Escape isn't an option

Jake dus, naam kwam haar niet bekend voor. Waar moest ze het van kennen? Ze kende wel 3 jongens, wow.. De ogen van de jongen waren veranderd in diep goud, en gingen toen weer terug naar zwart.. Echt over na denken deed ze niet, maar wist nog wel dat Tristan's ogen dat ook deden.. Weer veranderde zijn ogen naar goud terwijl ze de vraag vroeg, waarna ze weer zwart werden. Nu drong het wel echt tot haar door.. Aardsengel! Dit was het bewijs! En als hij zou weten wie Tristan was was dat nog een pluspunt.. 'Ja die, waar ken je hem van? Omdat hij ook aardsengel is?' Opeens drong tot haar door wat ze zei. 'Zijn aardsengels trouwens altijd familie?' Vroeg ze zich opeens af, dat wist ze niet eens. Misschien.. Misschien was dit die broer van Tristan? Die het had opgegeven? De gedachtes zette ze uit haar hoofd, zou wel niet zou zijn. En anders zou ze dat zo te horen krijgen.. Ze leunde op 1 been en haar ene arm hielt haar andere arm vast, net boven haar elleboog. Steeds begon ze meer te ontspannen, ze voelde gewoon dat ze hem wel kon vertrouwen.. Misschien toch iets met Tristan te maken?

Een grote brok ontstond in zijn keel toen ze zei dat hij het was.. Dat betekende dat hij nu ook op deze verrotte wereld gedropt was.. 21 jaar jong en dan al voor de rest van zijn leven gedoemd om de mensen te helpen die andere mensen het liefste nog uitmoordde.. Deze wereld was gewoon echt hopeloos.. Al die haat, al die pijn.. En waarvoor was het nodig? Zijn blik was nogsteeds langs haar schouder af naar de grond gericht. 'Hij eh.. Is mijn broertje..' Zei hij toen terwijl hij er alles aan deed zichzelf groot te houden. Al wilde hij het niet toegeven, hij gaf ongelofelijk veel om hem. Hij knikte als antwoord op haar volgende vraag. 'Tristan en ik hebben nog 5 andere broers. Een voor een werd er weer een naar de aarde gestuurd om hier de balans te herstellen.. Maar volgens mij hebben zij het niet gehaald. Ik heb nog nooit een teken van leven gemerkt.. Ze denken trouwens ook dat ik dood ben..' Legde hij uit zonder haar ook maar een keer aan te kijken. Hij had het al moeilijk genoeg zonder haar aan te kijken, laat staan dat hij dat wel deed..

Even was ze wel geschocked.. Broertje? Dus toch, hij was de jongen waar Tristan haar over verteld had! En ja inderdaad Tristan had verteld dat hij dacht dat ze dood was.. 'Eh, Tristan had verteld over jullie, of eh ja.. Over jou. En dat hij dacht dat je dood was en hij het zoeken had opgegeven enzo..' Zei ze voorzichtig, hem laten huilen was wel het laatste wat ze wilde. Waarom zei ooit naar de aarde was gestuurd vroeg ze zich wel af, wat moest ze hier? Zei had geen magie, wat kon ze veranderen hier? Duidelijk was ze uiteindelijk alleen een last, de Engelen moesten haar beschermen én de wereld verdedigen.. Lekker nuttig was ze dan. (xd). 'Ehm, als je hem wil zien..' Zei ze twijfelend. 'Ik weet wel zo ongeveer waar hij is, en ik wilde toch al naar hem toe gaan..' Eindigde ze haar zin. Haar ogen dwaalde af vanaf de jongen voor haar, Jake, naar de omgeving - en de plek waar ze zonet vandaan kwam met die enge magician - en toen weer terug naar Jake. Zijn ogen waren nu weer zwart, maar voor hoelang..?

