Escape isn't an option

Met volle vaart scheurde hij door de straten. Dat magician zijn had wel zo zijn voordelen, je kon krijgen wat je wilde! Deze auto had hij van de stort. Omgetovert met een simpele spreuk tot deze topwagen met alles erop en eraan. Het was een Subaru impreza geworden waar hij best wel trots op was. Hij reed rechtstreeks naar de skatebaan waar altijd wel wat maten van hem waren, en als hij geluk had ook nog wat meiden om 'vrienden' mee te worden. Hij parkeerde zijn auto dwars op de weg en liep vervolgens naar de vurt. Hij nam een aanloop en ging bovenop zitten. Hij praatte wat met jongens en had al snel door dat er geen meiden hier waren. Had hij weer.. Dacht hij chagrijnig. Hij werd uitgedaagt, voor wat skateboarden. Enja, een uitdaging kon hij niet afslaan. Hij pakte een skateboard van een klein kutkindje en startte gelijk met de andere. Precies gelijk deden ze de tricks. Na een tijdje kapte hij. Aangezien hij niet wilde skaten, maar gewoon even meiden versieren, zoenen en dumpen. Tenzij ze goed genoeg waren om zijn vriendin te worden/blijven. Ze hadden maar te luisteren. Hij keek verveeld rond totdat zijn ogen op een blond, slank meisje vielen dat aan kwam lopen. Wauw, die was zeker wel goed genoeg.. Dacht hij verwonderd. Hij sprong van de vurt af en liep eropaf.

Releaxed liep ze richting de skatebaan, waarom wist ze niet. Ze had gewoon zin in wat lol, en verwachtte dat daar wel te vinden. Ze dacht wel even aan Tristan die ze had achtergelaten in het huis terwijl zei hiernaartoe ging. Ze liep verder richting de skatebaan, ze zag een jongen op haar afkomen. Ze gokte hem op ongeveer 20 jaar. Rustig glimlachend liep ze op de jongen af. 'Hee,' Zei ze releaxed terwijl ze nog steeds glimlachde. 'Ik ben Amber.' Eindigde ze haar zin terwijl ze hem recht aan bleef kijken. Ze wist niet wat voor soort jongen het was, maar dacht er deze keer ook amper bij na. Wat boeide het ook? Ze zou hem waarschijnlijk toch niet voor lang kennen of iets. En al was die slecht, hij wist niet wat of wie zei was. De naam veraadde niet wat voor persoon ze in het echt was, en de stralen werden alsnog tegengehouden door het krachtveld dat Tristan in het huis had gemaakt voor haar. Waardoor ze dus niet hoefde na te denken over het niet schijnen aangezien het toch niet zou kunnen gebeuren. Ze keek langs de jongen af om te kijken wie er nog meer waren, niet dat ze iemand kende.. Ze zag nog wat jongens zitten maar wist dus niet wie het waren. Ze keek weer terug naar de jongen.

Zijn ijzig grijze ogen stonden eens een keer minder chagrijnig. Eigenlijk best vrolijk eerlijk gezegt. Zijn vrienden stonden wat te roepen en te klooien. Hij keek een keer over zijn schouder heen naar achtere en een waarschuwende blik verscheen in zijn ogen. Gelukkig hadden ze wel door dat het nu serieus was en hielden ze hun kleppen en keken de andere kant op. Hij keek weer terug naar het meisje voor hem en besefte dat hij nog niks had geantwoord op haar woorden. 'Kben Skylar' Zei hij weer rustig. Zijn blik werd ook weer zwoeltjes maar niet echt erg. Het stoerdere bleef er nog altijd inzitten en zou er ook nooit uit verdwijnen. Zijn ogen keken even van haar weg toen er een andere gast aankwam lopen. Eentje die hij niet kende en dus gewoon uit zijn buurt moest blijven. Iniedergeval nu hij eindelijk weer een meidje had gevonden die aan zijn hoge eissen voldeed. Zijn ogen keken naar de gast die dus naderde. Zijn ogen straalde gewoon uit dat ie beter weg kon blijven als die wilde overleven.

