich heen keek zag ze dat het drukker was geworden in de stad, en dat hun ergens stonden wat best in de weg was, de mensen moesten moeilijk doen om erlangs tekomen. Maar opzei gaan was ze niet van plan, ze stond wel lekker zo xd.

Die woorden van haar legde hem nu wel een schuldgevoel op, drie simpele woorden die dit gevoel bij hem veroorzaakte.. Zo te horen vertrouwde zijn hem, zou hij haar dan ook moeten vertrouwen..? Hoe graag hij het haar nu gewoon zou willen zeggen, hij kreeg geen woord door zijn lippen. In zijn gedachten had hij het al 10x gezegt, maar ook 10x een dom antwoord gekregen. Nerveus bleef hij staan waar hij stond. Hij voelde wel dat mensen voor hem uit moesten wijken, maar ach, dat deed hij ook zovaak voor hen. Nogsteeds zat hij in de knoop met zijn gedachtes en zijn hart, zijn hart zou zich voor haar open willen stellen, maar zijn gedachten beschermde het met een enorm 'leger'. Laat het maar rusten.. Dacht hij uiteindelijk en hij zette het allemaal vlug uit zijn hoofd, al bleef hij wel stil..

Een beetje ongemakkelijk keek ze om zich heen, ze wilde eigenlijk nog wel verder praten met hem, maar hij was zo geslote en zei zo weinig. Dus moest ze telkens zelf wat verzinnen maar ze kon niet altijd wat verzinnen.. 'Hoelang ben je hier al?' Vroeg ze daarom maar, aangezien ze niet wilde dat dit gesprek dood afliep en hij nu de enigste was die ze hier kende.

Hij merkte dat ze een beetje om zich heen keek. Bij haar vraag moest hij toch wel nadenken. Hoelang was hij hier.. Hij had echt geen flauw idee. Ja, té lang maar dat kon hij moeilijk zeggen. Hij gokte op een paar jaar, maar hij wist het niet precies aangezien hij niet wist op welke datum hij was gekomen, eigenlijk wist hij geen enkele datum. 'Paar jaar denk ik nu..' Zei hij maar je kon wel horen dat hij het eigenlijk niet echt wist. 'En jij? Hoelang ben jij al op dit rare wereldje?' Vroeg hij toen, niet in de gaten hebbend dat ze die vraag wel anders op zou kunnen vatten..xD

Ze knikte een beetje bij zijn antwoord, echt verder opingaan kon niet echt. Toen hij vroeg hoelang zij op de wereld was hoefde ze niet lang na te denken. 'Net.' Zei ze gelijk, en toen bedacht ze wat ze had gezegt. Snel zocht ze hoe ze zich daar uit kon lullen, maar konniets bedenken..

Na heel even denken bedacht hij zich wat hij had gevraagt.. Oeps.. Dacht hij. Toen ze net als antwoord gaf, kon het bijna niet meer anders, die andere dubbelzinnige antwoorden van haar lieten hem tot de conclusie komen dat het wel een ster moest zijn. Waarom ook niet.. Hij wilde best wel weer eens iemand kunnen vertrouwen. 'Zeg eh' Begon hij. 'Ben jij een ster?' Vroeg hij toen uiteindelijk. Mischien verklaarde ze hem nu wel voor gek, maar ach, wat zou t..

Toen hij vroeg of ze een ster was keek ze verrast op. 'Ben ik zo slecht in verbergen?' Vroeg ze twijfelachtig. 'Maar ehm, dan ben jij een Engel?' Vroeg ze daarna, ze zei het best zacht want niet iedereen om hun heen hoefde hun privé leven te weten en alles. Maar ze moest toch maarr is een keer leren dingen te verbergen, of liegen, zou soms wel makkelijk zijn dan.. xd

Hij merkte alleen niet dat ze verrast opkeek, maar de woorden van haar bevestigde het allemaal. Toen ze vroeg of hij een engel was knikte hij maar. Straks zou ze nog denken dat hij magician was ofzo.. Als hij nou de engel was die hij zou moeten zijn, had hij haar zeker weten proberen te helpen, dan had hij haar de stad laten zien, maar hoe moest hij die haar laten zien, als hij het zelf niet eens kon zien? Zijn blik was op haar gericht. Een stel jongens bliezen een prullenbak op niet ver hiervandaan. Nog voor de vonken zouden komen had hij zijn hoofd de andere kant opgedraait, want dat licht zou wel door zijn donkere zonnebril breken, en aangezien deze nu aan de duisternis waren gewend, zou dat pijn doen bij plotseling licht.