Met zijn ogen na al die tijd nogsteeds op hetzelfde punt gericht, luisterde hij naar wat ze zei. Had hij echt nog aan hem gedacht..? Weer schoten miljoenen gedacht door zijn hoofd. Tja.. hij was nou niet bepaald rustig met al die energie in zijn lijf. En dat uitte zich in zijn gedachten omdat hij zo stil stond. De eerste paar woorden die ze weer verteldde, lieten hem direct zijn gedachten wegstoten en weer wat vrolijker worden. Misschien zou hij nu eindelijk zijn broertje weer zien. Hij had zijn aanwezigheid niet kunnen voelen, omdat hij zijn vleugels kwijt was.. Het liefst zette hij het nu op een enorme sprint, dan was hij in no-time bij hem. Maar de weg erheen wist hij natuurlijk niet. Hij haalde zijn autosleutels uit zijn broekzak en drukte op het knopje om hem van het slot te halen. 'Hoef je niet te lopen' Zei hij toen terwijl hij er al heen liep in een aardig tempo aangezien hij nu zo gedreven was om zijn broer weer te zien. Hij opende de deur alvast voor haar, want de kans was groot dat ze nog nooit in een auto had gezeten. Hij ging zelf achter het stuur zitten en startte de moter. Hij wachtte totdat ze zou gaan zitten en hij aan kon rijden. Natuurlijk niet te snel want hij wilde haar leven niet riskeren.

Toen hij op een knopje drukte en zei dat ze zo niet hoefde te lopen had ze geen idee waar hij het over had. Hoezo niet lopen? Het was toch vliegen of lopen? Of was er een derde keuze? Ze schudde haar hoofd om de gedachtes weg te zetten en achter Jake aan te lopen. Ze zou zometeen wel zien wat hij ermee bedoelde. Hij liep best snel en het was nog moeilijk om zo snel je voeten op te tillen, aangezien ze ook de hele tijd moest nadenken - links, rechts, links, rechts, etc. - anders zou ze ze allebei tegelijk optillen en dat werd vallen. Dus bleef ze iets achter hem lopen, soms rende ze een stukje maar dat ging ook niet echt snel. Even later stond hij bij een soort machine, wat moesten ze daarmee? Toen hij een deur openmaakte vond ze het alsnog apart, maar hij ging aan de andere kant zitten en ging er daarom vanuit dat zei daar ook maar moest gaan zitten. Toen ze daar zat trok ze de deur maar weer naar zich toe, aangezien Jake dat ook had gedaan. Ze schrok zich dood toen het ding waar ze inzat opeens geluid begon te maken en begon te bewegen. Snel pakte ze de stoel vast en keek gespannen voor haar. Auto's kende ze niet, wist niet dat ze bosten of hoe ze werkten.. 'Je moet zometeen daar naar toe en dan zo en dan die kant en als je daar ben dan de zoveelste afslag links en dan ben je er.' Legde ze uit aan hem, aangezien ze ervanuit ging dat hij dus niet wist waar zijn broertje was, anders had hij hem allang opgezocht, toch?

Het duurde wel een tijdje maar toen zat ze toch en was de deur dicht. Hij zette de radio aan op XFM en deed zijn raam een stukje open aangezien hij het bloedheet had, ookal was de temparatuur ijskoud en liep hij hier in een blousje. Hij keek even naar haar en merkte dat ze het doodeng vond. Daarom reed hij erg rustig aan. Het geluid van zijn mobieltje bereikte zijn oren. Hij haalde hem uit zijn broekzak en keek wie het was. De basis.. Had hij weer. Hij nam op en luisterde. 'Er is een boot op de volle zee die bijna zinkt, we hebben een extra zwemmer nodig. Kom nu hierheen' Klonk het. 'Stuur maar een andere, ik ben onderweg naar een belangrijk persoon en nee, dat kan niet wachten' Zei hij. Normaal was hij een stuk relaxter en kon enorm goed omgaan met spanningen. Maar in deze situatie lag dat wel een stuk anders. Hij hing direct na zijn laatste woord op om te voorkomen dat ze moeilijk gingen doen. Het boeide hem niet wat er te wachten stond wanneer hij naar de basis terugkeerde. Niets ging nu voor zijn broertje. Zou hij er nog hetzelfde uitzien, en zou hij hem überhaupt nog herkennen. Er waren vele jaren verstreken en het liefste zou hij de tijd terugkeren, maar dat ging gewoon niet. Hij luisterde naar wat ze zei en knikte. Hij reed de weg die ze aan had gegeven en stopte uiteindelijk bij een soort.. Huis? Hij bekeek het eens goed. Het was gemaakt van de natuur, dus moest het Tristan het wel geweest zijn. Hij stapte direct uit zonder zijn auto te sluiten of de sleutels uit het contact te halen. Daar dacht hij normaal altijd aan, maar nu.. Het maakte hem niet uit nu of zijn auto gejat werd, zolang hij zijn broertje maar zag.