Lachend keek ze naar de jongens achter de jongen die voor haar stond. Het roepen en klooien en alles wat ze deden vond ze wel grappig, maar de jongens stopte gelijk toen de jongen voor haar over zijn schouder keek. Hij bleek dus Skylar te heten, ze glimlachte. Jongens namen zeiden haar niet veel, meiden namen wel. Ze kende veel sterren of ex-sterren, maar ze kende tot nu toe alleen Tristan, en Skylar nu. Maar echt goed kennen kon je het niet noemen. Het gezicht van de jongen, Skylar, werd een beetje zwoel, maar toch stoer. Langzaam volgde ze zijn ogen in de richting van een jongen die langs kwam lopen. Toen ze even terug keek naar Skylar keek hij wel erg hebberig, dat de jongen weg moest gaan. Echt prettig voelde ze zich er niet bij. Ze begon zich nu aardig te vervelen en als er niet snel iets interessants gezegt werd zou ze weg zijn. 'Duss..' Zei ze met een zucht om weer de aandacht te krijgen en te laten merken dat ze zich verveelde. 'hoe is het?' Eindigde ze maar terwijl ze een beetje om zich heen keek van; ja-ik-hoef-het-niet-echt-te-weten-maar-anders-wordt-er-niets-gezegd-dus-ik-zeg-dit-maar--blik. De jongen waar hij zo hebberig naar had lopen kijken was nou voorbij en had niet eens gekeken. Blijkbaar weten ze hier hoe ze ermee moeten omgaan?

De gst had geluk dat ie doorliep. Hij had het niet op nieuwelingen, negen van de tien van die mongolen toonde geen respect tegen degene die hoger stonden. Hij keek op door de verveelde zucht van haar waarna de vraag kwam. Hij zocht het niet eens om erop te antwoorden door de manier waarop ze ze uitsprak. Eigenlijk werd hij nu lichtelijk chagrijnig. Maar om haar het leven, iniedergeval de pijn, te besparen zocht hij maar afleiding. 'Ga je mee naar boven?' Vroeg hij terwijl hij zich omdraaide zonder echt op antwoord te wachtte en de vurt oprendde. Hij keek toen hij boven was of het meidje dat ook kon, aangezien de meeste mensjes die het nog nooit hadden gedaan, er vaak moeite mee hadden en er vaak niet in slaagde boven te komen.

Naar boven? Dacht ze, what the fack was boven? Ze volgde de jongen en zag hem iets oprennen, ja daar zou ze zowieso nooit opkomen. Langzaam liep ze er wel opaf maar deed geen poging om omhoog te komen, ze zou toch alleen maar voor lul staan. Even keek ze om zich heen om te kijken of er niemand anders keek, maar ze zag voor de rest niet echt veel mensen behalve die jongen van net en zijn vrienden. 'Eh ja, dat gaat me dus nooit lukken.' Zei ze dood terwijl ze toch maar een aanloop maakte om erop te proberen te komen. Maar ergens op de helft bleef ze hangen ofzo en draaide daarom om om een pijnlijke val te voorkomen. 'zoals ik zei..' concludeerde ze haar eerdere uitspraak. Vanaf beneden keek ze naar boven, naar de jongens. Tja, wat moest ze anders?

Zoals hij al verwachtte, reageerde ze op wat hij zei met een zin die gewoon voorspelbaar was. Hij was verbaast toen ze wel een hopeloze poging deed, de meeste probeerde dat niet eens. 'Ik kan je omhoog heissen, maar als je durft kan je ook klimmen, moet je wel oppassen dat je niet valt' Zei hij en wachtte op haar antwoord. Zijn vrienden begonnen weer irritand te doen. Zacht praten over dat meiden niks durfde. Net zacht genoeg zodat het meidje het niet kon horen. Het was de bedoeling dat hij het ook niet zou horen. Too bad.. Hij draaide zich om zag de ogen al veranderen van stoer, naar bang. Een grijns verscheen op zijn gezicht. Hij gaf hem een klap in zijn lies zodat hij flink veel pijn zou hebben, maar het niet opviel voor Amber. Hij liep terug naar de rand en wachtte geduldig terwijl hij vanbinnen kapot ging van de ongeduldigheid..

