hopeless life..

Zijn knik bevestigde haar gedachtes, nu wist ze tenminste dat ze niet bang hoefde te zijn, of dat hij haar wat aan zou doen. Behalve als hij doorgedraaid was want een normale engel zou dat niet doen, of hij loog en was een magician, maar ze geloofde hem. Toen de prullenbak in de fik vloog deed ze gelijk haar arm voor haar gezicht, de lichtflits die opeens kwam deed pijn aan haar ogen, ook draaide ze gelijk haa rhoofd weg en kneep haar ogen dicht.. xd

Hij merkte dat zij ook haar hoofd wegdraaidde, gelukkig want dan viel het niet op van hem. Toen er nogmeer dingen aangefikt werden werd het hem teveel. 'Zullen we ergens anders heengaan..?' vroeg hij terwijl hij al aanliep. Hij wilde daar gewoon niet blijven, dalijk keek hij nog perongelijk in zo'n flits.. Hij hield zijn oogleden op elkaar om meer licht tegen te kunnen houden. Hij luisterde of ze hem volgde.

Aangezien ze niet echt een keus had aangezien hij al wegliep liep ze dus achter hem aan, ze week uit voor die mensjes die daarzo liepen want die waren dus niet bepaald in de stemming om aan de kant te gaan zo te zien. Terwiijl ze zo doorliep keek ze wel om zich heen, war ze naartoe gingen en alles. Ze kende hier nog niks.xd

(Ze had wel een keus, ze kon blijven?) Aan de trillingen van de grond en het geluid kon hij merken dat ze hem volgde. Uiteindelijk liep hij maar gewoon een kledingwinkel in aangezien het daar meestal wel gewoon rustig was. Toen besefte hij eigenlijk pas dat hij zich niet eens had voorgesteld. 'Ik heet trouwens Avantio' Zei hij toen dus maar. Hij vond eigenlijk dat hij haar nu meer moest gaan vertrouwen, maar zijn vertrouwen was nu al zovaak verpest dat het moeilijk voor hem werd.. En ookal was zij een ster die bijna altijd wel betrouwbaar waren, hij was in de war van alles.

Toen hij een kleding winkel inliep liep ze hem dus achterna, want ze had gekozen om achter hem aan te gaan dus moest ze dat wel doen he! 'Ik ben Michelle.' Stelde ze zichzelf voor aan de jongen die blijkbaar dus avantio heette. Ze keek even om zich heen, wat ze hier deden had ze niet echt door xd.

Eerlijkgezegt had hij het niet eens door dat dit de kinderafdeling was waar hij stond. Maar ach, hij was er toch niet zo voor de kleren. Meer voor de rust. Hier werd bijna nooit gevochten, dat gebeurde op straat dus bleef hij hier maar. 'Hier word iniedergeval niets aangefikt..' Zei hij toen met een vaag glimlachje, hij begon zich meer op zijn gemak te voelen naarmate hij langer met haar praatte. Maar echt iets boeiends te bedenken wist hij niet..

Daarin moest ze hem wel gelijk geven, aangezien er niet zo vaak iets in de fik werd gestoken op een kinderkleding afdeling.. Ze glimlachtte ook, ze vroeg zich nog steeds af wat zijn geheim was.. Maar ja ze kon dat moeilijk vragen aangezienze niet eens zeker wist of hij wel of geen geheim had. 'Meestal niet op een kinderafdeling nee..' stemde ze met hem in. xd

(Geniaal xD) Van binnen werd hij steeds rustiger. Voor het eerst in tijden voelde hij zich zelfs al een beetje relaxt. Toen ze da zo zei van die kinderafdeling keek hij eens rond. Kut.. Hoe moest hij nou weten dat het de kinderafdeling was? :O Dacht hij terwijl hij zich nu wel een beetje schaamde aangezien dit best genant vond hij. 'Ohja..' Zei hij maar aangezien ze er anders nog eens achter zou gaan komen als hij zo doorging.. Of was het al telaat nu?

Ze begon nu wel te twijfelen, had hij dat niet gemerkt? Aangezien overal kleine kinderen liepen en op elk bord daar iets met KIND erin stond moet je dat toch wel merken? 'had je dat niet gezien?' Vroeg ze twijfelachtig, hoe kon dit? Dacht ze verward, nu wist ze echt niet meer waar ze het over moest hebben! Zometeen was hij blind? :O

Die reactie van haar liet bij hem de spanningen erg hoog oplopen. Verzin wat.. Improviseer.. SNEL! Dacht hij gestresst. 'Was er niet zo bij met me gedachten..' Zei hij zo overtuigend mogelijk, al zou zijn gezicht zich vast wel verraden.. xD Damnit.. Dacht hij balend. Dacht hij eindelijk iemand gevonden te hebben waarbij hij rustig kon zijn, laat die hem zo ook weer vallen en was het allemaal weer onbegonnen werk geweest.. Hij had het ook moeten weten.. Die voetstappen waren te licht en de trillingen in de lucht waren te laag..

Toen hij dat zei wist ze dat het een smoes was, hij was dus gewoon blind. Niet dat zei er iets op tegen had ofzo. 'Je bent blind he?' Vroeg ze eerst maar twijfelend aan hem. 'Wat is er zo erg aan om dat te vertellen?' Vroeg ze daarna, want dat snapte ze niet. Aangezein het haar niet uitmaakte of hijnou blind was of niet, hij was aardig. PUNT. XD

Hij draaide zijn hoofd een beetje weg toen ze zijn gedachten bevestigde, ze was er nu dus achter.. Dan zou ze m zo wel weer eruit naaien zoals al die andere.. Dacht hij teleurgesteld. Maar die tweede zin zette hem aan het twijfelen, het leek wel alsof ze het niet erg vond, maar schijn bedriegt zovaak.. 'Telkens als ik t een meisje vertel, laat ze me weer vallen, enneh.. Ik wilde jou wel beter leren kennen, dus zei ik er niets over..' Zei hij terwijl hij zijn blik nogsteeds niet naar haar gericht had.