Het gesprek dat hij voerde snapte ze niet helemaal. Waarvoor een ander persoon zoeken? 'Waar was dat telefoontje voor?' Vroeg ze twijfelend, nee hoor. Ze was niet nieuwsgierig. Ze controleerde of hij het goed had begrepen door de weg goed te volgen. Tot nu toen ging het nog goed. Ze was ervan overtuigd dat Tristan hem graag wilde zien, anders had hij haar er toch niet over verteld? Toen ze aankwamen bij het huis van Tristan duurde het even voordat ze doorhad hoe een auto deur open moest, maar toen ze hem eindelijk open had sprong ze er snel uit en 'rende' naar Jake. 'Hoelang heb je Tristan eigenlijk al niet meer gezien?' Vroeg ze terwijl ze even naast hem bleef lopen. Toen ze bijna bij de deur waren liep ze wat sneller zodat ze voor hem terecht kwam. Langzaam deed ze de 'deur' open. 'Tristan?' Riep ze door het huis terwijl ze een stap naar binnen zette. 'Je hebt bezoek, of eh.. Ik heb een verassing.' Zei ze snel, dan zou hij wel sneller komen dan als alleen zei even binnen aan kwam zetten. Gelukkig hoorde ze Tristan al aankomen, ze was al een beetje bang dat er niemand was, dan was Jake hier voor niks gekomen en had hij voor niks hoop gehad en ook voor niks die persoon aan de telefoon afgebeld.

Zijn blik was weer even op haar gericht bij die vraag. Hij moest er gewoon over nadenken, zo erg was hij er met zijn gedachten niet bij. 'Ik moest naar de basis om mensen op een zinkend schip te redden.. Maar daar vinden ze een vervanger voor' Zei hij. Hij wist wel dat de basis niet zoveel zwemmers had die een hoge snelheid konden bereiken in het water, maar het moest maar even.. Zijn broer ging voor die andere verrotte mensen die hun hele leven ondankbaar voor hun leven zijn geweest. Al had hij wel eens uitzonderingen meegemaakt. Maar dat was een miezerig percentage vergeleken met de rest. Hij had er zelfs een keer een meegemaakt die zijn vrouw bijna verdronk om zelf als eerste gered te worden. Hoe kon iemand dat in zijn botte kop opbrengen? Maar die gedachten verdwenen gelijk toen Amber de deur opende en Tristan's naam riep. Hij bleef gespannen bij haar staan.

De jongen die even later om de hoek kwam was zeker geen Tristan, ze schrok zich dood en zette een stap naar achteren maar was vergeten dat daar een deur stond en knalde ertegen op. Lekker bezig, bich.. Dacht ze. Eerst wordt ze naar de aarde gesteurd, dan ontmoet ze Skylar.., dan flikkert ze van die vurt af, botst tegen Jake op en is zo dom om tegen een deur ana te knallen en dan ook nog een of andere inbreker in Tristan's huis terwijl ze Jake en hem zo graag weer bij elkaar wilde brengen, mislukt dus... 'Wie ben jij?' Vroeg ze gelijk aan de jongen die om de hoek kwam. Hij zag er nogal aggressief uit, niet bepaald aardig of iets. 'En wat doe je in dit huis, hij is niet van jou.' Ging ze daarna verder en wachtte op antwoord, ondertussen keek ze even naar Jake en toen weer terug naar de jongen terwijl ze daar nog steeds half tegen de deur aanstond omdat ze het niet zocht om recht overeind te komen. Ze hoopte maar dat de jongen niets zou doen of iets, of dat hij een vriend van Tristan was of wat dan ook.. Maar ze wist het niet, en vertrouwde het ook voor geen meter..

Zijn gezicht was verward toen de jongen om de hoek kwam. Die ogen.. Dit was Tristan niet! Hij had hem dan wel al jaren niet meer gezien, maar hij wist wel, dat dit alles behalve zijn broertje was. Aan de blik van die gast te zien was hij ook niet bepaald goed. Hij hoorde wat Amber tegen hem zei en had genoeg mensenkennis om te weten dat dit niet goed zou gaan, aan die aggressieve houding en blik van die gast te zien. Hij merkte dat ie uit wilde halen naar haar. Hij sprong direct voor haar en trapte in zijn piep waardoor deze in elkaar zakte van de pijn. Hij duwde hem met zijn voet op zijn rug en keek hem woest aan. 'Waar is mijn broertje en wat doe jij in zijn huis?!' Zei hij woest. Normaal kon hij zichzelf aardig goed beheersen, maar zijn broertje.. Daar moesten ze vanaf blijven.