Terwijl ze nog steeds naar de jongens - vooral naar Skylar - keek, hoorde ze wat Skylar haar vertelde. Het klim-gedeelte sprak haar toch het meest aan, aangezien ze nu nogal hopeloos daar beneden stond en het wel leek alsof ze bij alles hulp nodig had en zelf niets kon. (en ze denkt serieus dat dat ook niet zo is he..) Terwijl ze aan het bedenken was hoe ze ooit dat ding op moest klimmen en ooit daarzo boven zou kunnen komen - zonder pijnlijke vallen, wonden en al die shit - keek ze naar Skylar en zijn vrienden (?). De jongens naast hem fluisterde iets wat zei niet kon horen, tja, zou wel iets gemeens zijn over haar ofzo. Zo was de wereld van nu nou eenmaal, ookal wilde zei het veranderen. Weer zag ze dat alleen een blik van Skylar genoeg was om de jongens te laten ophouden, hij had wel veel te zeggen daar.. Of was dat altijd zo bij jongens? dat 1 de leiding had? Bij meiden was dat in ieder geval totaal anders, iedereen deed alles samen. Maar ja, echt iets over jongens weten deed ze niet. Uiteindelijk kende ze alleen Tristan. Nog steeds zat ze te kijken hoe ze erop kon klimmen en had toen wel even iets heel slims bedacht. 'Ik probeer wel te klimmen.' Antwoorde ze zijn zin nog, aangezien ze erachter kwam dat ze totaal was vergeten te antwoorden en dat dat nogal associaal was. Een diepe zucht verliet haar keel terwijl ze een poging deed om omhoog te klimmen - vraag me niet hoe - en gelukkig lukte het ook. Nu stond ze tegenover Skylar die daar had staan wachten tot zei naar boven was geklommen. Even glimlachte ze en keek toen even naar de jongens met een jep-ik-kan-meer-dan-alleen-dom-doen--blik.

Een verveelde zucht verliet zijn keel terwijl hij even rondkeek over het gebied. In deze groep had hij het wel zo'n beetje voor het zeggen. Aangezien ze allemaal zijn temparament wel kende. Al velen hadden al wel iets aan hem overgehouden. Littekens, blauwe plekken, wonden.. Tja.. De meeste namen het na de eerste keer niet meer tegen hem op en respecteerde hem maar gewoon. Hij keek even over de rand hoelang het nog zou duren. Hij ging maar een beetje tegen de rand aanhangen terwijl hij dood zat te wachten. Rustig keek hij op toen ze eindelijk over de rand was geklommen waarna haar blik voorzich sprak. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. De vrienden zaten, hingen, steunde en lagen een beetje op en tegen de vurt. Hij had ze al wel laten weten dat ze dat meidje met respect moesten behandelen, en niet zo laag moesten gaan doen. Gewoon als maten. Hij keek verschrikt op toen hij wat hoorde. Hij klom op het hek zodat hij meer overzicht had. En met zijn lengte erbij had hij genoeg om te zien. Genoeg om de wouto's te ontdekken met die kutsirenes. Jep, zoals hij al had verwacht kwamen ze weer deze kant op. Had hij weer.. Hij ging weer tegen het hek aanleunen. 'Wouten in aantocht..' Zei hij droog waarop de meeste reageerde door gelijk op de vlucht te slaan. Maar er bleef toch nog een aardige groep over. Die watjes die gevlucht waren hoefde hij ook niet meer terug te zien. Die konden voorgoed opdonderen of zich opnieuw bewijzen dat ze wel ballen hadden. Hij keek naar Amber. Zou zij hem erook uitnaaien? Of zou ze gewoon blijven? Opgepakt zou ze toch niet worden. Daar zorgde hij wel voor.

Toen hij op het hek klom stond ze hem wel raar aan te kijken, want ze snapte niet waarom.. Wouten? Dacht ze. Wat zijn wouten? Ging er telkens door haar hoofd. Ze zag wat jongens wegrennen maar ook een groep overblijven, waaronder Skylar. Ze wist niet eens wat wouten waren, laat staan ervoor wegrennen.. Rustig ging ze op de rand zitten want ze werd het staan zat, nu verveelde ze zich weer. Er zou wel wat moeten gebeuren omdat ze net wegrende en er 'wouten' aankwamen..? Ookal wist ze nog steeds niet wat het betekende maar was ook niet van plan om het te gaan vragen. Auto's met sirene's kwamen aangereden, ze bedoelde dus politie met die wouten.. Ach, in die paar uur dat ze nou op de wereld leefde had ze nog niets fout gedaan dus waarom zou ze wegrennen? Er kwamen wat politie naar hun toe maar die negeerde ze gewoon terwijl ze nog steeds daarzo op de rand van dat ding zat. Haar konden ze toch niets doen, hier zitten was toch niet erg?

Zijn ogen gleden af naar Amber die er wel enorm ontspannen bij zat. Zo ontspannen was hij zelfs niet. Wist ze wel wie/wat het waren, en wat ze deden? Dat dit een enorm gevecht zou worden? Iedereen bij deze groep werd opgepakt, gewoon, omdat ze bij deze groep waren en deze groep een verzameling was van criminelen. Maar gelukkig werd er wel zo zelde iemand opgepakt, en wanneer dit wel gebeurde, hielp iedereen hem/haar uitbreken. De wouto's kwamen met piepende banden aangescheurt. Ongeïnteresseerd keek hij een keek over zijn schouder om te zien hoelang het nog zou duren voor de aanval. Het waren er meer dan verwacht helaas. Hij zag de groep langzaam in beweging komen. Klaarstaan voor de aanval. Hij ging weer op de rand van het hek staan. Hij wees er even twee aan. 'Blijf bij haar en zorg dat haar niks overkomt' Zei hij tegen de twee. Het waren wat bredere gasten die haar wel konden bechermen. De een aantal deden dat ook maar dan over de rest van het hek. De wouten stapte vlug uit de auto's en rende een beetje in het rond. Hij zag een kogel al aankomen vliegen. Vlug zette hij een stapje voorbij zodat het net langs hem af zou gaan en in de lucht verdween. Zijn blik veranderde direct, van relaxt en chill, naar vol aggressie. Hij gaf het teken zodat de rest ook zou gaan. Hij zette af en sprong van 6 meter hoogte af naar benede met een salto en belandde met zij knieën in de nek van een woutje. Hij gooide zijn lijf om waarmee de nek van de wout meedraaide en op deze manier brak. Hij sprong er vanaf voordat de wout viel, anders zou hij zelf ook vallen. En daar had hij gekgenoeg geen zin in. Hij wilde hier snel vanaf zijn dus zette hij er een beetje tempo in. Trappen op de meest zwakke plekken en zorgde er zo voor dat de meeste al snel neer waren. Daarbij hielp de rest ook goed mee. Het geluid van handboeien weerklonk in zijn oor waardoor hij vlug omkeek. Een vurige, woedende blik verscheen in zijn grijze ogen. Een van de jongens waar hij toch wel wat mee op had, lag op de grond en ze wilde hem arresteren. Hij dook eropaf en trapte op het achterhoofd van de gehukte wout waardoor deze met zijn gezicht op de grond klapte. De andere naaide hem er vlug uit. Hij hielp hem overeind en maakte een soort krachtveld om hem heen, terwijl hij zo stond de kijken klapte hij ineens voorover door een enorme kracht in zijn rug. Hij keek over zijn schouder en zag dat het niet 1 of 2 wouten waren. Dit waren er gewoon meerdere. Hij hoorde ze roepen. "Versterking! We hebben Ryan Proenings eindelijk!" Hoorde hij ze zeggen. Tja.. die gasten waren zo dom dat ze werkelijk geloofde dat hij zo heette. Een greens verscheen op zijn gezicht. 'Denk je dat nou echt..' Sprak hij een beetje moeilijk aangezien zijn kop tegen de grond gedrukt werd terwijl de wouten nogsteeds op hem lagen. Ze wilde niet dat hij ontsnapte, dus bleven ze maar met hen volle gewicht liggen totdat ze met tig man waren. Hij staarde levenloos naar voren. Al die gasten kreeg hij nooit in zijn eentje van zich af. "We moeten hem nu meenemen, de rest kan niet komen.." Hoorde hij er een zeggen. Aah, geen versterking, dacht hij. Maar wat zouden ze nu gaan doen als ze niet van hem af durfde? "Jullie, blijf zijn kop naar benede drukken, jullie, houd zijn benen naar benede, jij, help me met die armen in de boeien krijgen" Hoorde hij ze zeggen. Ochgod.. Dacht hij chagrijnig. Hij voelde het gewicht langzaam maar zeker minder worden waardoor hij ook weer normaal kon ademen. De druk op zijn hoofd werd erger en het gewicht op zijn benen ook. Wie weet wat er nu opzat, misschien zo'n sumo-worstelaar? Zo voelde het wel iniedergeval. Hij sloot zijn ogen. Hij voelde het ijzer van de handboeien al bij zijn polsen. Hij moest nu wel magie gebruiken, wanneer hij dat niet deed, zou hij levenslang krijgen voor dat strafblad van hem. Er ontstond een enorme lichtbal uit zijn handen die groter en groter werd en uiteindelijk ontplofte. De shock ging door zijn lijf. Het was gewoon pure electriciteit. Maar die wouten kregen dezelfde shock waardoor ze hem loslieten. Hij sprong direct overeind en haalde ze neer. Hij keek naar de vurt. Hij moest weten of Amber ongedeerd was. Hij rende omhoog en zag dat de twee gasten er iniedergeval nog waren.