De gast antwoorde op geen enkele vraag die zei aan hem had gesteld, alsof ie geen stem had. Maar zijn lichaamstaal, gezichtsuitdrukking en wat hij deed sprak boekdelen. Hij was dus totaal geen vriend van Tristan, zeker niet, waarschijnlijk had hij wat met Tristan gedaan in de tijd dat zei weg was.. Toen hij wilde uithalen wilde ze verder naar achteren maar daar stond de deur dus nog steeds waardoor ze op de grond belandde, ze stond snel op en zag dat Jake het voor haar had opgenomen. Dat Jake op deze manier Tristan weer moest ontmoeten na zo'n tijd vond ze wel erg.. De eerste ontmoeting daarna moet mooi zijn en niet op deze kutte manier.. Toen Jake tegen de gast begon te schreeuwen antwoorde hij alsnog niet. Maar hij veranderde wel wat, met zijn hoofd knikte hij een kant op, maar of dat van de pijn was of als antwoord? En dan nog, die kant op waren alle kamers, dan wisten ze alsnog niks.. Ze bleef daar maar staan want ze kon toch niets doen, Jake had alles onder controle en zei had nog geen eens controle over haar eigen lichaam, laat staan over die van een ander!

Woest werd hij toen hij gewoon geen antwoord kreeg in woorden. Hoe onbeschoft! En hoezo een knikje? Of was het gewoon een stuiptrekking of iets dergelijks? Hij twijfelde en duizende gedachtes gingen door zijn hoofd. Was Tristan dood..? Hij maakte zijn hoofd leeg en probeerde weer te kalmeren. Hij was hier tenslotte niet om iemand te vermoorden.. Uiteindelijk lukte het hem en hij knielde neer waarna hij zijn vingertoppen op de grond lieten steunen. Hij liet een shock door de grond gaan. Een shock die moest ontdekken waar Tristan was, áls hij hier was dan.. Hij kreeg een weerkaatsing en liep dus die richting op. Hij opende de deur waarna hij zich doodschrok. 'Tristan..' Zei hij zacht terwijl hij eropaf dook. Hij zag hem wazig kijken, maar het duurde maar een paar seconde of hij was van de wereld terwijl de laatste blik nog op hem gericht was. Hij zag de wonden. Hoe erg moest het geweest zijn wilde Tristan opgeven.. Want hij kende hem te goed om te weten dat hij zich zomaar gewonnen gaf. Het liefste ging hij nu direct naar die gast en liet hij hem eens voelen hoe hij zich nu voelde. Hij tilde Tristan zacht op en legde hem op het bed terwijl hij erlangs ging zitten. Een traan rolde vanuit zijn ogen naar benede waarna het uiteenspatte op het deken. Hij keek naar hem. Hij was alleen maar ouder geworden.. Zijn uiterlijk was bijna hetzelfde gebleven, alleen wat mannelijker. Hij legde zijn hand op de wonden en gebruikte zijn eigen kracht om hem te helen aangezien hij niet rustig genoeg was om het van boven te halen. Als laatste zette hij een beschermend krachtveld om hem heen, zodat hem niets meer aangedaan kon worden. Maar Amber kon er natuurlijk wel bij, alleen duistere energieén niet.

Toen Jake opeens ergens naartoe liep liep ze hem maar achterna, bij die gast alleen blijven wilde ze zowieso niet. En Jake ging natuurlijk Tristan zoeken en die wilde zei ook vinden. Toen ze Tristan zag schrok ze zich dood, hij had allemaal wonden, keek een beetje wazig en raakte toen weer bewusteloos. Waarschijnlijk had Tristan niet eens door dat het zijn broer was die hij als laatste had gezien. Je kon goed aan haar zien dat ze was geschrokken van de staat waar Tristan in was achtergelaten door de gast. Misschien had die gast hem wel vermoord als zei en Jake niet waren komen opdagen.. Allerlei gedachtes schoten door haar hoofd, na een tijdje slaagde ze erin ze uit haar hoofd te zetten en dus te vergeten. Aan denken had ze nu niks, Tristan zou er niet opeens weer van gaan leven of iets in die richting.. Langzaam ging ze aan de andere kant van het bed zitten. hij mag niet dood, hij mag niet dood, hij mag niet dood.. Ging er door haar hoofd, ookal kende ze hem pas een dag of iets in die richting, hij was de eerste jongen die ze kende, de eerste jongen waarbij ze dát gevoel had (jwz ^^). En ookal was hij nu halfdood, nu nog als ze naar hem keek kreeg ze dat zelfde gevoel weer in haar buik. Even keek ze naar Jake, ze zag dat hij moest huilen en vond het zielig. Voorzichtig pakte ze zijn hand om hem te troosten (A).