De 2 jongens die de opdracht kregen bij haar te blijven deden dat ook braaf. Ze voelde zich niet echt goed op haar gemak bij de jongens. Daarom ging ze maar over het hek hangen om te kijken wat er allemaal gebeurde, het leek op een massamoord, alleen dan het vermoorden overgeslagen.. Skylar trapte veel politie mensen neer, zoals ze dacht, die waren niet echt bepaald goede mensen. Maar wat maakte het uit? Morgen zou alles vast wel weer over zijn en zou ze hun nooit meer zien, hoopte ze. Ze ging weer verder met het luisteren naar het gesprek toen al die mensen op Skylar lagen. Ryan Proenings? Dacht ze verward, hij heette toch Skylar? 'Waarom noemen ze hem Ryan Proenings?' Vroeg ze twijfelend aan de jongens. Het antwoord van hun was kort, maar krachtig: "schuiilnaam." Waarna de jongens weer naar het gevecht staarden, alsof ze mee wilde doen. Gekken, dacht ze. Nu voelde ze zich nog minder op haar gemak en dus ging ze weer naar het gevecht kijken. Opeens schrok ze zich dood, uit de handen van Skylar kwamen gewoon vuurballen! Doodeng, wat was dat voor persoon? Niet hetzelfde als Tristan, hij was goed. Of waren ze wel hetzelfde maar gebruikte ze hun magie anders? Helemaal verward was ze achteruit gelopen, maar was vergeten dat ze op een vurt stond. En dus dat je kan vallen, en hard ook van zo'n ding. Haar voorvoet stond op het randje en haar hak niet, maar dat had ze niet door omdat ze op haar voorvoet leunde. Haar andere voet werd in het niets gezet waardoor ze haar evenwicht verloor en hard gilde omdat ze achterover viel. Die 2 jongens vingen haar net op tijd op maar hadden haar dus niet goed vast omdat ze snel moesten ingrijpen en lieten haar dus wel vallen. Al gillend belandde ze uiteindelijk onderaan de vurt met eigenlijk alleen schaafwonden. En hoofdpijn, maar ze stond snel op.. Lekker dom, nou zouden ze hier allemaal haar wel erg dom vinden en haar niet meer mogen. Goed gedaan, Amber! Dacht ze in haar hoofd.

Eenmaal erachtergekomen dat die twee gewoon zaten en Amber weg was, keerde de woede in zijn ogen weer terug. 'Jullie zouden godverredomme zorgen dat haar niks overkwam! Waar is ze?!' Zei hij kwaad. Toen ze droog naar benede wezen en hij haar op de grond zag liggen, trapte hij die twee wel zo hard neer, dat ze gewoon opslag dood waren. Hij sprong naar benede en kwam wankel neer, maar bleef overeind. Hij knielde bij haar neer. 'Gaat het een beetje?' Vroeg hij met lichte angst in zijn stem. Hij kon het niet onderdrukken. Hij was gewoon bang dat zij dood zou gaan. Hij was al teveel verloren aan ongelukken en gevechten. En het klonk misschien raar, maar toch voelde hij zich anders bij haar dan bij andere meiden. Normaal was hij een echte player, maar bij haar.. Hij wist niet wat het was, maar het was iets. was er gelukkig vanaf gekomen met alleen schrammen voor zover hij wist. Hij had nu niet echt zin om te gaan kijken wat hij had, dat boeide hem ook niet, al zou hij iets ernstigs hebben, hij deed er toch niks aan zoals normaal xD

Snel keek ze hem aan en glimlachte. 'Jahoor!' Zei ze gelijk. Ze wilde niet zwak overkomen ofzo. Een paar keer zuchtte ze diep, alles deed vanbinnen dan wel pijn en ze was aardig gemilkschaked, maar ze negeerde alles dus. Hij klonk wel erg bezorgd, en ze hoorde angst in zijn stem toen hij vroeg hoe ze zich voelde. dat had ze totaal niet verwacht bij hem, bij de soort jongen die hij was. De jongens die haar moesten beschermen lagen nu dood boven op dat ding. Hoe dat gebeurd was had ze gemist, misschien maar beter ook. Ookal zag ze wel dat hij zelf gewond was. 'Gaat het wel, met die wonden?' Vroeg zei nou ook aan hem, met bezorgdheid in haar stem. Ookal kende ze hem niet lang, om de een of andere reden gaf ze wel om hem. Misschien omdat hij haar zo goed hielp, ze wist het niet. Alles kon..

Die jahoor van haar klonk nou niet echt bepaald eerlijk. Iets té overtuigend waardoor het weer onovertuigend werd. Dus eigenlijk geloofde hij haar niet, maar als ze het niet wilde zeggen zou hij haar er ook niet toe dwingen eerlijk te zijn, aangezien hij zelf ook niet altijd de eerlijkste was, eigenlijk nooit.. Hij keek naar haar en volgde haar blik naar de twee dode jongens, hij zei er maar niets over aangezien hij niet wist hoe zij erover dacht, de meeste vonden het niet kunnen ect. Zeikerds.. Dacht hij erachteraan. Hij keek haar een beetje verward aan om wat ze vroeg. Aha.. Hij had dus toch wonden.. Hij keek een keer ongeïnteresseerd ernaar. Hijzelf maakte hem nu gewoon niets uit. 'Heb geen pijn..' Zei hij terwijl zijn stem wegstierf door zijn gedachten. Had hij nu bezorgdheid gehoord in haar stem? Dacht hij verbaast. Wow.. Niemand was ooit bezorgd om hém geweest. Was dit wel echt..? Dacht hij toen een beetje onzeker. Zijn altijd zo ijzig grijze ogen vol haat en aggressie, stonden nu serieus kalm, ontspannen en vrolijk.

Toen ze zag dat hij haar blik naar de jongens volgde keek ze snel weer voor zich en daarna weer naar hem. De ongeïntereseerde blik van hem naar zijn wonden vond ze wel apart, deed het geen pijn? Of wilde hij die niet dicht hebben of iets? Geen pijn.. Zei hij, het zal wel dan. Die lichtbol die uit zijn handen kwamen waren ook niet zo normaal - wat ook de reden was dat ze viel - dus al dat soort dingen zouden er dan ook wel voor zorgen dat hij geen pijn voelde ofzo. Toch vond ze die lichtballen nog wel een beetje eng, wat nou als dat nu weer gebeurd? Twijfelend zette ze een stap achteruit, misschien was dat wel de aanleiding dat hij haar nu wel raar vond en alles, maar dat moest dan maar. Aan de ene kant vertrouwde ze het niet en aan de andere kant wilde ze het gewoon kunnen vertrouwen. Nu wist ze niet wat ze moest volgen, haar verstand of haar hart? Even ontweek ze zijn ogen waarna ze hem weer ging aankijken. Echt iets te doen wist ze niet.. xd

Zijn ogen keken naar de hare, maar hij zag de twijfel er in.. Door de jaren heen had hij goed geleerd pijn te negeren, het gewoon uit zijn hoofd te zetten. Maar ergens had hij het idee dat dit niet alleen over de pijn ging waar Amber over twijfelde.. Waarschijnlijk zou ze dat licht gezien hebben, dat hij nodig had om niet in de gevangenis te belandden.. De twijfelende stap achteruit haalde hem over de drempel. Hij besloot het maar uit te leggen aan haar. Niemand wist het over hem, maar het voelde goed om een keer met iemand zijn geheimen te delen in plaatsvan het allemaal voor zichzelf te houden. 'Die lichtbal he.. dat gebruik ik normaal niet.. Maar als ik opgepakt word, zal ik levenslang in de gevangenis zitten, aangezien de meeste hier niet het lef op zullen kunnen brengen om me eruit te helpen' Zei hij tegen haar. Hij hoopte maar dat ze het zou begrijpen, en anders.. Dan bleef ze bang voor hem en zou hij dat niet leuk vinden.

Ze zag wel dat hij iets wilde zeggen, of ergens aan dacht. En dus wachtte ze geduldig af tot het moment kwam dat hij het zou vertellen. 'Maar.. Hoe kan het uberhaud dat je dat kan..?' Vroeg ze twijfelend. Echt zeker wist ze niet of ze het moest vragen, maar ja. Een nee heb je een ja kan je krijgen he.. Een vage glimlach was wel van haar gezicht af te lezen om te laten merken dat het niet stom bedoeld is of zo. Ze keek Skylar weer aan terwijl ze op antwoord van haar vraag wachtte. Nu stonden ze zo'n 2 meter uit elkaar, door de stap die ze naar achteren had gedaan. Haar ogen ging van de grond, langs de omgeving terug naar Skylar. Een paar keer keek ze naar de vrienden van de jongens, gewoon kijken wat ze aan het doen waren, aangezien ze ook maar geen van alle jongens daarvan vertrouwde. Al helemaal niet na die jongens die haar alsnog hadden laten vallen..