De hand van Amber voelde hij om zijn hand. Het was lief van haar dat ze dat deed, aangezien ze hem amper kende. Zou zij wat met Tristan hebben? Of waren ze gewoon vrienden? Hij voelde dat de hartslag van Tristan langzaam wegstierf. Een shock ging door zijn lijf. Hij mocht niet dood.. Hij legde zijn vrije hand legde hij op de borstkas van Tristan terwijl hij hem stroomschokken gaf op het juiste ritme. Dit werkte meestal wel. Dit deed hij ook wel eens stiekem tijdens zijn werk. De goede energie die erbij gestuurd werd zorgde ervoor dat het ook sneller ging. Kom op.. Dacht hij wanhopig. Hij voelde na een tijdje dat het hart weer langzaamaan sneller begon te kloppen. Zijn mobiel ging maar daar had hij nu geen tijd voor. Al zouden er nu tienduizend schepen vergaan, zij waren niets vergeleken Tristan. Hij drukte het daarom ook weg waarna hij zijn mobiel uitzette.

Ook zei merkte dat Tristan's hartslag wergestierf, maar wat kon ze doen? Zei was in dit soort situaties totaal machteloos en wist ook gewoon niet wat ze zou kunnen doen. Toen Jake zijn hand op Tristan's borstkast legde wist ze wel wat hij deed. Iets met die magie die hun hadden. En het werkte, Tristan's hartslag ging weer sneller tot hij op het normale tempo was. Nu maar hopen dat hij snel weer bij zou komen. Terwijl ze Jake's hand losjes vasthielt keek ze naar Tristan, als Jake wilde kon hij zo zijn hand wegtrekken. Ze hoorde iets, een geluid, maar echt plaatsen kon ze niet. Toen Jake iets uit zijn zak toverde wat hij in de auto ook had werd ze wel nieuwsgierig, ze wist niet wat dat was. Bed, tafel, tv etc. kende ze wel. Maar zo'n klein vierkant ding? Wat was dat in godsnaam? Daarom keek ze er ook naar terwijl dat ding geluid bleef maken, tot hij op een iets drukte waardoor het beeld zwart werd en het geluid ophielt. Ze snapte er niets van en dat was ook goed van haar gezicht af te lezen..

Hij voelde shocken zacht door zijn lijf gaan. Maar echt beseffen wat er gebeurde deed hij niet. Langzaam werden de prikkels sterker. Zijn gehoor kwam eerder terug dan de rest. Na een tijdje kwam hij weer zo goed als bij. Hij opende zijn gouden ogen rustig terwijl hij wazig twee silhouetten zag. De geur van Amber drong al snel zijn neus binnen waardoor hij zich al snel weer veilig voelde. Maar er was ook een andere geur.. Eentje die hem deed herrinneren aan thuis. Ondanks een parfumluchtje. Hij wilde weten wat het was en probeerde gelijk overeind te krabbelen. Maar hij werd zacht teruggeduwd. Wie deed nou zoiets? Hem terug duwen terwijl hij omhoog wilde. (Niet doordenken) Maar hij kon de kracht ook niet in zich opbrengen om tegen te stribbelen. Hij deed moeite om zijn beeld scherper te krijgen om te ontdekken wie die andere was. Het duurde niet bepaald lang voordat het duidelijk genoeg was iemand te herkennen. Maar echt herkennen deed hij die jongen niet. Amber wel natuurlijk, maar wie was hij..? Hij dacht diep na. Vanuit zijn hart. Hij keek in de ogen van hem, terwijl die goud kleurde. Een shock ging door zijn lijf. Jake! Zijn hartslag verhoogde enorm. Alsof zijn hart er ieder moment uit kon springen. Geen woorden konden beschrijven hoe blij hij was dat hij hier nu was met de twee waar hij het meest van hield. (Jah Amber staat oven zijn andere broers:D)

Toen Tristan weer een beetje bij kwam zuchtte ze opgelucht. Ook de ogen van Tristan waren goud, haar vrije hand legde ze op Tristan's schouder. Toen hij dus omhoog wilde komen duwde ze hem via zijn schouder zachtjes terug om te zorgen dat hij niet weer wegviel. Na een tijdje merkte ze dat hij nu pas weer echt kon zien, alleen was hij wel de hele tijd heel rustig. Als zei zo wakker zou worden zou ze alles behalve rustig zijn. Misschien was het wel omdat hij Jake rook of iets, en dat hem geruststelde omdat het iets van vroeger naar hem naar boven bracht? Zelfs in zijn schouder kon je zijn hartslag voelen die niet normaal hoog was, was dit wel gezond? Of had hij nu pas door dat het Jake was die voor zijn neus zat. 'Ehm, gaat dat hart er niet zo mee stoppen? Die gaat wel erg snel..' Zei ze twijfelend, ze had niet zoveel ervaring met een hart, maar Jake misschien wel?