De enorme ruimte tussen hen voelde gewoon zo onprettig.. Zo leeg.. Gewoon erg onaangenaam in zijn ogen. Maar als zij zich er prettiger bij voelde snapte hij het wel. Als de rollen omgedraait zouden zijn, en hij was een meidje die tegenover een jongen stond die grote energiebommen kon maken en waar de wouten allemaal, stuk voor stuk achteraan zaten, zou hij zich eerlijkgezegt ook niet zo prettig voelen. Maarja.. Deze wereld was hard, eenmaal iets begaan en je kan niet meer terug. Het word alleen maar erger en erger, totdat je er stopt tegen te vechten en je je er aan overgeeft. Het was maar één ongeluk dat zijn wereld op zijn kop zette. Vroeger was hij zo niet, hij was relaxt, had geen problemen, ging gewoon zorgeloos door het leven. Maar die ene dag.. Zou hij zijn hele leven aan vast zitten. Geen ontsnappen meer aan helaas. Hij werd weer uit gedachten gehaald door de vraag van haar. Die kon hij ook wel verwachten. 'Ik kan mijn energie omzetten in kracht naar buiten.. Daardoor ontstaat zo'n soort knal en voeld alsof je onder stroom word gezet.. Ikzelf kan er redelijk tegen, maar hierdoor kan ik andere even van de kaart laten raken. Magician.. Zo noemen de meeste het..' Zei hij tegen haar. Zou ze het snappen? Dacht hij.

Toen hij antwoorde op haar vraag verstijfde ze even. Magician, ze wist dat ze daarvoor moest opassen. Die wilde personen als zei - sterren - dood hebben. Snel zocht ze zo ongezien mogelijk naar een uitweg, als ze zich versprak of wat dan ook, wist hij wat ze was. En dan had ze pas problemen.. 1 weg kende ze, langs het slagveld af terug naar de hut van Tristan, maar ze mocht hem niet naar die hut leidden. Anders had niemand meer een goede schuilplek. Snel zocht ze een andere uitweg, ookal kende ze de weg daar niet. Ook wist ze dat ze niet zo goed kon rennen, ze had het nog niet geprobeerd. Lopen en die shit was al moeilijk zat. De weg die ze niet kende maar wel vrij was nam ze maar. Snel draaide zich om en begon gelijk te rennen, een paar keer ging ze bijna op haar bek maar kon zich op tijd herstellen. Achterom kijken lukte niet, dan viel ze zowieso. Ze bleef maar rennen, maar niet hard. Ze hoopte niet dat hij achter haar aan kwam maar daar vreesde ze wel voor..

Zijn ogen keken nier in haar ogen. Daar was hij veelste gevoelig voor. Ook tijdens gevechten keek hij niemand recht in de ogen. Bij haar ging het allemaal net nog wel, maar nu? De spanningen in zijn lijf liepen alweer hoog op. Laat het niet gebeuren.. Please! Schreeuwde hij gewoon in gedachten. Zijn hartslag liep al aardig hoog op. Het bonkte door zijn hele lijf. Hij hoorde zelfs de 2e klopping van zijn hart, normaal hoorde je gewoon boem, boem. Maar wat hij nu hoorde en voelde, was boem-boem, boem-boem. Hij zag aan haar houding dat ze bang was. Bang voor hem. En dat terwijl hij voor het eerst in jaren eens aardig was tegen een meidje.. Hij wilde erachteraan rennen. Dan zou hij zo weer bij haar zijn aan haar tempo te merken. Net toen hij zijn eerste sprong wilde maken verloor hij zijn coördinatie waardoor hij viel. Hij draaide nog net optijd zijn hoofd zodat hij niet op zijn gezicht zou vallen maar op de zijkant. Hij zag haar in de verte nog rennen maar het werd al snel duister voor zijn ogen. Net zolang totdat alles om hem heen verdwenen was.

Ze rende dus lekker ongecrontroleerd weg, ookal was ze allang uit het zicht van Skylar. Even keek ze achterom om te kijken of hij haar volgde, gelukkig niet. Toen ze weer voor zich keek was het al te laat, er stond opeens een jongen voor haar waar ze tegenaan knalde. Ze viel achterover en stond snel op, ze zag dat de jongen niet Skylar was.. Maar echt vertrouwen deed ze niet. 'Eh sorry..' Zei ze eerst, ze twijfelde of ze moest blijven. 'Ehm, ben jij een magician?' vroeg ze maar voor de zekerheid, jou never know..