De verwarde blik van Amber had hij wel gezien, naar zijn mobieltje, maar de rust had hij op dit moment niet in zijn lijf om het allemaal uit te gaan leggen. Hoe wilde je in hemelsnaam uit gaan leggen wat een mobieltje was? Dat kon hij nu gewoon niet bedenken. Zijn blik was gericht naar een foto op het nachtkastje van hem. Een foto die simpelweg gewoon bestond uit licht. Het was een beveiliging die alleen dierbare mensen van de maker konden zien. De foto was gemaakt uit gedachten. Hij haalde de beveiliging eraf en de foto werd zichtbaar. Het was Tristan met Amber, met een hard van puur goud wat lichtgaf achter hen. Een prachtig gezicht om te zien. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij keek op toen hij weer leven zag in Tristan. Hij zette de foto weer terug en keek naar hem. Hij was te blij dat hij weer bij was gekomen dat de enorm hoge hartla van hem, hem niet eens opviel. Pas toen Amber hem erop wees merkte hij het. 'Tristan rustig, anders ben je dalijk weer weg.. Of erger..' Zei hij terwijl hij hem rustig probeerde te krijgen. Maar het was al telaat. Het hart stopte ermee en zijn ogen vielen dicht. Dit mocht niet.. Dit kon niet! Hij stond op en ging achter Tristan staan. Hij legde zijn handen zachtjes aan de zijkanten van Tristans hoofd. In gedachten ging hij naar boven. Zijn ziel verliet zijn lichaam gewoon. Hij ging zo snel als hij kon erheen waarna hij hopeloos zocht. De tijd drong helaas, wanneer het lichaam telang zonder ziel zat, zou hij er niet meer inkunnen. Hij rende zo hard als hij kon om hem te vinden. Maar hij zag hem nergens. Hij stopte met rennen. Als Tristan er geweest was, dan hij ook. Opeens voelde hij een hand op zijn schouder en hij keek om. Het was Tristan die hem aankeek, diep in zijn ogen met een enorme grijns op zijn gezicht. Hij omhelsde hem maar besefte dat ze snel terug moesten. 'Kom mee..' Zei hij terwijl ze samen naar benede rendde. Hij ging terug in zijn lijf waarna hij zijn ogen opende. Hij keek naar Tristan waar nog geen leven in zat. Opeens kwam deze met een shock bij. Voor hem zou het moeilijk gewest zijn. Normaal was het makkelijk, maar Tristan had zijn hart eerst nog aan de gang moeten krijgen voordat hij terug kon. Zo te zien had hij wel weer kracht gekregen. Hij kwam namelijk al overeind waarna hij direct zijn armen om Amber heensloeg waarna hij zei, 'Ik hou van je..'. Ware liefde.. Dacht hij met een glimlach. Blijkbaar had hij het eerder nog niet gezegt, maar aangezien hij erachter kwam dat het altijd de laatste keer kon zijn, zei hij het meteen.

Ze zag dat Jake een fotolijstje pakte, het was een foto met alleen maar licht? Wat betekende dat nou weer? Toen Jake iets deed werd de foto zichtbaar, ook voor Amber. Ze zag zichzelf met Tristan samen, me teen hart van puur goud erachter. Ze werd helemaal warm van binnen en keek weer naar Tristan. Toen zijn ogen dichtvielen en zijn hart stopte schrok ze zich dood. Snel keek ze naar Jake, hij ging achter Tristan staan en sloot zijn ogen. Ze leken allebij dood. Was dat ook zo? Het duurde maar een paar seconde, maar voor haar leken het uren, dagen zelfs jaren! Ze wist niet wat Jake aan het doen was, en wat er gebeurde. Maar ze wist wel dat hij Tristan terug zou halen, hoe dan ook! Toen Jake zijn ogen weer opende keek ze hem hoopvol aan, maar Tristan bewoog nog steeds niet. Een zucht verliet haar keel terwijl ze ervanuit ging dat Tristan dood was, toen ze opeens een schok onder haar hand voelde die nog steeds op zijn schouder lag. Snel keek ze op en zag Tristan's ogen open gaan. Een glimlach stond op haar lippen terwijl ze keek wat Tristan ging doen. Hij kwam overeind en sloeg haar armen om haar heen, waarna Amber hetzelfde deed bij hem. 'Ik hou ook van jou.' Zei ze zacht terwijl ze haar ogen even sloot. 'Ik was je bijna kwijt maar nu laat ik je nooit meer gaan.' Zei ze daarna. xd

Voorzichtig ging hij weer zitten op de plek waar hij in het begin ook had gezeten. Aan de andere kant van Tristan. Hij was nog een beetje van de wereld, de reis had hem gewoon veel kracht en energie gekost. Voor een normaal mens zou het maar even duren. Maar met de snelheid van het licht slecht enkele seconde. Maar die paar seconde voelde als eeuwen voor zijn lichaam. Hij was het ook helemaal niet meer gewend om te vliegen. Ja.. Aan een touw onder een helicopter. Maar niet op eigen kracht. De woorden van Amber naar Tristan toverde een glimlach op zijn gezicht. Alhelemaal de reactie van Tristan. Het geluk dat hij op dit moment uitstraalde, deed hem gewoon vreude. Blij dat zijn broer gelukkig was. Toen ze na een tijd klaar waren werden Tristan's ogen op hem gericht. 'Bedankt' Zei hij terwijl de ogen van hem, en hijzelf vochtiger werden. Na al die jaren zagen ze elkaar eindelijk weer.. En deze keer, zou niets hen meer scheiden. Écht niets.. Aangezien ze in de hemel al een knuffel hadden gehad van elkaar hoefde dat nu ook niet meer. Hij liet de tijd nu maar voor hen twee. Hoe zou het voor Amber geweest zijn op het moment dat ze dacht dat ze Tristan kwijt was? Hetzelfde als voor hem? Of nog erger? Hij wist het niet, aangezien hij zich nognooit aan iemand gebonden had, op zijn broers na dan.

Ze keek hoe Jake wee rop het bed naast Tristan ging zitten. Jake zag er wel erg moe uit, zou vast komen door wat hij net gedaan had. Toen ze Tristan losliet uit de knuffel zag ze dat hij naar Jake keek. Langzaam kwam er ook op haar gezicht een grote glimlach. Ze zuchtte een keer diep, ze was zo blij dat ze Tristan terug had, of nouja. Niet kwijt was, en dat ze zijn broer had gevonden aangezien hij de hoop al had opgegeven. Ze was nou toch wel blij dat ze voor die Skylar was weg 'gerend' en zo tegen Jake was opgeknald. Anders had ze Tristan ook nog optijd gevonden en zei had m niet terug kunnen halen als hij dood was gegaan..

Met zijn ogen naar de lakens van het grote bed gericht, dacht hij aan niets. Zijn hoofd was gewoon ineens zo boem, leeg. Zijn blik gleed af naar de foto die hij voordat Tristan bij was gekomen had gezien. 'Mooie foto trouwens' Zei hij met een grijns tegen Tristan terwijl hij een kort knikje naar de foto wierp. Hij keek naar Tristan die er rood van kleurde. Hij vond het grappig om weer eens te dollen met hem, ookal waren ze nu allebij niet echt top, het maakt hem gewoon niets uit. Hij was allang blij dat hem terughad. Nu hij dit alles terug had, wilde hij niet meer terug naar zijn werk. Gewoon voor altijd hierzo blijven en lol maken, hun jeugd weer terughalen die ze allebij zo goed als gemist hadden. Een raar geluid bereikte zijn oor. Het leken wel voetstappen, maar dan heel onregelmatig en gewoon raar.. Met een gek gekreun ertussendoor. 'Whatte..' Zei hij verward terwijl hij opstond en naar de deuropening ging waar hij om het hoekje keek. De gast die Tristan dit alles had aangedaan, stond nu dus recht voor zijn neus. Zijn ogen keerde van vrolijk, naar woest. Ookal was hij dan doodop, hier zou hij wel genoeg energie voor hebben. Dat moest maar. Hij tilde hem op bij zijn nek en wierp hij naar de andere kant van het huis, keihard op de grond. Hij liep eropaf en zette zijn voet op de borstkas. 'Jij gaat alles wat je Tristan hebt aangedaan, tien keer zo pijnlijk beleven' Zei hij kwaad. Hij trapte hem eens flink in zijn maag. Maar zorgde telkens wel dat ie niet door zou gaan, daarvoor had ie nog niet genoeg voor geleden.