Op een rustig tempo was hij was rond aan het lopen. Had hij eens een keer een paar dagen vrij, had hij nog niks te doen.. Als dit te lang duurde, zou hij weer terug gaan naar de basis tegen de verveling. Hij had enorm veel energie door zijn aderen stromen. En die kwam wel van pas tijdens zijn werk, maar niet als hij vrij was. Nu had hij wel het gevoel ieder moment rond te kunnen gaan stuiteren.. Hij was totaal niet op haar het letten toen er ineens iemand tegen hem aan knalde. 'Whatte..' Zei hij bijna onhoorbaar terwijl hij tegen een muur botste door de vaart van het meidje. Zijn ogen kregen voor heel even de gouden gloed weer terug, maar hij veranderde het gelijk weer naar zwart toen hij het voelde. De vraag die het meidje stelde lieten hem verwarren. Een normaal iemand wist daar niets vanaf.. Dus zou zij wel een ster zijn.. Of een heks.. Dacht hij naarna. Om het zeker te weten liet hij zijn krachten werken. Een onzichtbaar stroompje liet hij rechtstreeks naar haar hart gaan. Geen kwaad, geen haat.. Dus moest ze wel een ster zijn. Hij besloot het ook maar gewoon te vertellen. 'Nee, een engel' Zei hij. Hij vertelde er maar niet bij dat hij aardsengel was aangezien dat gevaarlijk kon zijn voor hem. Hij hoopte maar dat hij niets hoefde te bewijzen, hij zou niet weten hoe, zijn vleugels had hij niet meer, en magicians hadden ook krachten, maar konden niet vliegen.. Maar het zou eruit zien als hij hier zomaar even opstoog. Duizende gedachten waren al door zijn hoofd geraast voordat hij weer bij gedachten was. Hij stak zijn hand uit naar haar zodat ze makkelijker overeind kon komen, als ze het niet eng vond of iets dergelijks..

Een diepe zucht verliet haar keel toen hij zei dat hij een engel was. 'Sorry dat ik tegen je opknalde, en niet oplette etc. Ik was op de vlucht voor een Magician, niet dat die iets gevaarlijks deed. Maar ja kon er toch maar beter niet blijven.' Legde ze snel uit. De hand die hij uitstak nam ze aan, engels vertrouwde ze wel. Doordat Tristan haar zo goed had geholpen wist ze zeker dat ze goed waren. ook al wist ze niet of hij wel de waarheid sprak of wat dan ook, het zou allemaal wel zo zijn. 'Ehm, ik ben Amber.. Een ster..' Zei ze een beetje twijfelend. Opeens wist ze hoe ze erachter kon komen of hij wel of niet loog. 'Ken jij Tristan?' Vroeg ze rustig, ze zei er maar niet bij wat hij was, zometeen loog hij dus wel en wist hij gelijk dat Tristan een engel was en alles. Ze hielt wel afstand van hem vandaan, ze vertrouwde hem dan wel maar ook weer niet zo goed, niet zo goed als ze Tristan vertrouwde. Haar gedachten dwaalde weer af, waar zou hij nu zijn? Ze had hem al een tijdje niet gesproken of gezien nu, omdat zei hier was en hij daar nog was. Of misschien nu wel weg was, you never know. Als ze weer klaar was hier en alles zou ze hem wel weer gaan zoeken.. Want ze zouden nog een keer samen naar de stad gaan, hadden ze afgesproken dus moest wel he..

Een glimlach ontstond op zijn gezicht om wat ze zei. 'Maakt nie uit joh, ik ken wel tegen een stootje' Zei hij met een glimlach terwijl hij haar aankeek. Hij hielp haar overeind toen ze zijn hand aannam. 'Ik ben Jake, aangenaam' Zei hij toen ze zichzelf had voorgesteld. Zijn blik dwaalde al snel weer af naar de omgeving. Maar bij de vraag die ze stelde, schoten ze direct weer naar haar terwijl ze in een fractie van een seconde diepgoud waren geworden. Tristan.. Zijn broertje.. Zacht beet hij onopvalled op de binnenkant van zijn lip.. Maar misschien ging het wel helemaal niet over hem.. Mischien was het zomaar een jongen die ze kende en die hij dan ook mischien zou kennen, zijn broer was immers niet de enige die die naam droeg.. Toen hij weer nadacht merkte hij dat zijn ogen weer goud waren geworden. Had hij weer.. Die gouden ogen hadden alleen de aardsengelen.. Hij veranderde ze vlug naar zwart maar het was bijna zeker dat hij nu te laat was.. 'Eh.. Donker haar, 21 jaar, hart van goud..?' Zei hij zonder haa aan te kijken. Het deed hem pijn weer aan zijn broertje terug te denken. Hij had hem al die tijd zo ongelofelijk gemist, en de manier waarop ze gescheiden waren, kon hij nogsteeds boos om worden.