Toen Tristan rood werd omdat Jake over die foto begon moest ze wel lachen, het zag er zo schattig uit dat blozen! Toen ze het geluid ook hoorde keek ze een beetje bang naar de deur, ze was nog niet zoveel gewend. Toen ze allerlei dingen en bonken hoorde daarzo ging ze kijken of Jake niet half dood aan het gaan was of wat dan ook. Maar in tegendeel, die gast ging half dood daar. Ze moest wel lachen om wat er gebeurd, ze trok haar hoofd weer om het hoekje terug en keek naar Tristan. 'Je broer is die gast een beetje aan het vermoorden.' Zei ze lachend terwijl ze haar hoofd weer om het hoekje stak om weer te gaan kijken. Die gast lag daar hopeloos, hij kon toch niks en Jake was veel sterker. Die dingen moesten ze haar ook maar is leren, dat trappen enzo. Dat hoefde je daarboven nooit te doen, daar had je alleen goede, lieve, aardige mensen. Dat trappen en die dingen kende ze niet. Of ze uberhaud op 1 been kon staan vroeg ze zich al af.. Ze had al moeite met rennen! Ze trok haar hoofd weer terug en ging weer op het bed bij Tristan zitten. 'ehm, dat trappen enzo he. Dat moeten jullie mij ook maar is leren.' Zei ze lachend, zo kwam ze zo hulpeloos over en dat wilde ze eigenlijk niet, maar kon niets anders. :O

Ondanks dat hij vaak mensen wilde redden, was hij ook aardig goed in ze juist pijn te doen. En niet zo'n beetje ook. Hij was niet echt een engel waarvan je zou zeggen: Dat is een perfecte engel. Maarja, hij wilde wel genieten van zijn leven, niet zijn leven verkloten door non-stop andere te helpen. Dat deed hij al genoeg met zijn werk vond hij. Hij was zijn zelfbeheersing aan het verliezen terwijl hij hem zo aan het aanvallen was. Hij sloeg hem in een laatste klap dood. Hij liep terug naar de kamer waar hij op het bed ging zitten. Tristan legde een hand op zijn schouder waardoor de woede in zijn lijf weggehaald werd en hij nu dus weer kalmeerde. Hij kon er ook niets aan doen, als je aan zijn broertje kwam.. 'Maareh.. Ik heb een vraag..' Begon Tristan waarmee hij zijn aandacht trok. 'Waarom heb je het opgegeven..?' Was de vraag dus. Hij wendde zijn blik af naar de grond. Wat waren de juiste woorden om het uit te leggen? 'Die mensen zijn gewoon hulpeloos. Ze zijn niet eens dankbaar voor hun leven. Ze verkloten hun leven met vechten, drinken, roken, drugs, alles gewoon. 9 van de 10 hebben niet eens een baan en stelen huin leven maar gewoon bij elkaar. Het is gewoon te ziek voor woorden weetje.. Daarom ben ik maar bij de kustwacht gaan werken, de mensen die dan gered worden, zijn meestal een stuk dankbaarder voor hun leven..' Zei hij terwijl hij even wegkeek. Hij was benieuwt op de reactie, maar was er tegelijk ook een beetje bang voor.

Even keek ze de kamer rond, haar blik bleef een beetje overal en nergens hangen want ze wist niks anders te doen. Toen Tristan wat vroeg keek ze weer op, opgegeven? Toen bedacht ze zich weer wat Tristan haar had verteld, vleugels opgegeven etc. Maar het antwoord snapte ze niet helemaal, wat was er erg aan drinken? Anders zouden mensen toch doodgaan? En wat was drugs? Was dat ook zo'n ding wat je in je zak had en geluid maakte? Aan haar gezicht kon je zien dat ze er niks van snapte, zoals meer dingen in deze wereld. De wereld was totaal nieuw voor haar, nooit had ze zussen gehad die ook weer terugkeerde, als ze eenmaal waren 'gevallen' bleven ze daar tot ze doodgingen. Ookal miste ze ze wel maar ze dacht er nooit over na en legde daarom haar gedachtes weer weg. En wat 'kustwacht' betekende had ze ook geen idee over. Ze stond hem dus echt aan te staren van; waar heb jij het over? Dan echt een reactie te geven. Haar ogen gingen van Tris naar Jake en weer terug en zo de hele tijd door.